Bekentenissen van een kastroker

Roken in het geheim is een gedrag dat voor de roker pijn en eenzaamheid creëert. Het maakt ons schuldig, zwak en vast.  

Het verhaal van Karen zal resoneren met iedereen die moeite heeft gehad om hun roken te verbergen.

Bedankt voor het delen van je verhaal Kay, en gefeliciteerd met het terugnemen van je leven.

Mijn naam is Karen, maar mijn vrienden noemen me Kay. Ik begon met roken toen ik 14 was. Ik ben nu 31.
Ik realiseer me nu dat mijn redenen om te roken op die leeftijd zich hebben verdraaid in redenen waarom ik 16 jaar later nog steeds rookte. Het is alsof mijn hele leven doelbewust rond sigaretten is gebouwd. Misschien was het dat wel.
Ik ben gestopt met roken op 12 juni. Vandaag is mijn 5e rookvrije dag.
Ik voel me alsof ik wakker word uit een soort mist. Ik besloot om mezelf voor te stellen aan je stoppende rookgroep, terwijl ik nog steeds mistig ben, dus ik praat mezelf niet uit eerlijk gezegd eerlijk tegen je te zijn.

Ik heb me altijd verborgen achter het roken, op de een of andere manier.

Ik wil me niet langer verbergen. Ik wil de kracht van mijn verslaving wegnemen door je de waarheid over mij te vertellen. Als je me leuk vindt na het lezen van dit, is dat geweldig. Als je het niet doet, neem ik het je niet kwalijk! Maar ik moet eerlijk zijn over het monster dat ik ben geworden.

Ik heb veel rot dingen gedaan tijdens mijn relatie met nicotine, dingen die beschamend zijn, dingen die ik niet kan terugnemen. Ik begin langzaam alle leugens te begrijpen die ik tegen mezelf heb gezegd en geloofde, alleen maar om te kunnen roken. Er zijn zo veel dingen die in beeld komen met betrekking tot mijn affaire met roken.
Meest ontmoedigend is dat het lijkt alsof "Marriage vs. Capri 120's" de laatste 5 jaar de bepalende titel voor mijn leven zou kunnen zijn. Mijn man is een niet-roker en toen we elkaar ontmoetten, stopte ik al een jaar of iets meer dan een jaar na het roken. Hij geloofde dat ik een niet-roker was toen we samen kwamen. Ik ook.
Ik kan me niet eens meer herinneren waarom ik weer begon te roken. Maar het punt is, dat deed ik.
En ik deed het met plezier.
In het begin van onze relatie, tolereerde mijn man mijn 1-2 sigaretten per dag, terwijl ik zijn drinkgewoonte tolereerde. Het was bijna een onuitgesproken code tussen ons; Ik praat niet over je gewoonte en je praat niet over de mijne. Toen ik weer begon te roken, besloot ik dat ik het kon beheersen en alleen rookte als ik alcohol dronk.

Omdat ik zelden dronk, was dit een perfect plan.
Nou, niet precies.
Ik merkte dat, langzaam, naarmate de tijd verstreek, ik meer en meer drankjes thuis goot - een zwak drankje voor mij dat ik de hele nacht en een of meer sterke dranken voor hem zou nippen. Naarmate de tijd verstreek, kreeg ik regelmatig mijn man klotste en gaf mezelf toestemming om bijna een heel pakje te roken in de 2 uur dat mijn man nodig had om flauw te vallen.
Als dat geen nicotineverslaving is, weet ik niet wat het is.

De kracht van het rookgordijn

Ik heb het nooit eerder gezien zoals ik het zojuist heb beschreven tot de laatste paar weken. Ik was zo blind voor mijn manipulaties en gekonkel. Als je me had verteld wat ik aan het doen was, zou ik gedacht hebben dat je gek was! Ik ben altijd de 'te mooie' persoon geweest, het soort persoon dat je kon vertrouwen, een vriend. En dat is wat ik dacht dat ik was.

Maar terwijl de rook uit mijn gedachten verdwijnt, raakt hij me als een hoop stenen. Dit werd een openbaring van wie ik ben geworden, het soort vrouw en moeder dat ik ben geweest. Volkomen egoïstisch en toegewijd aan mijn verslaving.
Ik heb mezelf zo vele jaren veracht maar durfde het niet te lang in mijn gedachten te laten hangen ... anders had ik er iets aan moeten doen.

Nicotine nam de controle, beetje bij beetje

Mijn verslaving werd erger en werd moeilijker en moeilijker te controleren. De laatste paar jaar heb ik alle energie besteed die ik had aan mijn roken rond mijn man. Ik dacht, omdat ik zoveel van hem hou, dat ik hem er niet aan moet onderwerpen en daarom was geheimhouding een noodzaak - uit liefde natuurlijk.

