ARFID is meer dan alleen kieskeurig eten

Ben jij of iemand die je kent een kieskeurige eter? Sommige extreem kieskeurige eters hebben mogelijk een eetstoornis, bekend als de Avoidant / Restrictive Food Intake Disorder (ARFID). In de meeste gevallen interfereert kieskeurig eten niet met de gewichtstoestand, groei of het dagelijks functioneren. Mensen die dergelijke consequenties ervaren als gevolg van extreem kieskeurig eten, kunnen echter een behandeling nodig hebben.

Kieskeurige eters zijn mensen die veel voedsel vermijden omdat ze een hekel hebben aan hun smaak, geur, textuur of uiterlijk. Pluche eten is gebruikelijk in de kindertijd, waarbij ergens tussen 13 procent en 22 procent van de kinderen tussen de drie en elf jaar oud op elk willekeurig moment kieskeurige eters zijn. Terwijl de meeste jonge kinderen hun kieskeurigheid ontgroeien, blijft tussen de 18 en 40 procent kieskeurig in de puberteit.

Onderscheidende ARFID van "Normaal kieskeurig eten"

Bij het ontwikkelen van kinderen gaat het bereik van soorten, texturen en hoeveelheid voedsel dat gegeten wordt over het algemeen verder tot de leeftijd van zes of zeven. Rond deze leeftijd worden veel kinderen op schoolleeftijd "kieskeuriger" en beginnen koolhydraten te bevoordelen, wat de groei stimuleert. Meestal neemt de eetlust en eetflexibiliteit toe in de puberteit, vergezeld door een terugkeer naar een breder scala aan inname en meer evenwicht binnen en tussen de maaltijden. Veel ouders melden bezorgdheid over het eten van hun kind op jonge leeftijd, maar anderen krijgen te horen dat het 'normaal' is en zich er geen zorgen over te maken.

Ouders van kinderen met ARFID merken vaak al op 1 jarige leeftijd uitdagingen op in de inname van hun kind. Deze kinderen kunnen een sterke voorkeur hebben voor een beperkt aantal voedingsmiddelen en kunnen weigeren iets buiten dit bereik te eten. Ouders melden vaak dat hun kinderen met ARFID moeite hadden om over te schakelen op gemengd voedsel van babyvoeding. Ze melden ook vaak dat ze een specifieke gevoeligheid hebben voor texturen zoals "papperig" of "knapperig".

Het kan moeilijk zijn voor ouders en gezondheidswerkers om "normale kieskeurigheid" bij een kind te onderscheiden van een ARFID-diagnose. Eetgedrag en flexibiliteit kunnen bestaan in een continuüm tussen diegenen die avontuurlijk zijn in het proberen van nieuw voedsel en diegenen die de voorkeur geven aan een routinematig dieet. De meeste kinderen kunnen nog steeds aan hun voedingsbehoeften voldoen, ondanks enig kieskeurigheid.

Volgens Dr. Fitzpatrick en zijn collega's: "Hoewel veel kinderen hun voedselvoorkeuren kenbaar maken en velen sterke aversies tegen bepaalde voedingsmiddelen hebben, onderscheidt ARFID zich door een weigering om iets nieuws te proberen en daarom is het een veel extremere en klinischer versie van een 'saaie' eter. 'ARFID wordt door sommigen omschreven als' voedselneofobie ', waarbij een nieuwigheidsprobleem leidt tot een beperkt dieet.

Een nieuwe voedings- en eetstoornis in DSM-5

ARFID is een nieuwe diagnose die werd geïntroduceerd met de publicatie van de diagnostische en statistische handleiding, 5^th Uitgave (DSM-5) in 2013. Voorafgaand aan deze nieuwe categorie zouden personen met ARFID zijn gediagnosticeerd als niet-gespecificeerde eetstoornis (EDNOS) of vallen onder de diagnose voedingsstoornis van kleutertijd of kindertijd. Als gevolg hiervan is ARFID niet zo bekend als anorexia nervosa of boulimia nervosa. Toch kan dit ernstige gevolgen hebben.

Personen met ARFID eten niet genoeg om aan hun energie- en voedingsbehoeften te voldoen. In tegenstelling tot mensen met anorexia nervosa, maken mensen met ARFID zich echter geen zorgen over hun gewicht of vorm of worden ze dik en beperken ze daarom hun dieet niet. ARFID komt ook niet typisch voor na een geschiedenis van meer normaal eten, zoals anorexia nervosa en boulimia nervosa. Individuen met ARFID hebben meestal altijd beperkend eten gehad.

