Inzicht in het atriumfibrillatieclassificatiesysteem
Dus, in een poging om de mate van risico van atriale fibrillatie bij individuele patiënten te categoriseren, hebben artsen door de jaren heen verschillende classificatiesystemen ontwikkeld om de verschillende "typen" van atriale fibrillatie te beschrijven. Deze verschillende classificatieschema's, allemaal bedacht met nobele bedoelingen, hebben geleid tot veel verwarrende terminologie die, voor veel artsen, de kwestie niet ophelderde, en in feite het tegenovergestelde effect had.
In een poging om artsen allemaal op dezelfde pagina te plaatsen met betrekking tot atriale fibrillatie, werd in 2014 een algemeen classificatiesysteem opgezet door de American Heart Association, de American College of Cardiology en de Heart Rhythm Society. Dit classificatiesysteem is bedoeld om artsen te helpen beslissen hoe patiënten met atriale fibrillatie moeten worden geëvalueerd en hoe ze het beste kunnen worden behandeld. Het is het classificatiesysteem dat nu alle oudere moet verdringen.
De nieuwe classificatie erkent dat atriale fibrillatie meestal een progressieve aandoening is. In het begin komt de aritmie meestal voor in afleveringen die af en toe en kort zijn. Naarmate de tijd verstrijkt, worden de afleveringen vaker en langduriger. Uiteindelijk vervangt atriale fibrillatie bij veel patiënten het normale hartritme en wordt het permanent.
Het "type" atriale fibrillatie dat wordt gezien wanneer een persoon voor de eerste keer wordt gediagnosticeerd met deze aritmie, kan de arts helpen bij het doen van aanbevelingen over de meest geschikte benadering voor therapie. Hoe meer de aritmie van een patiënt evolueert naar permanente atriale fibrillatie, hoe minder waarschijnlijk het is dat een normaal hartritme kan worden hersteld en behouden..
Het atriumfibrillatieclassificatiesysteem
Hier is het huidige gestandaardiseerde systeem voor het classificeren van atriale fibrillatie.Paroxysmale boezemfibrillatie: Atriale fibrillatie is naar verluidt paroxysmale (een medische term voor "intermitterend") als het optreedt in afzonderlijke episodes die minder dan zeven dagen duren. In veel gevallen kan paroxysmale atriale fibrillatie slechts enkele minuten tot uren duren. Episoden van paroxismale atriale fibrillatie kunnen zeer frequent zijn, of vrij zeldzaam.
Sommige patiënten met paroxismale atriale fibrillatie zullen korte episodes hebben die geen symptomen veroorzaken en volledig "subklinisch" zijn. Dit betekent dat noch de patiënt, noch hun arts zich ervan bewust is dat zich afleveringen van atriale fibrillatie voordoen. In deze gevallen wordt de aritmie meestal onverwacht ontdekt tijdens hartbewaking. Subklinische atriale fibrillatie is belangrijk omdat het, net als ernstigere gevallen van atriale fibrillatie, kan leiden tot een beroerte.
Het zijn deze subklinische afleveringen van atriale fibrillatie die consumentenproducten als de Apple Watch en het AliveCor-apparaat moeten detecteren. Vroege detectie van paroxismale atriale fibrillatie kan een preventieve behandeling mogelijk maken om het risico op een beroerte te verminderen. Ook zullen mensen met paroxysmale atriale fibrillatie waarschijnlijk eerder positief reageren op een behandeling die bedoeld is om atriale fibrillatie helemaal te elimineren.
Aanhoudende atriale fibrillatie: In deze tweede categorie vindt de atriale fibrillatie plaats in afleveringen die niet binnen zeven dagen worden beëindigd. Dat wil zeggen dat, in tegenstelling tot paroxismale atriale fibrillatie, aanhoudende atriale fibrillatie de neiging heeft om een lange tijd te duren. Om een normaal hartritme te herstellen, is medische interventie meestal noodzakelijk. Patiënten met een of meer afleveringen van persisterende atriale fibrillatie kunnen op andere momenten nog steeds episoden van paroxysmale atriale fibrillatie hebben, maar zij zijn nu geclassificeerd als hebbende een "persistente" aritmie. Bij het behandelen van een persoon met aanhoudende boezemfibrilleren neigen cardiale elektrofysiologen ernaar hun behandeling te richten op het wegwerken van de atriale fibrillatie en het herstellen van een normaal hartritme.
Longstanding Persistent Atrial Fibrillation: Bij deze patiënten is bekend dat een episode van atriale fibrillatie langer dan 12 maanden heeft geduurd. Voor alle praktische doeleinden is atriale fibrillatie de nieuwe "baseline" hartritmestoornis geworden bij deze patiënten. Hoewel pogingen om een normaal hartritme te herstellen nog steeds kunnen worden geprobeerd, zijn deze inspanningen waarschijnlijk minder effectief.
Permanente boezemfibrillatie: Het enige verschil tussen "langdurig persistent" en "permanent" boezemfibrilleren is dat de arts en de patiënt bij permanent boezemfibrilleren zijn overeengekomen verdere inspanningen te staken om een normaal hartritme te herstellen en zijn overgegaan op een andere behandelingsstrategie. Ze hebben verklaard dat de atriale fibrillatie permanent is en hebben een snelheidscontrolestrategie van therapie toegepast.
Valvulaire en niet-valvulaire atriale fibrillatie
Een andere classificatie voor atriale fibrillatie waarover u gewoonlijk zult horen is valvulaire atriale fibrillatie versus niet-valvulaire atriale fibrillatie; dat wil zeggen, of de atriale fibrillatie al dan niet is geassocieerd met hartklepaandoeningen, zoals mitrale regurgitatie.Voor praktische doeleinden wordt deze classificatie alleen in aanmerking genomen bij het bepalen van anticoagulatietherapie om beroerte te voorkomen. Patiënten met valvulaire atriale fibrillatie hebben in wezen vrijwel altijd antistolling nodig; patiënten met niet-valvulaire atriale fibrillatie misschien niet.
Een woord van heel goed
Het belangrijkste voordeel van dit classificatiesysteem voor atriale fibrillatie is dat het de nomenclatuur standaardiseert, zodat wanneer artsen met elkaar praten over atriale fibrillatie, ze allemaal hetzelfde betekenen. Het helpt je ook om je toestand te begrijpen.Bovendien geeft het artsen een idee over hoever de atriale fibrillatie van een patiënt is geëvolueerd naar een permanent hartritme, en dus hoe waarschijnlijk het is dat een strategie die gericht is op het herstellen van een normaal ritme effectief kan zijn. Uiteindelijk helpt het u en uw arts om een behandelingsbeslissing te nemen die het beste bij u past.
