Symptomen van mononucleosis

Mononucleosis (mono) is een virale infectie die meestal tieners en jonge volwassenen treft. Typische symptomen in die leeftijdsgroepen zijn keelpijn, koorts, gezwollen nekklieren, vergrote amandelen en vermoeidheid. Bij jongere kinderen kunnen er alleen milde symptomen zijn of helemaal geen symptomen. Oudere volwassenen hebben meer kans op geelzucht en hebben mogelijk geen keelpijn of gezwollen klieren. Het komt vaak voor dat mensen verschillende combinaties van symptomen hebben die variëren van mild tot ernstig.

Frequente symptomen

De incubatietijd voor mono is ongeveer vier tot zes weken, wat betekent dat u of uw kind mogelijk geen symptomen ontwikkelt tot een maand nadat u bent blootgesteld aan iemand anders met de infectie.
Bij de meeste kinderen en tieners verloopt mononucleosis langzaam, meestal drie tot vijf dagen met milde symptomen zoals hoofdpijn, malaise en vermoeidheid..
De klassieke symptomen van mono volgen dan:

Een ernstige keelpijn
Rode, gezwollen amandelen bedekt met etter
Gezwollen lymfeklieren (lymfadenopathie) in de nek en oksels, maar ook mogelijk in de lies
Koorts zo hoog als 104 graden tot 105 graden die een tot twee weken kan duren, en vaak pieken in de middag of vroege avond
Aanhoudende malaise en vermoeidheid, die extreem kan zijn
Achy spieren en hoofdpijn
Een uitslag die roze en mazelen-achtig is, vaker gezien na het nemen van antibiotica
Misselijkheid
Buikpijn

De combinatie van symptomen, hoe ernstig ze zijn en hoe lang ze duren, verschilt van persoon tot persoon. Hoe jonger het kind, hoe minder ernstig en hoe korter de ziekte.
Jonge kinderen kunnen slechts korte, milde symptomen hebben die slechts enkele dagen aanhouden. In tieners en jongvolwassenen is mono berucht om zijn langdurige lange levensduur, hoewel de gebruikelijke cursus twee tot vier weken in die leeftijdsgroep is. Sommige symptomen, zoals vermoeidheid, kunnen nog enkele weken tot zes maanden aanhouden.

Zeldzame symptomen

Minder vaak voorkomende symptomen van mononucleosis zijn pijn op de borst, hoest, kortademigheid, hoge hartslag, netelroos, stijfheid van de nek, bloedneus en gevoeligheid voor licht. Gezwollen of ontstoken testikels kunnen zich ook ontwikkelen.
Een vergrote milt (splenomegalie) of lever kan zich ontwikkelen na twee of drie weken van ziekte. Miltvergroting wordt in ongeveer de helft van de gevallen op enig moment in de ziekte gezien. Geelzucht, die een gele tint van de huid en het wit van de ogen veroorzaakt, is een teken van leverbetrokkenheid.
Jonge kinderen
Jongere kinderen hebben meestal veel mildere symptomen van mononucleosis in vergelijking met tieners en jonge volwassenen. Een baby kan geen symptomen of milde symptomen hebben. Kleine kinderen met mono zijn misschien een beetje prikkelbaar en hebben een verminderde eetlust. Aan de andere kant kunnen ze ook lichte infectiesymptomen aan de bovenste luchtwegen hebben, zoals een hoest, loopneus of lichte koorts.
Sommige kinderen hebben atypische of ongebruikelijke gevallen van mono: ze ontwikkelen bijvoorbeeld een vergrote klier, maar geen zere keel of koorts. Of de enige symptomen die ze hebben zijn een zere keel of koorts. In beide gevallen, een aanwijzing deze symptomen kunnen te wijten zijn aan mono is dat ze veel langer blijven hangen dan normaal lijkt.

Mono wordt vaak niet gedetecteerd

U weet misschien nooit dat een kind mono heeft, tenzij er bloedonderzoeken zijn uitgevoerd waaruit blijkt dat zij de atypische lymfocytose of antilichamen hebben die op mono wijzen. Later in het leven kan een positieve test voor het Epstein-Barr-virus (EBV) de infectie uit het verleden onthullen. Het goede nieuws is dat er gewoonlijk geen behandeling wordt gegeven voor mononucleosis, behalve voor het verlichten van symptomen, dus er was geen gemiste kans voor medische tussenkomst.
Oudere volwassenen (40 en ouder)
Oudere volwassenen vertonen vaak koorts die langer duurt dan twee weken en vertonen mogelijk niet de andere veel voorkomende symptomen van gezwollen klieren en keelpijn. Hun symptomen kunnen langer aanhouden. Ze hebben meer kans op geelzucht en laboratoriumtesten zullen een hoog bilirubinegehalte en leverenzymeniveaus vertonen en hun aantal witte bloedcellen zal niet zo hoog zijn of zoveel lymfocyten vertonen als bij jongere mensen.

complicaties

Complicaties van mono kunnen zich ontwikkelen en kunnen behoorlijk ernstig zijn. Ze omvatten het volgende.

