Hoe hartritmestoornissen worden gediagnosticeerd

Als u een abnormaal hartritme hebt, is de eerste stap om het te behandelen het voor uw arts om erachter te komen wat voor soort aritmie het is. Het diagnosticeren van hartritmestoornissen kan triviaal eenvoudig, duivels moeilijk of ergens daartussenin zijn. De diagnose stellen is gemakkelijk als u een chronische of aanhoudende aritmie heeft - dan is het gewoon een kwestie van het opnemen van een elektrocardiogram (ECG) en het documenteren van de aanwezigheid en het type aritmie dat u ervaart.
Helaas zijn hartritmestoornissen vaak episodisch van aard - ze komen en gaan zonder waarschuwing. In deze gevallen kunnen uw symptomen optreden als sporadische episoden, die vaak slechts enkele seconden duren, dus het opnemen van een willekeurig 12-seconden-ECG zal waarschijnlijk de aritmie niet onthullen en aanvullende testen zijn noodzakelijk. Maar het basisprincipe blijft hetzelfde: om een hartritmestoornis te diagnosticeren, moet de hartritmestoornis zelf worden "vastgelegd" op een bepaald type hartritme-opname.

Medische geschiedenis / lichamelijk onderzoek

Als uw arts vindt dat uw symptomen niet levensbedreigend zijn, zal hij of zij waarschijnlijk beginnen met een lichamelijk onderzoek en een beoordeling van uw symptomen en mogelijke aandoeningen die een aritmie kunnen veroorzaken. Als hij bijvoorbeeld vermoedt dat u een schildklieraandoening of hartaandoening heeft die uw aritmie veroorzaakt, wordt u mogelijk op deze aandoeningen getest. Bovendien kunt u een hartmonitietest ondergaan, zoals een elektrocardiogram of een echocardiogram.

Arrhythmia Doctor Discussion Guide

Ontvang onze afdrukbare gids voor de volgende afspraak met uw arts om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Download PDF

Labs en tests

Als uw arts denkt dat u hartritmestoornissen heeft, is de eerste vraag of deze aritmieën waarschijnlijk levensbedreigend zijn.

