AIDS-denialisme Oude geschiedenis of aanhoudende dreiging?

Ondanks de bijna dagelijkse vooruitgang in de hiv-wetenschappen, lijkt de schaduw van het ontkenning van aids nog steeds groot, wat twijfel en afleiding veroorzaakt bij degenen die vaak de grootste zorg nodig hebben.
Hoewel de grote stemmen van dissident (Peter Duesberg, Celia Farber) misschien niet langer in staat zijn om de media-aandacht te grijpen die ze in de jaren tachtig en negentig hadden - toen er nog veel minder bekend was over HIV en angst een kant-en-klaar platform was voor degenen in de marge van legitieme wetenschap - hun berichten en methoden hebben vandaag nog steeds invloed.
Hun ideeën verwerpen als medische "kwakzalverij" of overblijfselen van een minder verlicht verleden ondergraaft ten zeerste het effect dat ontkenning heeft op de perceptie van het publiek van HIV, evenals de onuitgesproken angsten en emoties die zij voeden in.
Nog in 2007 toonde een onderzoek door de Amerikaanse centra voor ziektebestrijding en -preventie (CDC) aan dat 51 procent van de minderheid mannen die seks hebben met mannen (MSM) het eens zijn met de stelling "HIV veroorzaakt geen AIDS".
Onderzoek suggereert dat de samenzwering onder deze groep niet zozeer gedreven werd door dissidente overtuigingen op zich, maar door een negatieve houding ten opzichte van condoomgebruik, evenals een algemeen wantrouwen tegenover overheids- en / of gezondheidszorgautoriteiten.

Waar begint het ontkenning van aids??

Volgens de Oxford Dictionary is een ontkenner "een persoon die weigert de waarheid te erkennen van een concept of propositie die wordt ondersteund door de meerderheid van de wetenschappelijke of historische bewijzen."
Chris Hoofnagle, senior procureur van Samuelson Law, Technology & Public Policy Clinic aan de University of California, Berkeley, breidt de definitie uit door te verklaren:
"Aangezien legitieme dialoog geen geldige optie is voor diegenen die geïnteresseerd zijn in het beschermen van onverdraagzame of onredelijke ideeën uit wetenschappelijke feiten, is hun enige toevlucht het gebruik van ... retorische tactieken."
Sommige van de retorische tactieken geïdentificeerd door Tara C. Smith, universitair hoofddocent epidemiologie aan de Universiteit van Iowa College of Public Health, en Dr. Steven Novella van Yale University School of Medicine omvatten

• De gangbare wetenschap weergeven als intellectueel gecompromitteerd of op interesse gebaseerd (bijvoorbeeld bevooroordeeld door 'drugsgeld').
• Selectief kiezen welke autoriteiten om te geloven en welke te ontslaan om een ​​samenzweringargument in te kaderen, of om te suggereren dat een bewezen wetenschap wordt besproken.
• Verlagen van de status van de geweigerde wetenschap tot die van diepgeworteld (vaak vervolgd) geloof, terwijl wetenschappelijke consensus wordt gekenmerkt als dogmatisch en onderdrukkend.
• "De doelpaal terugdringen" door meer wetenschappelijk bewijs te eisen dan momenteel beschikbaar is, en dan te hameren op nieuw bewijs wanneer aan die eisen wordt voldaan.

Kwetsbaar voor ontkenning?

Ondertussen worden leden van het publiek die denialistische overtuigingen omarmen vaak gezien als kwetsbaar voor desinformatie of fraude, of missen ze simpelweg de opleiding die nodig is om een ​​geïnformeerd oordeel te vellen. Onderzoek van de University of Connecticut lijkt anders te suggereren.
Van internetgebruikers in de studie die een specifiek AIDS-ontkenningsgeloof onderschreven, waren beoordelingen voor vertrouwen en geloofwaardigheid hoger voor een reguliere medische website (Tufts Medical School) dan voor twee denialistische websites die ze te zien kregen (Matthias Rath, Jonathan Campbell). Dit lijkt erop te wijzen dat ontkenningsboodschappen niet zozeer persoonlijke overtuigingen teweegbrengen, maar eerder de verdenkingen en twijfels bevestigen van degenen die niet bereid (of niet) zijn om medisch feit te accepteren tegen hun eigen oordeel in.
Volgens een onderzoek uitgevoerd door de CDC, is slechts 44 procent van de Amerikanen met HIV gerelateerd aan medische zorg. Verkeerde informatie over HIV-gebonden met de angst voor openbaarmaking en gebrek aan passende HIV-zorg wordt beschouwd als een belangrijke reden waarom velen ervoor kiezen de behandeling uit te stellen tot het begin van symptomatische ziekte.
Dus hoewel het denialisme van AIDS voor sommigen een oude geschiedenis lijkt te zijn, blijft het vermogen tot verwarring en verstoring net zo krachtig als altijd.