Optische illusie
Wat is een optische illusie? Optische illusies, beter bekend als visuele illusies, hebben betrekking op visuele misleiding. Door de rangschikking van afbeeldingen, het effect van kleuren, impact van een lichtbron of een andere variabele, kan een breed scala aan misleidende visuele effecten worden waargenomen.
Als je ooit moeite hebt gedaan om het verborgen beeld in een stereogram met één afbeelding te zien, heb je misschien ontdekt dat niet iedereen op dezelfde manier visuele illusies ervaart. Voor sommige illusies zijn sommige mensen eenvoudig niet in staat om het effect te zien.
Hoewel optische illusies leuk en interessant kunnen zijn, onthullen ze ook veel over de werking van de hersenen. Leer meer over enkele van de meest beroemde optische illusies en ontdek precies hoe en waarom deze visuele illusies zich voordoen.
1Hermann Grid Illusion
Public Domain Image In de Hermann Grid Illusion lijken de witte stippen in het midden van elk vierkant te verschuiven van wit naar grijs.
Wat zie je?
Het Hermann-raster werd voor het eerst ontdekt door een fysioloog Ludimar Hermann in 1870. Wanneer de kijker naar het raster kijkt, lijken de witte stippen en het midden van elke 'gang' te verschuiven tussen wit en grijs. Toen de kijker zijn of haar aandacht op een specifieke punt concentreerde, is het duidelijk dat het wit is. Maar zodra de aandacht weg is, verschuift de stip naar een grijze kleur.
Hoe werkt de Hermann Grid Illusion??
Dus waarom zien mensen grijs waar wit zou moeten zijn? Waarom zien we iets dat zo anders is dan de werkelijkheid?
Onderzoekers hebben van oudsher gebruikgemaakt van wat bekend staat als laterale inhibitie om uit te leggen waarom mensen deze grijze gebieden zien. Dit fenomeen laat een heel belangrijk principe van waarneming zien: we zien niet altijd wat er echt is. Onze percepties zijn afhankelijk van hoe ons visuele systeem reageert op omgevingsstimuli en hoe onze hersenen deze informatie vervolgens interpreteren.
Er zijn echter aanwijzingen dat deze verklaring waarschijnlijk onnauwkeurig is. Het feit dat de illusie niet afhankelijk is van de grootte, kan worden gezien met contrastomkering en kan worden genegeerd door de lijnen lichtjes te vervormen als redenen genoemd waarom de klassieke theorie verkeerd is. Een mogelijke verklaring die is voorgesteld, staat bekend als de S1-theorie van eenvoudige cellen.
2The Spinning Dancer Illusion
Nobuyuki Kayahara De draaiende danserillusie toont een dubbelzinnig silhouet dat abrupt van richting verandert. Meer informatie over hoe deze illusie werkt.
Wat zie je?
In deze afbeelding zie je het silhouet van een vrouw die draait. In welke richting draait ze? Het zal je misschien verbazen dat je kunt zien dat ze draait met de klok mee en tegen de klok in. Hoe? Hoewel het heel moeilijk kan zijn, kun je haar er waarschijnlijk toe brengen om spontaan van richting te veranderen. Probeer de figuur te bekijken en knipper dan; ze kan direct na het knipperen van richting lijken te veranderen. Een andere strategie is om je te concentreren op een specifiek deel van de figuur.
Hoe werkt de draaiende danseresillusie??
Nadat het in eerste instantie was gemaakt door Nobuyuki Kayahara, werd de illusie ten onrechte aangeduid als een test van de wetenschappelijke persoonlijkheid van de dominantie van rechterhersenhelft / linkerhersenen door talloze websites en blogs. In werkelijkheid is de draaiende danserillusie gerelateerd aan bistabiele waarneming waarin een ambigue 2-dimensionale figuur vanuit twee verschillende perspectieven kan worden gezien. Omdat er geen derde dimensie is, proberen onze hersenen ruimte rond de figuur te construeren. Vergelijkbare illusies zijn de Necker Cube en de Reversible Face / Vase Illusion.
In een New York Times column, Thomas C. Toppino, voorzitter van de afdeling psychologie aan de Universiteit van Villanova, stelde voor: "Wat hier gebeurt om de flip te veroorzaken is iets dat volledig in het visuele systeem gebeurt. Als we kunnen begrijpen waarom deze cijfers omgekeerd zijn, dan zijn we in een positie om iets te begrijpen dat fundamenteel is voor hoe het visuele systeem bijdraagt aan de bewuste ervaring. "
3Zöllner illusie
Fibonacci In de illusie van Zöllner lijken rechte lijnen te bewegen, ook al zijn ze statisch.
Wat zie je?
De Zöllner-illusie is een andere vaak aangetoonde optische illusie. Voor het eerst ontdekt in 1860 door een Duitse astrofysicus genaamd Johann Karl Friedrich Zöllner, presenteert deze illusie een reeks schuine lijnen gekruist met overlappende korte lijnen. De schuine lijnen zien eruit alsof ze scheef zijn en divergeren. In werkelijkheid zijn alle schuine lijnen parallel.