Waarschuwingsborden

Als u een reeks onverklaarde, ernstige duizeligheid heeft gehad of een syncope (verlies van bewustzijn) hebt gehad, met name als u een onderliggende hartaandoening heeft, zal uw arts waarschijnlijk de mogelijkheid overwegen dat u een potentieel gevaarlijke aritmie heeft, zoals ventriculaire tachycardie. of hartblok.
Als dit het geval is, moet u waarschijnlijk op een hartmonitor in het ziekenhuis worden geplaatst totdat een definitieve diagnose kan worden gesteld en indien nodig een effectieve behandeling wordt ingesteld..
elektrocardiogram
Meer typische symptomen van een hartritmestoornis, zoals hartkloppingen, milde vermoeidheid of milde, voorbijgaande duizeligheid, geven waarschijnlijk geen indicatie van een levensbedreigende aritmie en een meer routinematige hartevaluatie kan worden gebruikt. Over het algemeen wordt dit bereikt door te proberen een elektrocardiogram (ECG) op te nemen tijdens een episode van symptomen. Met een basis-ECG hebt u elektroden aangesloten op uw borstkas die de elektrische activiteit van uw hart registreren, inclusief wanneer en hoelang uw hartslag optreedt. Het kan nodig zijn om een draagbaar ECG te gebruiken dat u kunt dragen terwijl u bezig bent met uw dagelijkse routine.
Holter Monitor
Als uw symptomen dagelijks of bijna dagelijks optreden, is de beste keuze voor het diagnosticeren van de oorzaak het gebruik van een Holter-monitor, een draagbaar ECG-apparaat dat uw hartritme gedurende 24 tot 48 uur continu registreert. Het kan zijn dat u wordt gevraagd om een zorgvuldig dagboek bij te houden, waarbij u de precieze tijden vermeldt waarop de symptomen optreden. Het dagboek kan dan worden gecorreleerd met de ritme-opname om aan te tonen of symptomen geassocieerd zijn met een hartritmestoornis.
Evenementmonitor
Als uw symptomen minder vaak voorkomen dan elke dag of om de paar dagen of als deze zeer snel optreden, is de beste keuze mogelijk een eventmonitor, een ander type draagbaar ECG. Je bevestigt het aan je lichaam als je symptomen hebt en drukt op een knop om de elektrische activiteit van je hart gedurende die tijd vast te leggen.
Patch-monitoren
Een andere optie als uw symptomen minder vaak voorkomen, is een patchmonitor, zoals een Zio-patch, een adhesief langdurig opnameapparaat dat tot twee weken ononderbroken opnamen van uw hartritme kan opslaan en automatisch hartritmestoornissen kan detecteren en opnemen. . Er is ook het SEEQ MT-systeem, dat maximaal 30 dagen kan opnemen en bewaken. De nadelen van patchmonitoren zijn dat ze duur kunnen zijn omdat ze niet herbruikbaar zijn en het kan extra tijd kosten om uw resultaten te krijgen, maar ze zijn handig, waterbestendig, gemakkelijk in gebruik en comfortabel.
echocardiogram
Een echocardiogram is een soort pijnloze echografie die wordt gebruikt om naar de grootte en de structuur van uw hart te kijken, evenals hoe het klopt. U kunt een echocardiogram hebben tijdens het sporten of tijdens het rusten.
Implanteerbare looprecorder
Als uw symptomen uiterst zeldzaam zijn, zijn er kleine implanteerbare hartritmeapparaten die maximaal drie jaar kunnen worden gebruikt om uw hartritme continu te registreren en aritmieën op te pikken die kortetermijn hartmonitors kunnen missen. Dit apparaat is onder uw huid in uw borst geïmplanteerd en kan met name handig zijn als u een penseelstreek hebt gehad om vast te stellen waardoor het is veroorzaakt.
Het ECG interpreteren
Het doel van het opnemen van uw hartritme tijdens een episode van symptomen is om te proberen uw symptomen te correleren met een opname van uw ECG op het moment dat de symptomen optreden.
Idealiter, om de diagnose te stellen, zullen de symptomen beginnen wanneer de aritmie het doet en verdwijnen wanneer de aritmie stopt. Als een dergelijk patroon wordt gezien, is het vrijwel zeker dat de aritmie de symptomen veroorzaakt.
Vaak zullen mensen echter symptomen melden op momenten dat het hartritme volkomen normaal is; of omgekeerd, een aritmie zal worden geregistreerd op een moment dat er geen symptomen aanwezig zijn. Onder deze omstandigheden is het waarschijnlijk dat de symptomen die u ervaart NIET te wijten zijn aan een aritmie, en uw arts moet beginnen met het overwegen van alternatieve verklaringen voor uw symptomen.
Als uw arts helemaal geen hartritmestoornis vindt bij een hartbewakingstest, maar u vermoedt dat u er een hebt, kan hij of zij proberen een trigger te activeren met een van deze tests:
Stresstest
Aangezien sommige hartritmestoornissen worden veroorzaakt of verergerd door inspanning of inspanning, kan uw arts een stresstest uitvoeren, uw hart controleren terwijl u op een hometrainer of een loopband traint. Als er een reden is waarom u niet kunt trainen, kunt u in plaats daarvan een hartstimulerend medicijn krijgen.
Tilt-test
Als u flauwvallen heeft gehad, wil uw arts misschien een kanteltafeltest doen. Terwijl u plat op een tafel ligt, worden uw hartactiviteit en bloeddruk gecontroleerd. U kunt ook een intraveneuze lijn (IV) krijgen voor het geval u medicatie nodig heeft. De tafel wordt dan gekanteld zodat deze verticaal is alsof u rechtop staat terwijl uw arts eventuele veranderingen in uw bloeddruk en / of hartactiviteit controleert..
Electrophysiology Study (EPS)
Als uw aritmie niet vaak voorkomt of als uw arts het moeilijk vindt om het te vinden of denkt dat het levensgevaarlijk is, kan hij of zij een elektrofysiologische studie (EPS) doen, een speciale katheterisatie-test waarbij elektrodekatheters (flexibele, geïsoleerde draden met metaal) elektrodetips) worden in uw hart geplaatst om het hartelektrisch systeem te bestuderen.
Wat te verwachten: Als uw arts u naar een EPS heeft doorverwezen, wordt u naar het laboratorium voor elektrofysiologie gebracht (een gespecialiseerd katheterisatielaboratorium) waar u op een onderzoekstafel gaat liggen. U krijgt lokale anesthesie en mogelijk een licht kalmerend middel en dan worden elektrodekatheters in één of meer van uw bloedvaten ingevoegd. De katheters worden ingebracht via een kleine incisie of met behulp van een prikstok, meestal in uw arm, lies of nek. Meestal worden twee of drie katheters gebruikt en deze kunnen vanuit meer dan één site worden ingebracht. Met behulp van fluoroscopie, vergelijkbaar met een röntgenfoto, worden de katheters door de bloedvaten voortbewogen en in specifieke gebieden in uw hart geplaatst.
Zodra ze op de juiste manier zijn gepositioneerd, worden de elektrodekatheters gebruikt om twee hoofdtaken uit te voeren: om de elektrische signalen te registreren die door uw hart worden gegenereerd en om uw hart te stimuleren. Stimulatie wordt bereikt door kleine elektrische signalen door de elektrodekatheter te sturen. Door te registreren en te pacen vanuit strategische locaties in uw hart, kunnen de meeste soorten hartritmestoornissen volledig worden bestudeerd. Wanneer de procedure is voltooid, worden de katheter (s) verwijderd. Bloedingen worden gecontroleerd door gedurende 30 tot 60 minuten druk uit te oefenen op de katheterisatieplaats.
Wat het doet: Een EPS kan helpen om zowel bradycardie (langzame hartritmestoornissen) als tachycardie (snelle hartritmestoornissen) te evalueren. Tachycardieën worden beoordeeld met behulp van geprogrammeerde stimulatietechnieken om de tachycardie te activeren. Als tachycardieën kunnen worden getriggerd tijdens de EPS, dan kan de precieze oorzaak van de tachycardie meestal worden geïdentificeerd door de elektrische signalen te bestuderen die zijn geregistreerd door de elektrodekatheters. Zodra dit is gebeurd, wordt de juiste therapie meestal duidelijk.
Bepaling van de behandeling: Er zijn een paar manieren waarop een EPS u en uw arts kan helpen bij het nemen van beslissingen over de behandeling. Behandelingsopties die kunnen worden overwogen op basis van de resultaten van een EPS, zijn onder meer:

