Blijven de beloften van de maagdelijkheid echt werken?
Er is voldoende tijd over om zich af te vragen of vroegere maagdelijkheid werk belooft. Wat nog belangrijker is, vanuit een medisch perspectief kunnen we nu de voorzichtigheid van federaal gefinancierde onthaal-alleen onderwijs onderzoeken.
Bepalingen voor maagdelijkheid gedefinieerd
Schrijven voor de genoemde publicatie, Kindergeneeskunde, auteur Dr. Janet Elise Rosenbaum stelt: "Een seksuele onthouding of 'maagdelijkheid' belofte is een mondelinge of schriftelijke belofte om af te zien van seksuele activiteit, meestal tot het huwelijk, wordt toegediend na een multi- of enkele sessie curriculum in religieuze jeugdgroepen, parochiale en openbare scholen of grote groepsevenementen. "Terugblikkend, waren maagdelijkheidsbeloften een uitvinding van evangelische groepen en maakten ze voor het eerst hun debuut in 1993. In no time omarmden veel protestantse en katholieke groeperingen zulke beloften en maakten ze die tot hun eigen beloften. Hoewel sommige jonge mannen deze toezeggingen wel hebben gedaan, waren de onthoudingsbeloften meestal gericht op jonge meisjes en vaak met vaders (denk aan Purity Balls). In 1995 had naar schatting 13 procent van de Amerikaanse adolescenten aangifte gedaan van maagdelijkheid.
De meest zorgelijke, maagdelijkheidstoezeggingen zijn gekoppeld aan onderwijs dat alleen toegankelijk is voor onthouding. Met andere woorden, de organisatoren bij alleen-abstinentie-programma's leren dat de enkel en alleen manier om zwangerschap of seksueel overdraagbare aandoeningen (soa's) vóór het huwelijk te voorkomen, is seks vóór het huwelijk te vermijden. Zoals de overgrote meerderheid van ons weet, kunnen ongewenste zwangerschap en seksueel overdraagbare aandoeningen worden voorkomen door condooms correct te gebruiken.
Onderzoek naar maagdelijkheidstoezeggingen
Onderzoek naar maagdelijkheidstoezeggingen en onthouding-alleen onderwijs varieert enigszins, maar over het algemeen is het duidelijk dat dergelijke interventies niet werken - althans niet op de manier waarop veel hoop.Resultaten van een high-power en longitudinaal onderzoek (honderden deelnemers ondervraagd vijf jaar na het beloven van onthouding vóór het huwelijk), geschreven door Rosenbaum en gepubliceerd in Kindergeneeskunde suggereert het volgende:
- Zowel pandgevers als niet-panddelers zijn evenveel betrokken bij seks voor het huwelijk, anale seks en orale seks
- Pledgers verschilden van niet-pledgers, noch in aantal levenslange seksuele partners noch in leeftijd van eerste seksuele ervaring
- Minder pledgers dan niet-pledgers gebruikten anticonceptie en condooms
- Hoewel zowel pandgevers als niet-pandontwikkelaars minder geneigd zijn om gonorroe te ontwikkelen in vergelijking met de algemene populatie in de VS, waren zowel pandgevers als niet-pandellieden even waarschijnlijk chlamydia en trichomoniasis als individuen in de algemene bevolking te ontwikkelen
- 82 procent van de pandgevers ontkende ooit toezeggingen in de eerste plaats
Resultaten van een ander longitudinaal of langdurig onderzoek gepubliceerd in de Journal of Adolescent Health suggereert dat, hoewel pandgevers (in vergelijking met niet-pledgers) later overstapten naar seksuele relaties en minder cumulatieve termen minder seksueel waren blootgesteld, er geen verschillen waren in de aantallen seksueel overdraagbare infecties onder deze twee groepen.
Deze resultaten suggereren dat, hoewel programma's waarbij alleen opzeggingen worden gedaan de leeftijd van de eerste sekse in sommige landen kan vertragen, vanuit een epidemiologisch perspectief, dit voordeel wordt gecompenseerd door beperkt gebruik of waardering van anticonceptiemethoden onder pandgevers. Met andere woorden, zelfs als een persoon een maagdelijkheidsgelofte zou doen, tegen de tijd dat zij uiteindelijk toch seks heeft, is dit geslacht eerder onbeschermd.
Gelukkig leven we in een land waar het recht van een individu is om een maagdelijkheidsgelofte af te leggen en een zuiverheidsring te dragen. Veel van deze programma's alleen voor onthouding worden echter gefinancierd door de federale overheid. In feite zijn gedurende de afgelopen twee decennia honderden miljoenen dollars uitgestort in alleen-onthaalprogramma's waardoor ze programma's zijn die wij als belastingbetalers financieren. Zelfs tijdens de regering-Obama is om onduidelijke redenen geld in deze programma's gestort. Bovendien, volgens sommige bronnen, slaagt de overheid er niet in om te controleren of deze programma's erin slagen om zich eerder te concentreren op programmatelling of betrokkenheid.
