Hoe de hersendood wordt vastgesteld

Er is meer aan het verlies van bewustzijn dan niet wakker zijn. Slaap en coma, bijvoorbeeld, hebben elk betrekking op het verlies van bewustzijn en worden grotendeels bepaald door de tijd die nodig is om terug te keren naar het bewustzijn. Zelfs een persoon in een persistente vegetatieve toestand (PVS) heeft de mogelijkheid, zij het een beetje, om wakker te worden.
Hersendood is anders. Zoals de term suggereert, duidt hersendood erop dat er geen hersenactiviteit is en dat er daarom geen hoop op herstel is. Medisch gezien is hersendood de definitieve diagnose van de dood.

Brain Dood begrijpen

In tegenstelling tot de andere vormen van verloren bewustzijn, houdt hersendood een volledig verlies van de hersenstamfunctie in. Wat dit betekent is dat het reticulaire activerende systeem - het diffuse zenuwnetwerk dat het ruggenmerg en de hersenen verbindt - onomkeerbaar is beschadigd. Het geeft ook aan dat de delen van de hersenen die de ademhaling en de hartactiviteit reguleren, onherroepelijk zijn vernietigd.
Hersendood kan een concept zijn dat sommige mensen moeilijk te vatten vinden. Omdat we instinctief de dood associëren met een hart dat gestopt is met kloppen, zien we vaak over het hoofd dat het brein de impulsen afgeeft die het hart 'doen'..
Hoewel levensondersteunende apparatuur kan worden gebruikt om de ademhaling en de bloedsomloop te handhaven, is er geen apparaat dat een brein kan laten werken. Uiteindelijk, als het brein sterft, zal de rest van het lichaam zeker volgen.

Diagnose van hersendood

Er zijn een aantal voorwaarden waaraan moet worden voldaan voordat hersendood kan worden verklaard. Hoewel nationale of lokale wetten mogelijk aanvullende acties vereisen, wordt de constructie van de diagnose universeel geaccepteerd als zijnde definitief. Kortom, iemand hersendood verklaren:

De coma moet onomkeerbaar zijn met een bekende of een nabije oorzaak.
De persoon moet geen hersenstamreflexen hebben.
De persoon heeft geen ademhalingsfunctie.

Aan alle drie de voorwaarden moet worden voldaan voordat hersendood kan worden verklaard.

Het vaststellen van de onomkeerbaarheid en oorzaak van de Coma

Voordat een arts kan bepalen of het coma onomkeerbaar is, moet hij of zij kijken of er een manier is om het ongedaan te maken. Om dit te doen, moet het medische team eerst de oorzaak (of de meest waarschijnlijke oorzaak) van de coma lokaliseren.
Bovendien moet het team elke aandoening uitsluiten die mogelijk hersendood nabootst, zoals hypothermie, medicatietoxiciteit of vergiftiging, metabole afwijkingen of neuromusculaire middelen die "doodachtige" verlamming kunnen veroorzaken. Al deze, in verschillende mate, zijn potentieel omkeerbaar.
Het vaststellen van de onomkeerbaarheid van een coma vereist dat de arts een geschikte hoeveelheid tijd wacht op basis van de bekende of nabije oorzaak. De bepaling die zowel aan medische als aan wettelijke normen moet voldoen. Vanuit dit perspectief geeft de term 'proximaal' aan dat de oorzaak voldoende moet worden vastgesteld en ondersteund als deze nog niet bekend is.

De afwezigheid van hersenstamreflexen vaststellen

Hersenstamreflexen zijn automatische reacties die niet verschillen van de reflexmatige tests die op het kantoor van de dokter worden gegeven. Het zijn reflexieve acties die aangeven of de neurologische functies van een persoon normaal, abnormaal of afwezig zijn.
Een persoon wordt als hersendood beschouwd als hij of zij niet reageert op alle volgende reflexstimuli:

Gebrek aan pupilreflex betekent dat de leerlingen van de persoon op geen enkele manier reageren als er licht op schijnt. Als de persoon nog leefde, zouden de leerlingen kleiner worden.
Gebrek aan cornea-reflex betekent dat de persoon niet knippert en een reactie krijgt wanneer de arts het oog aanraakt met een wattenstaafje of een druppel water.
Gebrek aan oculocephalische reflex (ook bekend als de 'pop's eye'-reflex) betekent dat de ogen van de persoon zich niet op het gezicht van de onderzoeker fixeren wanneer zijn of haar hoofd van de ene naar de andere kant wordt bewogen.
Gebrek aan de propreflex betekent dat de persoon niet zal kokhalzen, hoesten of reageren wanneer de achterkant van de keel wordt aangeraakt met een wattenstaafje of een zuiginrichting.
Gebrek aan respons op testen van koude calorieën betekent dat de persoon niet reageert wanneer ijswater in het oor wordt gespoten. Als de persoon in leven was, zouden de stimuli ervoor zorgen dat de ogen van de persoon in de tegenovergestelde richting bewegen, omdat het het binnenoor effectief "in de war" brengt door te denken dat de persoon aan het draaien is.

Vaststelling van de afwezigheid van ademhalingsfunctie

De laatste stap in het vestigen van hersendood is de apneutest. Apneu is de medische term voor het ophouden van de ademhaling en wordt in dit geval gebruikt om vast te stellen of de suspensie permanent is.
Om een apneutest uit te voeren, zou de arts de volgende stappen uitvoeren:

De persoon op een mechanische ventilator zou verbonden zijn met een pulsoximeter. Dit is het apparaat dat wordt gebruikt om de verzadiging van zuurstof in het bloed te meten.
De ventilator zou dan worden losgekoppeld en een buis zou in de luchtpijp van de persoon worden ingebracht om 100 procent zuurstof naar de longen te brengen. Dit zorgt ervoor dat de persoon nooit van zuurstof wordt beroofd als hij of zij reageert.
Bloedonderzoek zou onmiddellijk worden uitgevoerd om basisgassen van het bloed te meten.
De arts wacht dan acht tot tien minuten om te zien of er een reactie van de patiënt is.
Na acht tot tien minuten zouden de bloedgassen opnieuw worden getest.

Als er geen ademhalingsbeweging is en de PaCO2 (druk van koolstofdioxide in de slagaders) is toegenomen tot boven de 60 - wat betekent dat er geen uitwisseling van zuurstof en kooldioxide in de longen is geweest - wordt de persoon hersendood verklaard.
Als aan de andere kant een ademhalingsbeweging wordt waargenomen, kan de persoon niet als hersendood worden beschouwd. Verdere onderzoeken zouden dan worden uitgevoerd om vast te stellen wat, indien er iets is, kan worden gedaan om de aandoening ongedaan te maken.

Aanvullende tests

Als een volledig klinisch onderzoek wordt uitgevoerd (inclusief hersenstamreflexen en apneutesten) en hersendood wordt verklaard, is geen aanvullende test vereist. Met dat gezegd zijnde, wegens de ernstige aard van de diagnose, vereisen de meeste ziekenhuizen vandaag dat een bevestigend onderzoek wordt uitgevoerd door een andere gekwalificeerde arts na een toegewezen tijdsperiode.
In sommige gevallen kunnen aanvullende tests worden uitgevoerd als gezichtsschade, dwarslaesie of andere factoren het onmogelijk maken om een standaardbeoordeling uit te voeren. Deze aanvullende tests kunnen familieleden voorzien van verdere zekerheid dat de juiste diagnose is gesteld.