Plaats van een pacemaker: Als de EPS de aanwezigheid van significante bradycardie bevestigt, kan een permanente pacemaker vaak onmiddellijk worden ingebracht, tijdens dezelfde procedure.
Ablation: Als supraventriculaire tachycardie (SVT) - en sommige vormen van ventriculaire tachycardie (VT) - worden gevonden, is radiofrequente ablatie vaak de voorkeursbehandeling. De ablatieprocedure wordt meestal uitgevoerd tijdens dezelfde procedure, onmiddellijk volgend op de EPS.
Insertie van een implanteerbare defibrillator: Als snelle vormen van VT en / of ventriculaire fibrillatie (VF) tijdens de EPS worden geïdentificeerd, is meestal een implanteerbare defibrillator de voorkeursbehandeling. Dit apparaat kan nu vaak in het EP-laboratorium worden geplaatst, onmiddellijk na de EPS. In eerdere jaren werd de EPS gebruikt om het beste anti-aritmische medicijn voor patiënten met VT of VF te identificeren, maar vandaag is bekend dat geen enkel antiaritmisch medicijn even effectief is als de implanteerbare defibrillator bij het voorkomen van een plotselinge dood door deze hartritmestoornissen..

Risico's: De potentiële risico's van het hebben van een EPS zijn vergelijkbaar met die van het hebben van een hartkatheterisatie. Deze procedures zijn relatief veilig, maar omdat het invasieve procedures zijn waarbij het hart betrokken is, zijn er verschillende complicaties mogelijk.
U zou geen EPS moeten hebben tenzij er een redelijke kans is dat de informatie die is verkregen uit de procedure van aanzienlijk voordeel zal zijn.
Kleine complicaties zijn onder meer lichte bloeding op de plaats van inbrengen van de katheter, tijdelijke hartritmestoornissen veroorzaakt door de katheter die de hartspier irriteert en tijdelijke veranderingen in bloeddruk. Meer significante complicaties zijn perforatie van de hartwand die een levensbedreigende aandoening veroorzaakt die harttamponnade wordt genoemd, uitgebreide bloeding of, omdat potentieel dodelijke aritmieën worden veroorzaakt, hartstilstand. Het risico om te sterven tijdens een EPS is minder dan één op de 1.000.
Hoe hartritmestoornissen worden behandeld