Wat is het lumbosacrale gewricht (L5-S1)?

Het lumbosacrale gewricht, ook wel L5-S1 genoemd, is een term die wordt gebruikt om een ​​deel van de wervelkolom te beschrijven. In feite is L5-S1 de exacte plek waar de lumbale wervelkolom eindigt en de sacrale wervelkolom begint. L5-S1 is het gewricht dat deze botten verbindt. Het is samengesteld uit het laatste bot in de lage rug, genaamd L5, en het driehoekig gevormde bot eronder, bekend als het heiligbeen. Het heiligbeen is gemaakt van vijf gefuseerde botten waarvan de S1 de bovenste is.
1

Structuur van de lumbale wervelkolom en sacrum

De wervelkolom is de structuur van het lichaam waardoor we rechtop kunnen staan, maar ook de positie van de romp en / of de nek kunnen verdraaien, buigen en anderszins kunnen veranderen. 
Er zijn in totaal 33 botten in de wervelkolom, maar alleen de bovenste 24 zijn volledig beweegbaar. De wervels, een andere naam voor ruggengraatsbeenderen, worden als volgt van de bovenkant naar de staart opgesplitst:

• Cervicale wervelkolom of nek, met zeven botten. Deze botten worden aangeduid als C1 tot C7
• Thoracale wervelkolom of middenrug, met twaalf botten. De thoracale wervelkolomwervels zijn gemerkt T1 tot T12.
• Lumbale wervelkolom, die overeenkomt met uw lage rug, met vijf botten, aangeduid met L1 tot L5.
• Het sacrum is een driehoekig gevormd bot gevormd uit vijf gefuseerde botten. Deze vijf individuele botten beginnen snel na de geboorte te fuseren en blijven dit doen totdat ze rond de leeftijd van 30 volledig zijn gefuseerd.
  Het heiligbeen wordt gewoonlijk alleen dat genoemd - het heiligbeen. Maar bij het identificeren van de individuele gefuseerde botten waaruit het sacrum bestaat, is de labeling S1 tot S5.
• Net als het heiligbeen, is het stuitbeen, dat je stuitje is, gemaakt van individuele botten, in dit geval vier van hen, die beweegbaar zijn bij de geboorte, maar na verloop van tijd samensmelten. Het stuitbeen is ten minste gedeeltelijk gesmolten en in veel gevallen volledig gefuseerd, op volwassen leeftijd. Het stuitbeen als geheel wordt bij elke naam genoemd, d.w.z. stuitbeen of staartbeen, maar wanneer wordt verwezen naar zijn vier afzonderlijke componentbotten, is de labeling Co1 tot Co4.

2

Waarom de L5-S1 belangrijk is

Elk gebied van de wervelkolom heeft een curve en deze curven gaan in tegengestelde richtingen.
In de nek en de onderrug, zwenkt de wervelkolom naar voren, gezien vanuit het profiel, terwijl de thoracale en sacrale krommingen teruggaan.
De gebieden waar de richtingen van de wervelkolomkromme veranderen, worden kruispunten genoemd. Het letselrisico kan op kruispunten hoger zijn, omdat uw lichaamsgewicht van richting verandert terwijl de curven van richting veranderen.
De L5-S1 overgang, gelegen tussen de lumbale curve (die voorwaarts veegt) naar de sacrale curve (die de richting van de lumbale curve tegengaat en achteruit gaat) is bijzonder kwetsbaar voor verkeerde uitlijning, slijtage en letsel. Dit komt omdat de bovenkant van het heiligbeen bij de meeste mensen schuin staat. Vergrijzing en letsel kunnen de kwetsbaarheid van de L5-S1-overgang nog meer verhogen.
L5-S1 is een van de twee meest voorkomende sites voor een rugoperatie. De andere is het gebied net daarboven, genaamd L4-L5.
3

De L5-S1 en Spondylolisthesis

In de lage rug is de L5-S1-overgang vaak de plaats van een blessure die bekend staat als spondylolisthesis. Spondylolisthesis treedt op wanneer een wervel naar voren glijdt ten opzichte van het bot direct eronder.
De meest voorkomende variëteit van deze aandoening is isthmische spondylolisthesis. Isthmische spondylolisthesis begint als een kleine breuk in de pars interarticularis, wat een botgebied in de rug is dat de aangrenzende delen van het facetgewricht verbindt.
Hoewel dit soort fracturen zich meestal vóór de leeftijd van 7 jaar voordoen, ontwikkelen de symptomen zich meestal pas na de volwassenheid. Degeneratie van de wervelkolom op latere leeftijd kan de toestand verder verergeren.
De hoek van het heiligbeen kan bijdragen aan spondylolisthesis. Dit komt omdat de S1, in plaats van horizontaal op de grond, naar voren en naar achteren wijst. Over het algemeen lopen personen met een grotere tilt een hoger risico op spondylolisthesis.
Spondylolisthesis wordt meestal behandeld met niet-chirurgische ingrepen zoals pijnstillers, hitte- en / of ijsaanbrenging, fysiotherapie of epidurale steroïde-injecties. Spinale fusie-operatie kan effectief zijn voor de behandeling van spondylolisthesis, maar het vergt veel hersteltijd. Meestal wordt niet-chirurgische zorg geprobeerd gedurende ten minste zes maanden, maar als je dan nog geen verlichting hebt gekregen, kan een operatie een optie zijn.