Symptomen en behandeling van likdoorns en eelt

Likdoorns en eelt zijn gebieden met dikke, verharde, opgehoopte dode huidcellen die worden veroorzaakt door herhaald wrijven, wrijving of druk. Ze kunnen zich overal op het lichaam vormen, maar worden meestal aangetroffen op de handen, tenen, hielen of voetzolen. Beide zijn het resultaat van de verdikking van de bovenste huidlaag, ook wel het stratum corneum genoemd. Als je schoen herhaaldelijk tegen een plek op je voet wrijft, leiden de ontsteking en de geleidelijke opbouw van littekenweefsel tot de ontwikkeling van een mais of eelt..
Hoewel we de neiging hebben om likdoorns en eelt als het enige te zien, zijn ze beide onderscheidend in uiterlijk, oorzaak en gevoeligheid.

likdoorns

Likdoorns zijn kleine, afgebakende gebieden met een verdikte huid die zich meestal vormen op benige delen van de voet, zoals de gewrichten van de tenen. Ze ontwikkelen zich meestal waar de huid dun en glazig is (haarloos en glad).
Likdoorns verschillen van eelt omdat ze een harde kern hebben, omringd door een ontstoken huid. Omdat hun vorm meestal goed gedefinieerd is, kunnen ze vaak verward worden met wratten.
Net als bij een wrat wordt een maïs meestal gehard en verhoogd met een schilferachtig, droog of wasachtig oppervlak. Korrels kunnen echter worden onderscheiden door hun locatie op de bovenkant van de voet en tussen de tenen in plaats van de onderste (plantaire) zijde van de voet. Wratten kunnen ook voorkomen in clusters, welke likdoorns over het algemeen niet, en zich ontwikkelen op enig deel van het lichaam.
Er zijn zowel zachte likdoorns als harde likdoorns. Zachte likdoorns ontwikkelen zich op de vochtige huid tussen de tenen als reactie op abnormale wrijving (zoals lopen in strakke schoenen met puntige neus). Ze hebben de neiging om witachtig van kleur te zijn met een rubberachtige, plooibare textuur.
Harde likdoorns daarentegen ontwikkelen zich op droge, platte delen van de huid, met name botachtige delen van de voet die nauw zijn samengeperst in schoenen. Harde likdoorns vormen waar een bot in direct contact komt met de binnenkant van een schoen (vooral schoenen waarbij de tenen abnormaal gekruld zijn). Ze zijn meestal klein en rond en bestaan naast eelt.
Binnen zowel zachte als harde likdoorns bevindt zich een gerstvormige kern die loodrecht op de voet loopt van de top van de maïs naar de onderliggende weefsels. Vanwege zijn vorm en positie kan de geharde kern soms zenuwuiteinden indrukken, waardoor een scherpe, stekende pijn ontstaat.
Er zijn ook kleine "zaadkorrels" die zich gewoonlijk ontwikkelen op de bal van de voet en, ondanks hun geringe omvang, niet minder pijnlijk zijn.

Eelt

Eeltplekken zijn minder gedefinieerde plekken met verdikte huid. Typisch, groter dan likdoorns en zelden pijnlijk, worden ze veroorzaakt door wrijving of druk geleverd gedurende een lange tijd. Zelfs schrijven met een potlood in de loop van jaren kan bijvoorbeeld leiden tot de ontwikkeling van een callus op de middelvinger van de schrijfwijzer..
Eelt is zelden pijnlijk en heeft de neiging grotere delen van de huid te betrekken, vooral onder de hielen of op de palm, knieën of voetballen. De huid kan soms glad en hard of ruw, droog en onregelmatig zijn.
Onder sommige van de situaties die eelt veroorzaken:

Roeien
Hout hakken
Spelen op monkey bars
Gitaarpartijen tokkelen of plukken
Gewichtheffen
Hoge hakken dragen
Sporten met apparatuur met handvatten (zoals tennis of golf)
Bouwwerkzaamheden
Rotsklimmen
Blootsvoets lopen

Een callus kan als een vorm van bescherming worden beschouwd, omdat de lagen dode huidcellen bestand zijn tegen blaren en wrijving.
De enige keer dat een callus pijn veroorzaakt is wanneer het barst en onderliggende weefsel blootstelt. Dit is niet ongebruikelijk bij hielcrisis waarbij de dikke huidlagen minder goed kunnen buigen. Als een gletsjerspleet eenmaal gevormd is, kan het moeilijk lopen maken; elke extra druk op de hiel kan de grootte en diepte van de scheur vergroten.