Om aan de ARFID-criteria te voldoen, kan de voedselbeperking niet worden verklaard door een gebrek aan voedsel, een cultureel gesanctioneerde praktijk (zoals een religieuze reden voor een dieetbeperking), of een ander medisch probleem dat, indien het wordt behandeld, het eetprobleem zou oplossen. Verder moet dit leiden tot een van de volgende:

Aanzienlijk gewichtsverlies (of het niet halen van verwachte gewichtstoename bij kinderen)
Aanzienlijke voedingstekorten
Afhankelijkheid van sondevoeding of orale voedingssupplementen
Moeilijkheden betrokken bij het dagelijks leven vanwege schaamte, angst of ongemak

Wie krijgt ARFID?

We hebben geen goede gegevens over de prevalentiecijfers van ARFID. Het komt relatief vaker voor bij kinderen en jonge adolescenten en komt minder vaak voor bij oudere adolescenten en volwassenen. Desalniettemin gebeurt het gedurende de hele levensduur en heeft het invloed op alle geslachten. Begin is meestal tijdens de kindertijd. De meeste volwassenen met ARFID lijken sinds hun jeugd vergelijkbare symptomen te hebben gehad. Als ARFID begint in de adolescentie of volwassenheid, gaat het meestal om een negatieve voedselgerelateerde ervaring zoals verstikking of braken..

Een groot onderzoek (Fisher et al., 2014) wees uit dat 14 procent van alle nieuwe patiënten met een eetstoornis die presenteerde aan zeven adolescent-geneeskunde-eetstoornisprogramma's aan de criteria voor ARFID voldeden. Volgens deze studie is de populatie van kinderen en adolescenten met ARFID vaak jonger, heeft een langere ziekteduur voorafgaand aan de diagnose en omvat een groter aantal mannen dan de populatie van patiënten met anorexia nervosa of boulimia nervosa. Patiënten met ARFID hebben gemiddeld een lager lichaamsgewicht en lopen daarom een vergelijkbaar risico op medische complicaties als patiënten met anorexia nervosa.

Patiënten met ARFID hebben meer kans dan een patiënt met anorexia nervosa of boulimia nervosa om een medische aandoening of symptoom te hebben. Fitzpatrick en collega's merken op dat ARFID-patiënten vaker worden verwezen vanuit gastro-enterologie dan patiënten met andere eetstoornissen. Ze hebben waarschijnlijk ook een angststoornis, maar minder waarschijnlijk dan depressieve personen met anorexia nervosa of boulimia nervosa. Kinderen die zich presenteren met ARFID melden vaak een groot aantal zorgen, vergelijkbaar met die bij kinderen met een obsessief-compulsieve stoornis en gegeneraliseerde angststoornis. Ze drukken ook vaak meer bezorgdheid uit over fysieke symptomen gerelateerd aan eten, zoals een maagklachten.

Types

DSM-5 geeft enkele voorbeelden van verschillende soorten vermijding of beperking die mogelijk aanwezig zijn in ARFID. Deze omvatten beperking in verband met een duidelijk gebrek aan interesse in eten of voedsel; op zintuigen gebaseerde vermijding van voedsel (het individu wijst bijvoorbeeld bepaalde voedingsmiddelen af op basis van geur, kleur of textuur); en vermijding in verband met gevreesde gevolgen van het eten, zoals verstikking of overgeven, vaak gebaseerd op negatieve ervaringen uit het verleden.

Fisher en collega's stelden zes verschillende soorten ARFID-presentaties voor met de volgende prevalentiepercentages in hun steekproef:

Kieskeurig eten sinds je kindertijd (28,7 procent)
Een gegeneraliseerde angststoornis hebben (21,4 procent)
Gastro-intestinale symptomen hebben (19,4 procent)
Angst om te eten vanwege de angst om te stikken of te braken (13,1 procent)
Voedselallergieën hebben (4,1 procent)
Beperkend eten om "andere redenen" (13,2 procent)

Dr. Bermudez stelde vijf verschillende ARFID-categorieën voor:

vermijdende mensen weigeren voedsel op basis van negatieve of op angst gebaseerde ervaringen zoals verstikking, misselijkheid, braken, pijn of slikken.
aversieve individuen accepteren slechts beperkt voedsel op basis van sensorische kenmerken. Ze kunnen een sensorische verwerkingsstoornis hebben.
beperkend individuen zijn degenen die niet genoeg eten en weinig belangstelling tonen voor eten. Ze kunnen kieskeurig, afgeleid en vergeetachtig zijn en willen dat ze meer zouden eten.
Gemengd type bevat kenmerken van meer dan een van vermijdende, aversieve en beperkende typen. De persoon presenteert meestal eerst de kenmerken van één categorie, maar krijgt vervolgens extra functies van een ander type.
ARFID "Plus" personen die aanvankelijk met een van de ARFID-typen aanwezig zijn, maar dan beginnen met het ontwikkelen van kenmerken van anorexia nervosa zoals gewichts- en vormbezorgdheid, negatief lichaamsbeeld of vermijding van meer calorisch dichte voedingsmiddelen.

