Misbruik van opioïden is een opkomst in de bevolking van Medicare

Van 2000 tot 2014 stierven bijna een half miljoen mensen aan een overdosis opioïden, waarvan 165.000 van verdovende middelen op recept. In 2016 stierven er naar schatting 78 Amerikanen dagelijks aan opioïdemisbruik. De helft van deze opioïdengerelateerde sterfgevallen wordt toegeschreven aan geneesmiddelen op recept.

Het maakt niet uit of u jong of oud, rijk of arm bent, misbruik door opioïden is een probleem dat door de Verenigde Staten in het algemeen moet worden aangepakt.

Hoe de Amerikaanse overheid verslavende drugs definieert

De centra voor ziektebestrijding en -preventie (CDC) melden dat sterfgevallen door overdosis door opioïden sinds 1999 verviervoudigd zijn. Interessant genoeg verviervoudigde het gebruik van recept-opioïden ook in deze periode.

Is de Amerikaanse gezondheidszorg schuldig?

De Drug Enforcement Administration (DEA) wijst geneesmiddelen toe aan een van de vijf verschillende categorieën, die Schedules worden genoemd. Schema's I tot en met V beschrijven of een medicijn geschikt is voor medisch gebruik onder bepaalde omstandigheden en of het al dan niet verslavend potentieel heeft.

• Schema I: Geen medisch gebruik, hoog verslavend potentieel
• Schema II: Medisch gebruik, hoog verslavend potentieel
• Schema III: Medisch gebruik, matig tot laag verslavend potentieel
• Schema IV: Medisch gebruik, weinig verslavend potentieel
• Schema V: medisch gebruik, laagste verslavingspotentieel

Het mag geen verrassing zijn dat heroïne valt onder bijlage I (interessant genoeg, zo ook marihuana). Veel voorkomende recept-opioïden die in schema II vallen, zijn codeïne, fentanyl (Sublimaze, Duragesic), hydromorfon (Dilaudid), methadon, meperidine (Demerol), morfine en oxycodon (OxyContin, Percocet). Programma III-verdovende middelen omvatten combinatieproducten die minder dan 15 milligram hydrocodon per dosis (Vicodin) bevatten, producten die minder dan 90 milligram codeïne per dosis bevatten (Tylenol met codeïne) en buprenorfine (Suboxone).

Hebt u ooit een van deze medicijnen voorgeschreven gekregen??

Farmaceutische bedrijven minimaliseren het risico op verslaving

In 2001 bracht de Joint Commission on Accreditation of Healthcare Organisations (JCAHO) zijn eerste verklaring over pijnmanagement uit. Met de bedoeling om bewustzijn te creëren voor onderbehandelde pijn en om de kwaliteit van de zorg te verbeteren, deed JCAHO aanbevelingen die de manier waarop ziekenhuizen gemonitorde, geadresseerde en behandelde pijn beïnvloedden.

Als gevolg daarvan ontstond de pijnschaal en was er een toegenomen publieke bewustwording rond pijnbestrijding. Dat is op zichzelf een geweldige zaak. Niemand mag pijn hebben. Het probleem was echter dat veel mensen begrepen wat pijnbestrijding inhield. Het betekende verbetering van pijn, niet noodzakelijkerwijs tot op 0-10 brengen van pijnniveaus tot "0". Eliminatie van pijn is niet altijd mogelijk. Daarmee kwam druk op het zorgstelsel om te voldoen aan onrealistische verwachtingen.

Hoewel JCAHO de zorgaanbieders niet heeft verteld hoe ze pijn moesten behandelen, werd bezorgdheid geuit over materialen die de Commissie verspreidde en die werden gesponsord door Purdue Pharma, het farmaceutische bedrijf dat OxyContin maakt. Het materiaal minimaliseerde de link tussen opioïde medicatie en verslaving.

Farmaceutische vertegenwoordigers voor het bedrijf gingen zelfs zo ver om te zeggen dat het risico op verslaving "minder dan één procent was" toen al lang bekend was dat het risico op misbruik bij niet-kankerpatiënten tot 50 procent zou kunnen oplopen. In feite werd Purdue Pharma later schuldig bevonden aan misleidende marketingpraktijken en een boete van $ 634 miljoen.

Het is belangrijk op te merken dat de Joint Commission deze materialen niet langer distribueert naar beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg, maar de schade al is toegebracht? JCAHO verklaart dat het gebruik van voorgeschreven opioïden toeneemt voordat ze hun verklaring hebben vrijgegeven, maar het is belangrijk om te weten dat het na de pijnschaal bleef stijgen.

Regeringsbeleid kan van invloed zijn geweest op Opioid-voorschrijven

In 2006 hebben de Centra voor Medicare en Medicaid Services (CMS) de Hospital Consumer Assessment of Healthcare Providers and Systems (HCAHPS) geïnitieerd. Het onderzoek werd gebruikt als een manier om de prestaties van ziekenhuizen te beoordelen en werd door patiënten voltooid op basis van hun ervaring tijdens hun verblijf in het ziekenhuis.