Nu realiseer ik me dat mijn verslaafde zelfzuchtig is en alleen door sigaretten wordt gemotiveerd. Het gaat allemaal om het vinden van een manier om de verslaving te voeden. Ik dacht dat roken van mijn man een offer was dat ik aan het maken was (zie hoe leuk ik ben? Ha ha), maar nu zie ik het voor wat het werkelijk was - een manier om te voorkomen dat hij er een mening over zou hebben.
Toen ik stopte met roken op tv, werd ik de meest spraakzame persoon in de kamer, wanhopig proberen te voorkomen dat iemand commentaar gaf op hoe slecht roken is. Wanhopig hoopte ik dat mijn zoon zijn kennis van mijn roken niet zou wegblazen. Ik kon het gewoon niet verdragen hypocriet te zijn en het met de reclamespot eens te zijn, en dan een sigaret te roken. Het was beter om het onderwerp nooit te laten opkomen.

De zware last van roken in het geheim

Mijn man en ik werken allebei vanuit huis, dus we zijn de hele dag samen. Ik zou bewust voor hem opstaan ​​in de ochtend en 's avonds achter hem naar bed gaan zodat ik kon roken. Ik was onaangenaam slechtgehumeurd als hij 's ochtends opstond voordat ik een sigaret kon nemen en douchen voordat hij wakker werd.
Ik zou stiekem naar buiten glippen in verzengende hitte en hevige regenval, meer dan ik ooit zou kunnen tellen, om tegemoet te komen aan mijn verslaving. Ik heb hoofdpijn verziekt, zodat ik thuis kon blijven van uitstapjes die mijn vermogen om minstens elk uur te roken zouden belemmeren. Ik heb avontuurlijke reisideeën omdat ik wist dat we samen teveel zouden zijn om succesvol te roken en het verborgen te houden.

Ik ren altijd voor iedereen naar de winkel ieder reden, om naar het benzinestation te sluipen en sigaretten te kopen en vervolgens een paar minuten in vrede te roken. Ik heb jarenlang goede vrienden vermeden, omdat ik niet wilde dat mijn rookgewoonte werd ontdekt.
Ik zou opgelucht zijn als mijn man en zoon zonder mij zouden uitgaan (op mijn aandringen), zodat ik "in vrede" kon roken. Ze dachten dat ik Alone Time wilde, maar wat ik echt wilde, was alleen zijn met mijn sigaret. Maar nadat mijn sigaret was uitgedoofd, zou ik weer bij hen willen zijn. En ze waren er niet. Nou ja, dan zou ik tenminste nog een andere kunnen roken ... dan nog een ... dan nog een ...

"Hoe laat ga je naar huis? Binnen 15 minuten?" ... ik zou er nog drie kunnen roken voordat ze thuiskomen ...
Mijn roken heeft een enorme kloof gecreëerd waar mijn man zich niet bewust van is. Hij vertelt mensen dat we niet roken. Ofwel ben ik er heel goed in om dit te verbergen of hij wil het echt niet weten, omdat het overduidelijk moet zijn, toch? Vijf dagen geleden dacht ik van niet. Vandaag ben ik niet zo zeker.
Wat hij niet weet, is dat ik me voor hem verstopte. Hij weet niet dat ik door de ramen van mijn huis keek om te zien waar hij was voordat hij naar binnen ging. Als ik hem door het raam kon zien, zou ik een andere deur gebruiken om binnen te komen omdat ik niet zou willen dat hij naar me toe kwam en sigaretten ruiken.

Dus voordat ik het huis in zou gaan, zou ik naar de tuin gaan (als ik er nog niet was) en rozemarijn, basilicum of een prikkend kruid plukken. Ik wrijf ze over mijn vingers en kauw erop. Toen de kust vrij was, kwam ik het huis binnen en liep ik naar de badkamer voor een verwoede sessie tanden poetsen, mondspoelen en handen wassen. Ik zou de laatste lotion gebruiken en een klein beetje in mijn haar wrijven. Alleen dan zou ik me een beetje veilig voelen. Ik zou eindelijk het gevoel krijgen dat ik een tijdje naast mijn man of zoon zou kunnen zitten en in orde zou zijn.

Maar dan, onvermijdelijk, zou ik nog een sigaret willen.

De Never Ending Cycle of Nicotine Addiction

En zo gaat de cirkel rond en rond. De laatste 16 jaar leefde ik als iemand die ik niet eens herken. En het werd alleen maar erger en erger. Elke keer als ik rookte, voelde ik enorme schuldgevoelens.

Ik begin me nu pas te realiseren hoe het leven met mij voor mijn familie moet zijn geweest - voortdurend afgeleid, het grootste deel van mijn tijd rondsnuffelend, ervoor zorgend dat ze geregeld zijn, zich richten op hun grillen, want als ze bij iets anders betrokken zijn, Ik kon naar buiten gaan, denkend dat ze zeker niet naar me zouden zoeken als aan al hun behoeften was voldaan?

