Wat is een patholoog?

Medische pathologen, ook eenvoudigweg pathologen genoemd, zijn artsen die zijn opgeleid om de oorzaak en het gevolg van ziekten of verwondingen te onderzoeken. Ze doen dit voornamelijk door de analyse van monsters van organen, weefsels, bloed of lichaamsvloeistoffen.
Medische pathologen worden in het algemeen geclassificeerd als hetzij anatomische hetzij klinische pathologen. Anatomische pathologen voeren visuele, microscopische en moleculaire analyses uit van weefsels, organen en gehele lichamen (zoals tijdens een autopsie). Klinische pathologen diagnosticeren de ziekte voornamelijk op basis van de laboratoriumanalyses van bloed, urine en andere lichaamsvloeistoffen.
Pathologen die zowel anatomische als klinische pathologie uitoefenen, staan bekend als algemene pathologen.
Pathologen hebben een uitgebreide opleiding en training nodig, bestaande uit vier jaar college, vier jaar medische school en drie tot vier jaar een residentieprogramma voor pathologie. De meerderheid van de pathologen zullen een aanvullende opleiding volgen met een fellowship van één tot twee jaar in een subspecial pathologie.

concentraties

Medische pathologie is niet beperkt tot één enkele ziekte, populatie of orgaansysteem. Het is een medisch vakgebied waarvan beoefenaars de oorzaak en het gevolg van ziekte identificeren, zodat patiënten nauwkeurig en effectief kunnen worden behandeld.
Pathologen worden vaak beschouwd als een "dokter van de dokter" omdat zij artsen helpen bij het stellen van diagnoses en de juiste behandelbeslissingen. Hoewel anatomische en klinische pathologen in vergelijkbare omgevingen werken en vergelijkbare diagnostische doelen hebben, zijn er belangrijke verschillen in de beroepen.
Anatomische pathologen centreren hun onderzoeken op weefsels en organen. Historisch gezien was de praktijk grotendeels gewijd aan postmortemonderzoeken maar tegenwoordig bevat het een verscheidenheid aan procedures voor het diagnosticeren van ziekten, zoals kanker, op basis van de analyses van chirurgische monsters.
Anatomische pathologen voeren tests uit om de specifieke oorzaak van een ziekte te bepalen, waarvan de resultaten een meer directe impact hebben op de patiëntenzorg.
Klinische pathologen diagnose van ziekte op basis van de analyse van lichaamsvloeistoffen of cellen verkregen uit weefselextracten. Klinische pathologie is de specialiteit waarvan de tests algemener bekend zijn bij het grote publiek, zoals een volledig bloedbeeld, urineonderzoek, bloedglucosetest en keelkweek.
In vergelijking met anatomische pathologen voeren klinisch pathologen meer routinetests uit die de diagnose helpen, in plaats van direct te sturen. Individueel hebben de testresultaten minder directe invloed op de patiëntenzorg.

Procedurele expertise

Omdat hun rollen en functies zo onderscheidend zijn, zullen anatomische en klinische pathologen vertrouwen op verschillende hulpmiddelen en technieken. Hoewel er enige overlap in procedures zal zijn (vooral moleculaire en genetische testen), zijn veel van de gebruikte hulpmiddelen specifiek voor specimens die worden geanalyseerd.

Anatomische pathologie

Wanneer een orgaan of een weefselmonster wordt verstrekt, zullen anatomische pathologen gewoonlijk van een visuele naar een microscopische naar een moleculaire analyse gaan. Gemeenschappelijke procedures omvatten:

Bruto onderzoek, het onderzoeken van ziek weefsel met het blote oog, een vergrootglas of een standaard lichtmicroscoop
cytopathology, het onderzoek van weefsels op celniveau, inclusief weefsels en cellen verkregen door een chirurgische biopsie of fijne naaldaspiratie (FNA)
histopathologie, het microscopisch onderzoek van speciaal gekleurde weefsels om normale en abnormale structuren in een cel en / of weefselstructuur te identificeren
Elektronenmicroscopie, een soort microscoop die versnelde elektronen gebruikt om de vergroting te vergroten, waardoor de structuren in een cel zichtbaar worden
immunohistochemie, het gebruik van immuuneiwitten (antilichamen genaamd) die, wanneer ze worden gekoppeld aan receptoren op cellen (antigenen genoemd), kunnen helpen bij de identificatie van kanker en bepaalde virale infecties
Fluorescentie in situ hybridisatie (FISH), een moleculaire techniek die in principe vergelijkbaar is met immunohistochemie waarbij RNA of DNA wordt gematcht met corresponderend DNA of RNA in een specimen om specifieke kankers of chromosomale abnormaliteiten te identificeren

Weefsel-cytogenen, een reeks moleculaire technieken die chromosomale aandoeningen identificeren door fouten in hun genetische sequentie te lokaliseren
Flow-immunofenotypering, een techniek die met name bruikbaar is bij leukemie of lymfoom waarbij een weefselmonster wordt blootgesteld aan verschillende antilichamen om normale en abnormale celtypen te identificeren

Klinische Pathologie

Wanneer bloed, urine of andere lichaamsvloeistoffen worden geleverd, zal een klinisch patholoog gewoonlijk van een visuele naar een microscopische naar een laboratoriumanalyse gaan. In tegenstelling tot anatomische pathologen voeren klinische pathologen tests uit op basis van de vermoedens van een arts en de terugkeerresultaten die dit vermoeden ondersteunen of uitsluiten. De procedures kunnen in grote lijnen worden beschreven als:

Macroscopische onderzoeken, een visuele evaluatie van een monster om te controleren op abnormaliteiten, zoals kleur, dichtheid, coagulatie en sedimentatie
Microscopische evaluaties, met behulp van verschillende technieken en vlekken (zoals bacteriële gramkleuring en FISH) om een exemplaar microscopisch te onderzoeken
Geautomatiseerde analysers (a.k.a. "laboratoriumtests"), een breed scala aan gekalibreerde apparatuur die wordt gebruikt om monsters te evalueren en te bepalen of ze boven, onder of binnen de verwachte waarden (referentiebereik) van de algemene populatie vallen
Lab culturen, waarin een monster wordt aangebracht op een kweekmedium met als doel het groeien en positief identificeren van bacteriële, schimmel- en zelfs virale pathogenen (ziekteveroorzakers)

Pathologierapporten bij de behandeling van kanker

subspecialties

Omdat de klinische toepassingen van pathologie zo groot zijn, is het niet ongebruikelijk voor pathologen om verdere training te zoeken om zich te specialiseren in een specifiek praktijkgebied..
Onder de subspecialismen streven anatomische pathologen vaak naar:

cytopathology, de studie van ziekte op moleculair niveau
Forensische pathologie, waarbij de oorzaak van de dood wordt bepaald, zowel natuurlijk als onnatuurlijk
neuropathologie, de identificatie van ziekte uit hersenen en zenuwweefsels
Pediatrische pathologie
Chirurgische pathologie, waarbij het globale en microscopische onderzoek van chirurgische monsters is betrokken

Onder de subspecialismen streven klinische pathologen vaak naar:

Bloedbanken en transfusiegeneesmiddelen
Chemische pathologie, waarbij gebruik wordt gemaakt van laboratoriumtests om ziekten te diagnosticeren en te controleren
Klinische microbiologie, specifiek gericht op infectieziekten
cytogenetica, de studie van de overerving van chromosomale stoornissen
hematopathologie, gericht op de evaluatie van bloed

Een subspecialiteit gedeeld door anatomische en klinische pathologen is moleculair genetische pathologie, een opkomend veld gewijd aan de diagnose van ziekte door het onderzoek van moleculen in organen, weefsels en lichaamsvloeistoffen.
Veel van deze specialisten zullen medische onderzoekers en lijkschouwers worden of in genetisch laboratoria en medische onderzoeksfaciliteiten werken.
Cytotechnologist Carrièreprofiel

Training en certificering

Om patholoog te worden, moet je eerst een bachelordiploma halen bij een geaccrediteerde universiteit. U hoeft geen specifieke major na te streven, maar moet de vereiste pre-medische cursussen volgen, inclusief biologie, natuurkunde, Engelse en sociale wetenschappen. Je zou ook een jaar voordat je afstudeert de Medical Competency Aptitude Test (MCAT) moeten volgen, die de meeste medische scholen gebruiken om studenten te selecteren..
De eerste twee jaar van de medische school zijn voornamelijk gewijd aan klassenstudies. De tweede twee jaar bestaat uit klinische rotaties in ziekenhuizen en medische faciliteiten om een brede blootstelling aan de verschillende medische gebieden te krijgen. Na het behalen van je diploma zou je een graad als doctor in de geneeskunde (MD) of als doctor in de osteopathie (DO) worden toegekend, afhankelijk van de medische school waarvoor je was ingeschreven.
Om te beginnen met oefenen, zou u een medische licentie moeten krijgen in uw staat. De licentievereisten variëren, maar de meeste staten vereisen dat u een nationaal examen behaalt en, in sommige staten, een extra staatsexamen.
Kandidaten met een MD-graad moeten slagen voor het Amerikaanse Medical Licensing Examination (USMLE), terwijl degenen met een DO-diploma het Comprehensive Osteopathic Medical Licensing Exam (COMLEX) moeten voltooien..
Na het behalen van je licentie zou je vervolgens een driejarig residentieprogramma starten in anatomische of klinische pathologie. Er zijn ongeveer 145 geaccrediteerde programma's landelijk. Je kunt er ook voor kiezen om te trainen in een gecombineerd vierjarig programma in anatomische en klinische pathologie (AP / CP).
Na het voltooien van de residentie, zullen de meeste pathologen certificering verkrijgen van de American Board of Pathology (ABP) door een schriftelijk en praktisch examen af te leggen. Degenen die wel de neiging hebben om meer kansen op werk te hebben.
De ABP-certificering moet om de tien jaar worden vernieuwd, gedurende welke tijd u een bepaald aantal studie-uren moet behouden door deel te nemen aan erkende CME-programma's (Continuing Medical Education)..
Wat is een medische technoloog?

Een woord van heel goed

Als je een carrière in de pathologie overweegt, lijken de kansen op werk uitstekend gezien het aanhoudende tekort aan behandelaars op alle gebieden van de praktijk. Volgens een studie uit 2018 in Academische pathologie, er zal waarschijnlijk een acuut gat zijn in het vullen van posities tegen 2030 naarmate meer en meer senior pathologen de pensioengerechtigde leeftijd bereiken.
Pathologie is over het algemeen minder stressvol dan andere medische beroepen, aangezien u geen patiënten ziet en relatief normale kantooruren werkt. Als zodanig kan de baan een patholoog een betere balans tussen werk en privé bieden, samen met een respectabele vergoeding.
Volgens het jaarlijkse Medscape Pathologist Compensation Report verdienden medische pathologen een gemiddeld salaris van $ 286.000 in 2018. Degenen die een privé- of groepspraktijk runden hadden een verdienend potentieel dichter bij $ 375.000.