HCAHPS bevat vragen over pijnbestrijding: "Hoe vaak was uw pijn goed onder controle?" en "Hoe vaak hebben de ziekenhuismedewerkers er alles aan gedaan om je pijn te verzachten?" De responsen zijn subjectief en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs wat de patiënt daadwerkelijk ontving voor pijnbestrijding of als de zorg het medisch meest gepast was. Een patiënt die op de pijnschaal een "0" verwachtte, zou een ziekenhuis met een lage score kunnen beoordelen, zelfs als zijn pijn tijdens zijn verblijf aanzienlijk was verbeterd. Toch was het een stap in de goede richting om te horen hoe patiënten hun zorg ervoeren.

Het probleem? HCAHPS-scores waren gekoppeld aan de tarieven voor ziekenhuisvergoeding. CMS zou ziekenhuizen meer betalen als ze hogere scores hadden. Hoewel CMS beweert dat de vragen over pijnbeheersing weinig hebben bijgedragen aan de betaling, is het feit dat ze werden opgenomen. De zorg is dat sommige beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg zich misschien onder druk hebben gezet om opioïden voor te schrijven om hogere scores te behalen.

Bewust van het feit dat HCAHPS indirect had kunnen bijdragen aan een verhoogd gebruik van receptplichtige opioïden, heeft CMS sindsdien de vragen over het pijnbeheersingsonderzoek uit hun vergoedingsmodel verwijderd. De gegevens worden echter nog steeds verzameld om ziekenhuizen te helpen de kwaliteit van zorg en pijnbeheersing te verbeteren.

Medicare's verhoogd gebruik van opioïde drugs

Een onderzoek uit 2016 in de interne geneeskunde van JAMA trok wenkbrauwen op toen bleek dat Medicare-begunstigden onevenredig veel opioïde medicatie kregen voorgeschreven na een verblijf in het ziekenhuis. Concreet bekeken onderzoekers de hospitalisaties van ongeveer 623.000 Medicare-begunstigden in 2011.

Deze begunstigden waren niet eerder op opioïde medicijnen, althans niet voor de 60 dagen voorafgaand aan hun verblijf in het ziekenhuis. Bijna 15 procent vulde een nieuw opioïdenrecept binnen een week na het ontslag uit het ziekenhuis en 42,5 procent van hen ging langer dan 90 dagen met die medicijnen door.

Voor iedereen die twijfels had over de invloed van HCAHPS op voorschriftpatronen, toonde de studie een bescheiden correlatie tussen tevredenheidsscores binnen patiënten en nieuwe opioïdvoorschriften.

Een andere studie, deze keer in JAMA Psychiatry, toonde ook een verontrustende trend. Gegevens van Medicare Part D werden beoordeeld en er werd vastgesteld dat 6 op de 1.000 Medicare-begunstigden een opioïd-misbruikstoornis hebben. Dit is een zesvoudige toename in vergelijking met mensen op andere verzekeringsplannen.

Waarom zijn Medicare begunstigden meer vatbaar voor misbruik door opioïden? Hebben ze echt meer chronische pijn? Wordt de kans groter dat zij op opioïden worden gezet omdat zij als senioren vaker genezing hebben? Wat is in dat verband de schuld van HCAHPS? Meer onderzoek is nodig, zodat we de kern van het probleem kunnen raken. We moeten niet alleen misbruik van opioïden voorkomen, maar ook de complicaties die eromheen zitten.

Wat kunnen we doen om opioïde misbruik te stoppen?

De opioïde epidemie behoort niet tot een groep. Meerdere factoren leidden tot deze situatie en samenwerking tussen de overheid, farmaceutische bedrijven, verzekeringsmaatschappijen, gezondheidszorgsystemen en zorgaanbieders zal nodig zijn om effectieve veranderingen aan te brengen. Deze stappen kunnen ons helpen om de juiste richting uit te gaan.

• Beleid en regelgeving mogen geen vergoeding voor gezondheidszorgstelsels toestaan ​​op basis van patiënttevredenheidsscores die mogelijk verband houden met het gebruik van geneesmiddelen op recept. Dit zou receptpatronen kunnen verschuiven op een manier die hogere betalingen aan ziekenhuizen bevordert.
• Er moet onderzoek worden gedaan om nieuwere minder verslavende pijnbehandelingen te ontwikkelen. Farmaceutische bedrijven en anderen moeten geld investeren om de beschikbare opties te vergroten.
• Verzekeraars moeten de dekking van alternatieve pijntherapieën uitbreiden. Acupunctuur, biofeedback, massagetherapie en fysiotherapie hebben bijvoorbeeld voordelen bij het verbeteren van de pijn, maar verzekering dekt hen niet altijd.
• Zorgverleners kunnen aanvullende training nodig hebben als het gaat om strategieën voor pijnbehandeling en het gebruik van recept-opioïden.
• Andere pijnbehandelingen moeten worden overwogen voordat opioïde medicatie wanneer mogelijk. Het gebruik van opioïde therapieën in de eerste lijn zal waarschijnlijk leiden tot voortgezet gebruik van die medicijnen.
• Toegang tot revalidatieprogramma's (counseling, medicijnen, etc.) die het herstel van opioïde misbruik bevorderen, moet worden verbeterd. Mensen hebben hulp nodig, maar er zijn momenteel beperkte middelen beschikbaar om de omvang van het probleem aan te pakken.