Mijn man en ik besloten meer dan een maand geleden dat hij een paar weken zou vertrekken om te beginnen met het bouwen van ons droomhuis buiten de staat, dicht bij zijn ouders (die roken). Ik dacht dat ik echt geluk had. Bijna elke gedachte die zich rond volgend jaar met bewegen afspeelde, had te maken met een scène waarin ik en zijn ouders buiten op het dek samen rookten. Hem een ​​paar weken weg laten waar ik kon roken zonder 'risico' klonk geweldig ... Mijn zoon en ik komen in juli aan om de rest van de zomer daar door te brengen en dan keren we allemaal terug naar huis.
Omdat ik zoveel tijd alleen heb gehad, heb ik veel moeten bedenken. Ik dacht na over de waanzin die mijn dagelijks leven is geworden. Ik heb zelfs geen leven meer. Ik woon in een zelfopgelegde gevangenis. Ik ben zowel gevangen als gevangenbewaarder, omdat ik de enige ben die de sleutel heeft om me eruit te laten.

Plotseling werd het me duidelijk en maakte ik de grootste beslissing in mijn leven. Ik besloot te stoppen met roken.
Ik besloot om te stoppen met de waanzin en chaos. Ik besloot mijn verslaving in het gezicht te kijken en GEEN MEER te zeggen! Ik wil niet dat onze zoon rookt. Ik wil dicht bij mijn familie zijn. Ik wil mijn familie niet lastig vallen met de kosten en pijn van een slopende ziekte die verband houdt met roken (zoals mijn vader).

Ik wil kunnen rondhangen met mijn niet-rokende vrienden, ik kijk uit naar reizen en tijd doorbrengen met mijn man. Ik wil mijn tijd niet plannen voor roken. Ik wil vrij zijn van de greep die roken op me heeft.

Ik koos een dag om te stoppen

Een vriend stelde voor om een ​​stopdatum te maken. Ik deed. Ik begon te obsederen over mijn stopdatum. Ik vroeg iedereen die ik kon bedenken voor advies. Ik belde 1-800-no-butts. Het was na-uur en ik luisterde naar alle beschikbare informatie die ze op hun antwoordapparaat konden bieden. Ik las de artikelen over stoppen met roken op Verywell.com. Deze site heeft mij geïnspireerd. Ik had eindelijk het gevoel dat ik het kon. Ik besloot het te doen. Ik vroeg mijn moeder om hulp. Ik vroeg mijn zus om hulp. Ik vroeg mijn zoon om hulp.
Ondertussen weet mijn man niets van mijn roken, laat staan ​​dat ik ermee stop. Hij weet niet hoe ik mezelf huil om te slapen omdat ik zo'n vreselijke vrouw ben. Hij weet niet hoe ik wou dat ik elk moment dat ik rookte kon terugnemen, gewoon om die tijd met hem door te brengen, want ik mis hem zo erg. Hij weet niet dat ik een egoïstische, manipulatieve persoon ben, of hoe jammer ik ben dat ik me niet realiseerde wie ik was geworden of wat deze verslaving met ons deed.
Ik ga gewoon dapper zijn en contact met je opnemen via mijn verhaal, omdat ik zo moe ben.

Ik ben het beu om geheimen te bewaren, ik ben het beu om mensen weg te duwen, ik ben het beu om me te schamen, en ik ben het zat om spijt te hebben. Ik ben het zat om me te verbergen en iemand te zijn die ik niet ben.
Dit is de vijfde dag sinds ik gestopt ben. Ik ga vandaag niet roken. Ik zal niet degene zijn die ik haat.
Ik heb een vurige vastberadenheid en onbepaald geduld om vrij te blijven van roken. Ik zal boven de rook uitstijgen. Ik begin weer goed te voelen voor mezelf.
De nicotinevermindering van de afgelopen 5 dagen was fysiek zwaar: misselijkheid, zweten, hoofdpijn en een gevoel van leegte.
Maar er is waarheid.
Dat is wat ik heb en dat is wat me in beweging houdt.
Bedankt dat je me mijn vreselijke geheimen met je hebt laten delen. Het helpt me zo veel om eerlijk naar mezelf te kijken. Ik heb dat al lang niet meer gedaan. Bedankt dat je erbij bent en dat ik me heb uitgestrekt.
~ Kay ~

Nog meer verhalen over rokende rokers:

Vrijheid na 40 jaar - Het verhaal van Nenejune

The Double Life of a Secret Smoker - Het verhaal van Nope55

Ik heb altijd in het geheim gerookt - Michelle's Story