At-Home-behandelingen

De meeste likdoorns en eelt hebben geen medische behandeling nodig en kunnen thuis worden behandeld met de juiste voetverzorging en eenvoudige, vrij verkrijgbare producten.
Om een eelt of graan veilig te behandelen:

Verwijder de bron van de irritatie. Dit kan vereisen dat u verschillende schoenen moet dragen of die bijvoorbeeld te strak of los moet vervangen. Dit geldt vooral als je voet ouder wordt en veranderingen in de boog of de dikte van de huid begint te ervaren. In sommige gevallen kunnen orthopedische schoenen of orthetische inlegzolen nodig zijn om eventuele afwijkingen in de structuur van uw voet en / of looppas te compenseren. Een voetanalyse kan ook helpen.
Doordrenk uw voet of hand in warm water. Dit 10 tot 20 minuten doen kan de huid verzachten en kan een deel van de pijn verlichten. Eenmaal klaar, droog grondig.
Schuur de huid af met een puimsteen. Dit moet je voorzichtig doen, meestal op grotere stukken dik vel. Door vooraf je huid te weken, wordt de exfoliatie veel gemakkelijker. Gebruik een extra dikke, verzachtende lotion of crème om het vocht vast te zetten en de huid zacht te houden.
Pad de eelt of maïs. De beste manier om met pijn om te gaan en genezing te bevorderen, is het getroffen gebied van de huid opvullen. Zelfklevende maiskolken en elastische teenmoffen zijn gemakkelijk te vinden bij de meeste drogisterijen. Als u grotere delen van de huid wilt beschermen, vraagt u uw apotheker om gel-inlegzolen of hielbekers. Als het eelt of maïs op uw hand ligt, bedek het dan met een verbandstrip en draag tijdens het werk beschermende handschoenen.

Er is ook een grote verscheidenheid aan vrij verkrijgbare maïsbeschermers die meestal salicylzuur bevatten. Hoewel ze effectief kunnen zijn in het verwijderen van een maïs, stop het gebruik als je pijn of huidirritatie ervaart.
U moet deze producten vermijden als u diabetische neuropathie heeft of een aandoening die de bloedtoevoer naar de voet beïnvloedt (zoals perifere arteriële aandoening). Zulke aandoeningen kunnen normale genezing verhinderen en leiden tot de ontwikkeling van zweren en zweren die moeilijk te behandelen zijn.
Als u diabetes, perifere neuropathie (voetzenuwpijn), beenoedeem (vochtoverbelasting van de voeten en enkels) of een probleem met de chronische bloedsomloop heeft, probeer dan niet om uw likdoorns of eelt zelf te behandelen. Raadpleeg altijd een arts.

Wanneer moet u een arts raadplegen?

Als een mais of eelt pijnlijk is of bloedt, moet je het door een podoloog laten onderzoeken. Pijn of bloeding is een aanwijzing dat de diepere huidlagen worden aangetast. Het negeren van deze symptomen kan leiden tot anderszins vermijdbare complicaties, zoals een infectie of ulceraties.
De behandeling kan debridement (het verwijderen van beschadigd weefsel) of het knippen (uitsnijden) van een maïs met een scalpel inhouden.
Het is belangrijk op te merken dat likdoorns en eelt vaak terugkeren, zelfs na een effectieve behandeling. Als ze problematisch worden, kan een operatie worden onderzocht (vooral voor likdoorns). Dit moet alleen worden overwogen als alle andere conservatieve vormen van behandeling geen verlichting hebben gebracht. In dat geval kan chirurgische enucleatie (het verwijderen van de geharde kern), bunionectomie (verwijdering van een bunion) of zelfs voetuitlijningschirurgie worden overwogen.