Verschillen tussen doven en slechthorenden

Wat betekent het om doof te zijn en hoe verschilt dat van slechthorenden (HOH)? Het antwoord hangt af van wie je het vraagt ​​en vanuit welk perspectief je het bekijkt. De medische gemeenschap heeft bijvoorbeeld een strikte definitie, maar mensen binnen de dove of HOH-gemeenschap kunnen een heel andere mening hebben.

Medische definitie

Medisch gezien wordt gehoorverlies gedefinieerd door de resultaten van een gehoortest. Er zijn parameters opgesteld om iemand als doof of slechthorend te classificeren. Een complete gehoortest onderzoekt hoe luid geluiden over het frequentiebereik in orde moeten zijn om ze te kunnen detecteren. Het meet ook hoe goed je spraak kunt verstaan. 
Als u geen geluiden kunt detecteren die stiller zijn dan 90 dB HL (gehoorniveau van decibel), wordt dit voor deze frequenties als een ernstig gehoorverlies beschouwd. Als het gemiddelde van de frequenties op 500Hz, 1000Hz en 2000Hz 90dB of hoger is, wordt de persoon als doof beschouwd. 
Een persoon die slechthorend is, kan een scala aan gehoorverlies hebben van mild tot ernstig. Opgemerkt moet worden dat amplificatietechnologie beschikbaar is voor mensen met mild tot ernstig gehoorverlies. 

Culturele definitie

De culturele definitie is heel anders dan de medische definitie. Volgens de culturele definitie heeft doofheid of slechthorendheid niets te maken met hoeveel je kunt horen. In plaats daarvan heeft het te maken met hoe je jezelf identificeert. Vertel je meer over het horen van mensen of dove mensen? Veel medisch slechthorenden beschouwen zichzelf als cultureel doof.
Soms kan dit verschil tussen culturele doofheid en mensen met ernstig gehoorverlies worden aangegeven in de manier waarop het woord "doof" is geschreven. Als u bijvoorbeeld "Doven" ziet met een hoofdletter D, betekent dit meestal dat u doof bent. Aan de andere kant betekent "doven" gespeld met een kleine letter d geeft gehoorverlies aan en de persoon hoeft zich niet noodzakelijkerwijs te beschouwen als een deel van de dove cultuur.

Psychologische definitie

Er zijn ook mensen die medisch en functioneel doof zijn en volhouden: "Ik ben niet doof, ik ben slechthorend". Deze uitspraak wordt vaak gedaan door mensen met gehoorverlies die ontkenning hebben over de mate van hun gehoorverlies. Ze zijn misschien niet klaar om de ernst van hun gehoorverlies toe te geven.
Bovendien vervagen de ontwikkelingen in de technologie van cochleaire implantaten de lijnen nog meer. Veel mensen met ernstig gehoorverlies kunnen nu mondeling communiceren en als horende persoon deelnemen.
Om deze redenen gaat de manier waarop iemand zich identificeert in termen van gehoorverlies vaak meer over persoonlijke perceptie of keuze dan iets anders.

Dubbele definitie

Zijn mensen met cochleaire implantaten wier gehoorverlies is verminderd tot slechts 20 dB slechthorend of doof? Volgens de leek van de auteur is het antwoord: 'beide'.
Wanneer een persoon met een cochleair implantaat het implantaat op heeft en goed kan horen, zijn ze slechthorend. Wanneer het implantaat is uitgeschakeld en ze niets kunnen horen, zijn ze doof. Hetzelfde geldt voor hoorapparaten. Lang geleden zei de auteur dat ze "in de lucht" was toen ze haar hoortoestellen droeg en functioneerde als een persoon met gehoorverlies, maar "uit de lucht" wanneer ze de hoortoestellen niet draagt ​​en niets kan horen.

Een woord van heel goed

Zoals u kunt zien, is er geen enkele definitie die ons vertelt of iemand doof of slechthorend is. Hoewel de medische definitie voor iedereen kan gelden, is ieders persoonlijke perceptie van hun gehoorverlies en hoe ze passen (of niet) in de dove cultuur net zo belangrijk om te overwegen. In werkelijkheid is er geen goed of fout antwoord dat bij elk individu past. Het is vaak het beste om te vragen wat iemand verkiest voordat u aannames maakt.