Obesitas met kinderen bespreken

Obesitas heeft vaak de neiging ongemakkelijk te zijn. Overgewicht kan ongemakkelijk zijn om te dragen, vooral als er voldoende overgewicht is om de functie te belemmeren of de favoriete activiteiten te verstoren. Er is duidelijk ongemak bij betrokken als obesitas leidt tot complicaties, zoals diabetes type 2. Maar de meest voorkomende van alle verbonden ongemakken is gewoon praten over de kwestie.
In de eerste plaats is de taal van obesitas verontrustend - te beginnen met het woord 'obesitas' zelf. Er is geen reden waarom dat woord beledigend zou klinken of stigma zou overbrengen, maar onze cultuur heeft ervoor gezorgd dat het precies dat deed. Het woord "zwaarlijvigheid" is geneigd om, in veel opzichten, een onwillekeurige huivering teweeg te brengen.
Het meer traditionele woord voor vetarm vet is duidelijk niet beter. En de verschillende pogingen om te navigeren rond het ongemak van woorden die we niet leuk vinden met woorden die we misschien beter vinden (volumineus, beangstigend, enz.), Vullen over het algemeen alleen het probleem aan door onze inspanningen te benadrukken om er een manier omheen te vinden.
Over obesitas praten is ongemakkelijk. Dus, het is niet verwonderlijk dat ik deze ontelbare keren tijdens mijn 25-of-jaren-jarenlange patiëntenzorg deze uitdaging heb aangereikt: Hoe praat ik met mijn _______ over hun gewicht?
Er zijn veel potentiële bewoners van dat "_______". Ik heb ouders gevraagd hoe ze dit gesprek met hun eigen ouders kunnen voeren. Vaker heb ik het in de tegenovergestelde richting gehad: grootouders vragen naar hun volwassen kinderen. Ik heb vrienden moeten vragen over vrienden, broers en zussen vragen over broers en zussen, en echtgenoten vragen over echtgenoten.
Over het algemeen waren de meest uitdagende en veel van deze scenario's echter kinderen. Wanneer ouders of grootouders, of andere dierbaren, zich zorgen maken over het potentieel ongezonde gewicht van een kind, zijn ze routinematig in staat om het onderwerp aan te snijden.
Om duidelijk te zijn, obesitas moet helemaal niet worden besproken met zeer jonge kinderen, naar mijn mening. Ze begrijpen het niet en hebben hoe dan ook niet de controle over de relevante factoren - voeding, dagelijkse lichamelijke activiteitspatronen. In dergelijke gevallen keert de uitdaging terug naar volwassenen die bezorgd zijn om te praten met andere volwassenen die minder bezorgd zijn, in ontkenning, of gewoon met verlies.
Directe besprekingen met een kind hebben alleen zin als het kind het kan begrijpen en enige autonomie heeft over het relevante gedrag. Er is geen eenduidige numerieke drempel hiervoor, maar op of rond de leeftijd van 8 is een redelijke overweging.

De kern van de zaak

Hoe dan ook, of de discussie nu rechtstreeks met een kind is of met een andere volwassene namens dat kind, de oplossing is eenvoudig, effectief en misschien zelfs overduidelijk: het is liefde.
Wat ik bedoel is dat, letterlijk, het gesprek met liefde zou moeten beginnen. "I love you ..." of "I love my kleinkind ..." In een andere context, wanneer dezelfde uitdaging met een vriend wordt aangepakt, zou "I care to you" een redelijk alternatief zijn.
Waarom doet dit er toe? Ten eerste, als je het niet prettig vindt om het onderwerp gewicht met liefde te bespreken, dan ben je niet de juiste persoon om het onderwerp aan te pakken. De enige geldige redenen om iemands gewicht met hen te bespreken zijn als (a) er een legitieme reden is om bezorgd te zijn dat hun gewicht hun gezondheid schaadt of zou kunnen schaden, en (b) u geeft om hun gezondheid omdat u om hen geeft.
Als je daar twijfels over hebt - als je bijvoorbeeld denkt dat iemand misschien zijn gewicht wil aanpakken omdat je het beschamend vindt - dan heb je helemaal gelijk als je je ongemakkelijk voelt. Je moet het niet bespreken; je bent - vergeef de botheid - ongeschikt. Liefde maakt je gekwalificeerd.
Bespreek gewicht met niemand, kind of anders, als het gewicht, per se, u betreft. Praat niet over gewicht als uw bezorgdheid om uiterlijk gaat of een oordeel inhoudt. Als u zich echter zorgen maakt over de gezondheidseffecten van gewicht bij iemand van wie u houdt, inclusief een kind, dan heeft u gelijk als u dat wilt aanpakken, net zoals u die persoon zou willen beschermen tegen elk ander gevaar. Dat is dan precies wat je zou moeten zeggen: "Ik hou van je en ik ben bang dat je gewicht een gevaar voor je kan zijn - en ik zou graag willen helpen ervoor te zorgen dat dit niet zo is. Hoe kan ik helpen?”
Dat laatste stukje, "hoe kan ik helpen", zal meer de neiging hebben om meer steek te geven met adolescenten en volwassenen dan met kinderen. Kinderen weten waarschijnlijk niet wat het antwoord is, dus het is misschien niet logisch om de vraag te stellen. Nogmaals, er is geen one-size-fits-all script. Maar de algemene benadering is redelijk universeel. Dus als je met je kind praat, zou je kunnen zeggen "... en ik wil helpen, gaat dat goed met u? "
Evenzo, als praten met een volwassene, vragen om te helpen kan voorbarig zijn. Misschien is de beste, eerste vraag: "Is dit iets dat we kunnen bespreken??”

Zeer reële bezorgdheid

Overtollig lichaamsvet is niet altijd een bedreiging voor de gezondheid, maar al te vaak is het dat wel. Obesitaspercentages blijven stijgen onder volwassenen en kinderen over de hele wereld, en de gevolgen van obesitas, waaronder voortijdige sterfte, nemen samen toe. Zich hier zorgen over maken is volledig geldig. Het aanpakken ervan op het individuele niveau is ook, als je motivatie liefde en bezorgdheid is, geen oordeel.
Wat betreft wat je moet doen nadat je het onderwerp hebt aangesneden, dat hangt ervan af. Soms is het gewoon een kwestie van samenwerken aan het verbeteren van voedingspatroon en activiteitspatronen; soms moet de inspanning betrekking hebben op directe begeleiding van een beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg. Er is echter één universeel: het moet allemaal spelen op het niveau van het gezin, niet op het individuele kind.
Wanneer de focus meer op gezondheid dan op gewicht en liefde dan op oordelen is, is er nooit een reden waarom een ​​kind zijn gewicht alleen zou moeten 'herstellen'. Ze moeten in plaats daarvan deel uitmaken van een gezin dat samenwerkt om gezond te zijn en elkaar te ondersteunen, omdat ze van elkaar houden. In eenheid is er kracht.
Als wat je ook doet om een ​​gewichtsprobleem aan te pakken bij een kind dat je als een gezin doet, en als je het hebt vanwege liefde, kun je gewoon niet te veel verkeerd gaan. Begin uw gesprekken dienovereenkomstig.
Dr. Katz was de oprichtende hoofdredacteur van het peer-reviewed tijdschrift Childhood Obesity.