The No Om Zone door Kimberly Fowler Book Review
Kimberly Fowler is een bekende yogaleraar uit Los Angeles. Zij is de oprichter van de Yoga and Spinning (YAS) fitnesscentra in LA en Portland en heeft verschillende yoga workout-dvd's gemaakt, waaronder yoga voor atleten. Haar missie, zoals de ondertitel van het boek duidelijk maakt, is om yoga toegankelijk te maken voor mensen die zich niet op hun gemak voelen met chanten, granola en Sanskriet.
Ten eerste, laten we praten over de yoga
Fowler's boek neemt een anatomische benadering aan, waarbij elk hoofdstuk gericht is op een specifiek deel van het lichaam. Ze begint met het hoofd en gaat naar beneden en bedekt de nek, schouders, boven- en onderrug, armen, handen, buik, benen, knieën en voeten. Het leuke van deze organisatie is dat je je gemakkelijk kunt concentreren op een deel van het lichaam waar je mogelijk last van hebt of waar je aan wilt werken. Fowler doet echt goed werk in het afbreken van elk deel van het lichaam, inclusief het verstrekken van anatomische tekeningen en het verklaren van veelvoorkomende verwondingen.
Ze biedt ook ruime aanpassingen voor elke pose. Elk hoofdstuk wordt afgesloten met een korte workoutreeks, wat een handige manier is om een thuistraining te combineren. Helaas illustreren sommige van de modellen op de foto's geen goede uitlijning, wat de sleutel is om de fysieke voordelen van elke houding te ervaren en letsel te voorkomen. Hoewel het een goed idee is om mensen als modellen te gebruiken (dat wil zeggen, niet superbuigige krakelingstypes), is het toch belangrijk dat de poses zo correct mogelijk worden weergegeven.
Laten we het nu hebben over de Gimmick
Met zoveel yogaboeken op de markt, hoe kun je jezelf onderscheiden van de verpakking? Nou, zoals elke marketingliefhebber en Broadway-liefhebber weten, moet je een gimmick krijgen. In het geval van Fowler is het haar "No Chanting, No Granola, No Sanskrit" -houding. Zoals ik opmerkte toen ik haar Yoga for Athletes DVD een paar jaar geleden bekeek, voelt deze slogan zich nogal verouderd (zie de komst van poweryoga in de vroege jaren negentig). Loop naar een healthclub of sportschool en het is niet moeilijk om yoga als oefening te leren, met een antiek gezang, ontbijtgraan of eka pada rajakaotasana in zicht. In een yogastudio kun je aangemoedigd worden om een om of drie aan het einde van de les te zeggen, maar nogmaals, het is niet moeilijk om een leraar te vinden die Radiohead speelt in plaats van Krishna Das. Er is tegenwoordig zoveel seculiere yoga beschikbaar dat om er een punt over te maken, het lijkt alsof er niets aan de hand is.
En nog iets
Eén punt waar ik het moeilijk mee moet zijn, is het volgende advies, opgenomen in de conclusie van Fowler: "Als je toevallig naar een klas gaat waar de instructeur Sanskriet praat en zingt, een gong speelt, enz., En dit geeft je een ongemakkelijk gevoel , sta op en ga weg. " Nu, in mijn boek is dit gewoon grof. We hebben het niet over het weglopen van een film. Er is een andere mens, een yogaleraar, aan het ontvangende einde van je acties. Een gong maakt je ongemakkelijk genoeg om die persoon niet te respecteren?
Mijn advies is precies het tegenovergestelde: je kunt dat anderhalf uur halen. Het is misschien niet jouw ding, misschien ga je nooit meer terug. Dat is prima, maar laten we allemaal proberen aardig te zijn voor elkaar, en misschien zelfs om ons open te stellen voor ervaringen die onze vooroordelen verruimen van wat we wel en niet leuk vinden. Dat is yoga. Anders, laten we het gewoon uitrekken noemen.
Openbaarmaking: een recensie-exemplaar werd verstrekt door de uitgever.