Beoordeling

Omdat ARFID een minder bekende aandoening is, herkennen gezondheidswerkers het mogelijk niet en kunnen patiënten vertragingen oplopen bij het krijgen van de diagnose en behandeling. Een diagnose van ARFID vereist een grondige beoordeling die een gedetailleerde geschiedenis van voeding, ontwikkeling, groeicijfers, familiegeschiedenis, pogingen in het verleden en volledige psychiatrische voorgeschiedenis en beoordeling moet omvatten. Andere medische redenen voor de voedingstekorten moeten worden uitgesloten.

Rachel Bryant-Waugh heeft een diagnostische checklist geschetst voor ARFID om het verzamelen van de juiste informatie te vergemakkelijken:

Wat is de huidige voedselinname (bereik)?
Wat is de huidige voedselinname (hoeveelheid)?
Hoelang heeft het vermijden van bepaalde voedingsmiddelen of de beperking in inname plaatsgevonden?
Wat is het huidige gewicht en de huidige lengte en is er een daling in gewicht en groeipercentages?
Zijn er tekenen en symptomen van voedingstekorten of ondervoeding?
Wordt de inname op enigerlei wijze aangevuld om een adequate inname te waarborgen?
Is er sprake van problemen of verstoring van het dagelijkse functioneren in relatie tot het huidige eetpatroon?

Behandeling

Voor patiënten en gezinnen kan ARFID een enorme uitdaging zijn. Gezinnen worden vaak angstig wanneer kinderen problemen hebben met eten en kunnen vast komen te zitten in machtsstrijd over voedsel. Voor oudere adolescenten en volwassenen kan ARFID invloed hebben op relaties omdat eten met leeftijdgenoten beladen kan worden.

Onbehandeld, ARFID zal zichzelf zelden oplossen. Het doel van de behandeling is om de flexibiliteit van de patiënt te vergroten wanneer deze wordt aangeboden met niet-geprefereerde voedingsmiddelen en om hen te helpen hun variëteit en assortiment van voedselinname te vergroten om aan hun voedingsbehoeften te voldoen. Veel patiënten met ARFID hebben de neiging hetzelfde voedsel herhaaldelijk te eten totdat ze er genoeg van krijgen en dan weigeren het opnieuw te eten. Patiënten worden dus aangemoedigd om presentaties van voorkeursvoedsel te draaien en geleidelijk nieuwe voedingsmiddelen in te voeren.

Op dit moment zijn er geen evidence-based behandelrichtlijnen voor ARFID. Afhankelijk van de ernst van de ondervoeding, kunnen sommige patiënten met ARFID een hogere mate van zorg nodig hebben, zoals een residentiële behandeling of een medische hospitalisatie, soms met supplementaire of sondevoeding.

Nadat de patiënt medisch gestabiliseerd is, omvat de behandeling voor ARFID vaak het onderwijzen van vaardigheden voor angstmanagement, vergezeld van de geleidelijke introductie van nieuw voedsel door middel van "voedselketen": te beginnen met voedsel dat erg lijkt op voedsel dat ze al eten en langzaam evolueert naar meer ongelijksoortige voedingsmiddelen. De gemiddelde persoon vereist meestal verschillende presentaties voordat voedingsmiddelen niet langer als nieuw worden ervaren. Voor mensen met ARFID is het vaak vijftig keer eerder dat een levensmiddel niet langer als onbekend wordt ervaren.

Eén volwassen patiënt met ARFID at bijvoorbeeld geen rauwe groenten en geen fruit. Zijn doelen waren om zijn vermogen om fruit en groenten te eten te vergroten. Hij at wortels toen ze in soep zaten. Zo begon de behandeling met zijn kokende wortels in kippenbouillon en sneed ze in uiterst kleine stukjes en die te eten. Vervolgens begon hij grotere stukken wortels te eten, gekookt in bouillon en uiteindelijk wortels die net in water gekookt waren. Daarna begon hij te werken aan schillen van verse wortels.

Hij begon ook aan fruit te werken. Hij begon met aardbei- jam op toast, iets wat hij comfortabel at. Vervolgens introduceerde hij aardbeiengelei met zaden om hem wat textuur te laten gebruiken. Daarna introduceerde hij gemacereerde verse aardbeien (gemengd met suiker om ze te verzachten). Uiteindelijk begon hij heel kleine stukjes verse aardbeien te eten. Daarna werden andere soorten fruit en groenten geleidelijk op dezelfde manier toegevoegd.

Voor kinderen en adolescenten met ARFID zijn er aanwijzingen dat een op families gebaseerde behandeling, die een sterke ondersteuning biedt voor de behandeling van anorexia nervosa bij jongeren, ook met succes kan worden toegepast..

Als u (of iemand die u kent) tekenen van ARFID vertoont, is het raadzaam om hulp te zoeken bij een professional die goed thuis is in eetstoornissen.