Hoe werkt het?
Net als de illusies van Muller-Lyer en Herring laat deze optische illusie zien hoe de achtergrond van een afbeelding het uiterlijk van rechte lijnen kan verstoren. Verschillende verklaringen voor de illusie van Zöllner zijn voorgesteld. Ten eerste creëert de hoek van de korte lijnen ten opzichte van de langere lijnen een indruk van diepte. Een van de lijnen lijkt dichter bij ons te zijn; de andere verder weg. Een andere mogelijke verklaring is dat de hersenen proberen de hoeken tussen de lange en korte lijnen te vergroten. Dit resulteert in een vervorming als de hersenen proberen de lijnen weg te buigen en naar elkaar toe.
Interessant is dat als de kleur van de lijnen wordt geschakeld naar groen en de achtergrond naar rood, het effect volledig verdwijnt zolang de twee kleuren even helder zijn.
4De Ames Room Illusion
Met dank aan Mosso In de illusie van Ames lijken twee mensen in een kamer van dramatisch verschillende afmetingen te zijn, ook al hebben ze dezelfde grootte.
Wat zie je?
De bovenstaande afbeelding is gemaakt door een bezoeker van de "Ames-kamer" in het wetenschapsmuseum Vilette in Parijs, Frankrijk en geüpload naar Flickr, een website voor het delen van foto's. In de kamer lijkt het individu aan de linkerkant erg lang te zijn, terwijl de persoon aan de rechterkant erg klein lijkt. In werkelijkheid hebben beide mensen ongeveer dezelfde hoogte en afmeting.
Hoe werkt de Ames Room Illusion??
Het effect werkt door een vervormde ruimte te gebruiken om de illusie te creëren van een dramatische ongelijkheid in grootte. Hoewel de ruimte vanuit het perspectief van de kijker vierkant lijkt, heeft deze in werkelijkheid een trapeziumvormige vorm. De vrouw aan de rechterkant van de afbeelding hierboven staat eigenlijk in een hoek die veel verder weg is dan de vrouw aan de linkerkant.
De illusie brengt de kijker ertoe te geloven dat de twee individuen zich in dezelfde velddiepte bevinden, terwijl in werkelijkheid het onderwerp veel dichterbij staat. De vrouw links in de afbeelding hierboven ziet er veel visueler uit, maar het feit dat ze zich op dezelfde scherptediepte bevindt als de figuur aan de rechterkant, zorgt ervoor dat de dichterbije persoon er veel groter uitziet.
Het effect kan worden waargenomen in een aantal films, waaronder In de ban van de Ring trilogie. Let op de vroege scènes in The Fellowship of the Ring waarbij het effect prominent wordt gebruikt om Gandalf groter te laten lijken dan de hobbits.
Je kunt meer voorbeelden van Ames-kamers zien in deze YouTube-video's.
5De Ponzo-illusie
Afbeelding van Wikimedia Commons In de Ponzo-illusie lijken twee lijnen van identieke grootte verschillende formaten te zijn wanneer ze over evenwijdige lijnen worden geplaatst die lijken te convergeren wanneer ze in de verte verdwijnen.
Wat zie je?
In de bovenstaande afbeelding die de Ponzo-illusie illustreert, hebben de twee gele lijnen exact dezelfde afmetingen. Omdat ze over parallelle lijnen worden geplaatst die in de verte lijken te convergeren, lijkt de bovenste gele lijn eigenlijk langer te zijn dan de onderste.
Hoe werkt de Ponzo-illusie??
De Ponzo-illusie werd voor het eerst gedemonstreerd in 1913 door een Italiaanse psycholoog genaamd Mario Ponzo. De reden waarom de bovenste horizontale lijn er langer uitziet, is omdat we de scène interpreteren met behulp van lineair perspectief. Omdat de verticale evenwijdige lijnen dichterbij lijken te komen als ze verder weg bewegen, interpreteren we de bovenste lijn als verder weg in de verte. Een object in de verte moet langer zijn om ervoor te zorgen dat het dezelfde grootte heeft als een nabij object, dus de bovenste "verte" lijn wordt gezien als langer dan de onderste "nabije" lijn, ook al zijn ze hetzelfde grootte.
6De Kanizsa-driehoeksillusie
Afbeelding van Wikimedia Commons De Kanizsa-driehoek is een optische illusie waarin een driehoek wordt waargenomen, hoewel deze er niet echt is.
De illusie van de Kanizsa-driehoek werd voor het eerst beschreven in 1955 door een Italiaanse psycholoog genaamd Gaetano Kanizsa. In de illusie is een witte gelijkzijdige driehoek zichtbaar in het beeld, hoewel er niet echt een driehoek is. Het effect wordt veroorzaakt door illusoire of onderwerpcontouren.
Gestaltpsychologen gebruiken deze illusie om de sluitingswet te beschrijven, een van de gestaltwetten van perceptuele organisatie. Volgens dit principe worden objecten die gegroepeerd zijn, vaak gezien als deel van een geheel. We neigen om gaten te negeren en de contourlijnen waar te nemen om het beeld als een samenhangend geheel te laten lijken.