Anemie: Mono kan ertoe leiden dat uw rode bloedcellen sterven en sneller door de milt dan normaal uit uw bloed worden verwijderd. Uw beenmerg kan deze snellere turnover mogelijk niet bijbenen en bloedarmoede veroorzaken.
Hepatitis met geelzucht: Ontsteking en vergroting van de lever komen vaker voor bij mensen met mono die ouder zijn dan 35 jaar. Leverbetrokkenheid is meestal mild, maar u dient geen alcohol te drinken terwijl u vanwege dito monosymptomen heeft.
Gescheurde milt: De milt kan vergroot worden door mono en, hoewel zeldzaam, kan daarna scheuren - een noodsituatie die massale, vaak levensbedreigende interne bloedingen kan veroorzaken. Het is belangrijk dat u contactsporten en inspannende activiteiten vermijdt wanneer u mono hebt, omdat zij deze complicatie kunnen veroorzaken. De milt is niet vereist voor een goede gezondheid, maar u loopt mogelijk meer risico op infectie door Streptococcus pneumoniae en sommige andere ziektekiemen als het wordt verwijderd.
Complicaties van het zenuwstelsel: Hoewel zeldzaam, kan het zenuwstelsel ook worden beïnvloed door mono. Verwante complicaties zijn het syndroom van Guillain-Barre, toevallen, meningitis en de verlamming van Bell.

Fulminante EBV-infectie: Het is zeldzaam, maar mensen met een verzwakt immuunsysteem als gevolg van HIV, immunosuppressieve therapie voor een orgaantransplantatie of X-gekoppelde lymfoproliferatieve aandoeningen kunnen een ongecontroleerde EBV-infectie krijgen en sterven aan mononucleosis.
Hartontsteking: De meest voorkomende (hoewel nog steeds zeldzame) hartcomplicatie met mono is een ontsteking van de zak rond het hart, die bekend staat als pericarditis. Dit kan leiden tot atriale fibrillatie. Het virus kan ook de hartspier infecteren en myocarditis veroorzaken.

Er zijn ook specifieke complicaties waar u rekening mee moet houden voor bepaalde groepen individuen:
Kinderen
Luchtwegobstructie door vergrote amandelen is mogelijk bij jonge kinderen en het kan ziekenhuisopname vereisen. Uw kinderarts kan de symptomen van mononucleosis voor een bacteriële infectie (zoals keelontsteking) verwarren en een antibioticum voorschrijven, zoals ampicilline, amoxicilline of aanverwante penicilline-achtige antibiotica. Deze antibiotica zullen niet werken omdat mono een virale infectie is. Bovendien ontwikkelen kinderen soms een slechte uitslag als gevolg van deze medicijnen.
Zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven
Infectieuze mononucleosis veroorzaakt door het Epstein-Barr-virus lijkt weinig tot geen effect te hebben op de zwangerschapsuitkomsten, hoewel er enige mogelijke correlatie is met vroege bevalling en een lager geboortegewicht.
Een aanstaande moeder met mono moet ervoor zorgen dat hij goed gehydrateerd blijft. Hoge koorts kan het risico voor de foetus verhogen en Tylenol (paracetamol) verdient de voorkeur om koorts te verminderen.
Sommige vrouwen hebben reactivatie van EBV tijdens de zwangerschap. Het is mogelijk dat Epstein-Barr tijdens de geboorte wordt doorgegeven aan een pasgeborene. Baby's hebben echter vaak geen symptomen als ze een EBV-infectie hebben, dus dit is geen gezondheidsrisico. Moedermelk kan het virus bevatten, maar het is niet duidelijk of dit bij een kind een infectie kan veroorzaken.

Wanneer moet u een arts raadplegen?

U moet de arts raadplegen als u de symptomen van mononucleosis heeft, zodat u een diagnose kunt stellen en andere ziekten kunt uitsluiten die verschillende behandelaanbevelingen kunnen hebben. Vertrouw niet op zelfdiagnose.
Naast EBV kunnen andere virussen mono-achtige symptomen veroorzaken. Deze omvatten cytomegalovirus (CMV), adenovirus, humaan immunodeficiëntievirus (HIV), rubella, hepatitis A en humaan herpesvirus-6. De parasiet Toxoplasma gondii kan ook mono-achtige symptomen veroorzaken. Als u zwanger bent of zwanger kunt worden, kunnen sommige van deze andere ziekten een risico zijn voor u of uw baby. Mogelijk krijgt u meer tests om de oorzaak van uw monosymptomen te achterhalen.

Mononucleosis Doctor Discussion Guide

Ontvang onze afdrukbare gids voor de volgende afspraak met uw arts om u te helpen de juiste vragen te stellen.

PDF downloaden Na de diagnose kunt u andere ziekten oplopen die medische zorg nodig hebben. Je kunt bijvoorbeeld streptokokken op mono krijgen. Als u of uw kind een ernstige keelpijn heeft, een bijtende of opgezwollen amandelen die het moeilijk maken om te ademen of te slikken, raadpleeg dan uw arts. Strep-keel kan worden gediagnosticeerd met een snelle strep-test. Antibiotica zijn nodig om keelontsteking te genezen en complicaties te voorkomen. Je moet ook naar de dokter gaan als er ademhalingsmoeilijkheden zijn als gevolg van vergrote amandelen.

Tekenen van een noodgeval

De tekenen van een gescheurde milt omvatten een plotselinge, scherpe buikpijn aan de linkerbovenkant. U moet onmiddellijk naar een ziekenhuis gaan en het is aangewezen om 9-1-1 te bellen. Een gescheurde milt vereist meestal bloedtransfusie en splenectomie om de milt te verwijderen en de interne bloeding te stoppen.
De symptomen van mono worden meestal beter na vier tot zes weken. Als ze blijven doorgaan, zou u uw arts moeten raadplegen aangezien u in feite met een ander probleem te maken kunt krijgen. Uw arts kan aanvullende tests uitvoeren om de oorzaak van uw symptomen te achterhalen.
Hoe lang is Mono besmettelijk?