Wat is cART?
Geneesmiddelcombinaties die in cART worden gebruikt, bestaan uit minimaal twee actieve geneesmiddelen uit twee klassen. Meestal bevatten ze drie of meer verschillende medicijnen. Het gebruik van een combinatie van verschillende medicijnen maakt de behandeling effectiever. Het vermindert ook het risico dat een patiënt geneesmiddelresistentie ontwikkelt.
De belangrijkste klassen van medicijnen die vaak worden gebruikt in cART-regimes zijn:
- Nucleotide reverse transcriptase-remmers (NRTI's)
- Niet-nucleotide reverse transcriptase-remmers (NNRTI's)
- Proteaseremmers (PI's)
- Integraseremmers
Waarom hebben ART en cART HAART vervangen??
De term HAART (zeer actieve antiretrovirale therapie) werd vele jaren gebruikt. Het kan verwarrend zijn om in plaats daarvan de term cART of ART te gebruiken. Waarom zijn bepaalde wetenschappers gaan afwijken van de term HAART? Het blijkt dat er eigenlijk een goede reden is voor de verandering. De term cART is een manier voor artsen om het gebruik van combinaties van antiretrovirale medicatie te specificeren in een tijd waarin er een groeiende interesse is in monotherapieën. Monotherapieën zijn afzonderlijke medicamenteuze therapieën voor HIV / AIDS.Hoewel HAART-therapie over het algemeen wordt geformuleerd als een combinatie, kan de term theoretisch ook worden gebruikt om te verwijzen naar een zeer actieve monotherapie. Door specifiek te verwijzen naar cART kunnen artsen een duidelijk onderscheid maken tussen medicijncocktails en afzonderlijke medicijnen. Het gebruik van de term HAART daarentegen heeft alleen betrekking op theoretische niveaus van medicamenteuze activiteit. Het is waarschijnlijker dat cART na 2009 in de literatuur wordt gebruikt.
De volgende stap was om over te schakelen naar ART als het typische acroniem, hoewel het nog steeds impliceert het gebruik van drie of meer antiretrovirale geneesmiddelen, die afzonderlijk of in een combinatieformulering kunnen worden ingenomen..
Monotherapieën versus combinatietherapieën
Interesse in monotherapieën komt voort uit de wens om belemmeringen voor de behandeling van hiv / aids te verminderen. Deze barrières omvatten medicijnkosten en problemen met het nemen van medicijnen zoals voorgeschreven. Individuele medicamenteuze therapieën kunnen ook worden gebruikt om de risico's van langdurige behandeling met verschillende hiv-medicijnen te verminderen. Ze kunnen bijvoorbeeld worden gebruikt om bijwerkingen, zoals voortijdige veroudering en metabole dysfunctie, aan te pakken.Argumenten tegen het gebruik van monotherapieën zijn onder meer bezorgdheid over het feit dat het gebruik van een enkele therapie het risico op het aanmoedigen van de vorming van geneesmiddelresistente stammen van het virus aanzienlijk verhoogt. Er zijn ook zorgen dat afzonderlijke medicatieregimes eenvoudigweg niet zo effectief zijn als combinatieregimes.
Maar zelfs degenen die erkennen dat monotherapie mogelijk niet bruikbaar is bij alle HIV-patiënten, zijn vaak bereid te erkennen dat dit mogelijk geschikt is in bepaalde subpopulaties. Monotherapie kan bijvoorbeeld nuttig zijn voor mensen die hun HIV langdurig onderdrukt hebben door meer traditionele combinatietherapieën te gebruiken. Ze hebben aangetoond dat ze hun medicatie consistent kunnen innemen. Ze kunnen ook minder medicijnen nodig hebben om hun virale lading onder controle te houden.
