Wat u moet weten over de dekking van de universele gezondheidszorg
Het concept van universele gezondheidszorg wordt vaak ten onrechte gelijkgesteld aan een systeem voor gezondheidszorg door de overheid, waar alle medische kosten worden betaald door één entiteit, meestal de overheid. "Enkele betaler" en "universele" zijn echter niet hetzelfde.
Universele dekking
Een systeem van "universele dekking" kan twee enigszins verschillende dingen betekenen. Ten eerste kan het verwijzen naar een systeem waar elke burger toegang heeft tot openbare of particuliere ziekteverzekeringen. Ten tweede kan het verwijzen naar een systeem waarbij elke burger automatisch gratis of tegen lage kosten gebaseerde basisdiensten (preventie, spoedeisende geneeskunde) krijgt voor een door de overheid voorgeschreven reeks standaardvoordelen..In de Verenigde Staten was het doel van universele dekking de adoptie van de Affordable Care Act - soms ook wel Obamacare genoemd - en argumenten over het maximaliseren van de dekking met kostenbeheersing hebben de vroege Trump-administratie in beslag genomen. In het kader van de ACA zouden zorgverzekeraars een specifiek gezondheidsbeleid kunnen aanbieden met een combinatie van wettelijk verplichte voordelen. Voor mensen die in bepaalde percentages van de federale armoedegrens vallen, betaalt een glijdende schaal van overheidssubsidies een deel of al hun premies. Het beoogde netto-effect was dat iedereen, ongeacht het inkomen, zich op zijn minst een redelijke basisverzekering kon veroorloven.
Single-betalersystemen
In een systeem met één betaler zijn er echter geen particuliere verzekeringsmaatschappijen. Alleen de overheid autoriseert en betaalt voor gezondheidsvoordelen. Het klassieke voorbeeld van een systeem met één betaler is de National Health Service van Groot-Brittannië; de NHS controleert de toegang tot gezondheidszorgmiddelen en stelt zelfs de zorgverleners tewerk. Canada biedt een vergelijkbaar schema.Sommige leden van de progressieve beweging in de VS hebben gesuggereerd dat de Verenigde Staten kunnen komen tot een vorm van gezondheidszorg voor één betaler door "Medicare voor iedereen" aan te bieden, dat wil zeggen door het programma van de overheid voor betalende ouderen te nemen en het aan alle burgers te universaliseren. . Het is echter niet duidelijk dat een dergelijke benadering enige politieke steun van betekenis heeft na sommige experimenten die in afzonderlijke staten zijn voorgesteld.
Publiek-private partnerschappen
Over de hele wereld bieden veel landen algemene gezondheidszorg, aan al hun burgers, in publiek-private combinaties, en niet via systemen voor één betaler. Voorbeelden van deze landen zijn Duitsland, Nederland en Singapore. Singapore heeft een van de meest succesvolle gezondheidsstelsels ter wereld, met een lange levensverwachting en lage kindersterftecijfers.Risicobeheer
In elk systeem waar particuliere verzekeraars een rol spelen bij de financiering van de gezondheidszorg, moeten individuele zorgverzekeraars de verhouding van ziek naar gezond in hun consumentenbestand in evenwicht brengen, deels door de producten en diensten met toegevoegde waarde die zij bieden bovenop overheidsminima, en hoe die extra's zijn geprijsd in de open markt.Op sommige plaatsen beschermt de overheid de verzekeraars tegen aanzienlijk verlies, onder meer door verzekeraars te "bestraffen" wiens risicoprofielen beter presteerden dan gemiddeld en vervolgens de kosten gelijk te stellen. Deze benadering wordt genoemd risicoverevening.
In landen waar het kopen van het systeem echter vrijwillig of effectief vrijwillig (bijvoorbeeld door middel van lage straffen voor niet-naleving), de zogenaamde Young Invincibles-jonge, gezonde mensen die in het systeem betalen maar heel weinig middelen verbruiken, bieden financiële stabiliteit aan het systeem. Wanneer de Young Invincibles weigeren deel te nemen, richt het systeem zich op de oudere en ziekere bevolking, wat de kosten voor iedereen effectief verhoogt.
