Klassieke versus operante conditionering

Klassieke en operante conditionering zijn twee belangrijke concepten die centraal staan in de gedragspsychologie. Hoewel beide resulteren in leren, zijn de processen behoorlijk anders. Om te begrijpen hoe elk van deze gedragsmodificatietechnieken kan worden gebruikt, is het ook essentieel om te begrijpen hoe klassieke conditionering en operante conditionering van elkaar verschillen..

Heel goed, Joshua Seong

Overzicht

Laten we beginnen met een paar van de meest fundamentele verschillen te bekijken.

Klassieke conditionering

Voor het eerst beschreven door Ivan Pavlov, een Russische fysioloog
Richt zich op onvrijwillig, automatisch gedrag
Betreft het plaatsen van een neutraal signaal vóór een reflex

Operante conditionering

Voor het eerst beschreven door B. F. Skinner, een Amerikaanse psycholoog
Betreft het toepassen van versterking of straf na een gedrag
Richt zich op het versterken of verzwakken van vrijwillig gedrag

Hoe klassieke conditionering werkt

Zelfs als je geen psychologiestudent bent, heb je waarschijnlijk op zijn minst gehoord van de honden van Pavlov. In zijn beroemde experiment merkte Ivan Pavlov dat honden begonnen te kwijlen in reactie op een toon nadat het geluid herhaaldelijk was gepaard met het presenteren van voedsel. Pavlov realiseerde zich snel dat dit een geleerd antwoord was en ging op zoek naar het conditioneringsproces.

Klassieke conditionering is een proces waarbij een associatie tot stand wordt gebracht tussen een natuurlijk bestaande stimulus en een eerder neutrale stimulus. Klinkt verwarrend, maar laten we het opsplitsen:

Het klassieke conditioneringsproces omvat het koppelen van een eerder neutrale stimulus (zoals het geluid van een bel) met een ongeconditioneerde stimulus (de smaak van voedsel).

Deze ongeconditioneerde stimulus zorgt op natuurlijke en natuurlijke wijze voor het kwijlen als reactie op het voedsel, dat bekend staat als de ongeconditioneerde reactie. Na associatie van de neutrale stimulus en de ongeconditioneerde stimulus, zal het geluid van de bel alleen al beginnen met het opwekken van kwijlen als een reactie. Het geluid van de bel staat nu bekend als de geconditioneerde stimulus en het kwijlen in reactie op de bel staat bekend als de geconditioneerde respons.

Stel je een hond voor die kwijlt als hij voedsel ziet. Het dier doet dit automatisch. Hij hoeft niet getraind te worden om dit gedrag uit te voeren; het komt eenvoudig van nature voor. Het voedsel is de natuurlijk voorkomende stimulus. Als je elke keer dat je de hond voedsel aanbood een bel begon te geven, zou er een verband ontstaan tussen het eten en de bel. Uiteindelijk zou de bel alleen, ook de geconditioneerde stimulus, de speekselreactie oproepen.

Klassieke conditionering is veel meer dan alleen een basisterm die wordt gebruikt om een leermethode te beschrijven; het kan ook verklaren hoeveel vormen van gedrag een invloed kunnen hebben op uw gezondheid. Overweeg hoe een slechte gewoonte kan ontstaan. Ook al ben je aan het trainen en eet je gezond, nachtelijk overmatig eten zorgt ervoor dat je je diëten overhoudt.

Dankzij de klassieke conditionering heb je misschien de gewoonte ontwikkeld om naar de keuken te gaan voor een hapje elke keer als er een reclameboodschap verschijnt terwijl je je favoriete televisieprogramma bekijkt. Terwijl commerciële pauzes ooit een neutrale stimulus waren, heeft herhaaldelijk paren met een ongeconditioneerde stimulus (met een heerlijke snack) de commercials in een geconditioneerde stimulus veranderd. Nu elke keer dat je een reclameboodschap ziet, verlang je naar een zoete traktatie.

Klassieke conditionering: diepgaand

Hoe operante conditionering werkt

Operante conditionering richt zich op het gebruik van versterking of straf om een gedrag te verhogen of te verlagen. Door dit proces ontstaat er een verband tussen het gedrag en de gevolgen voor dat gedrag.

Stel je voor dat een trainer een hond probeert te leren een bal te halen. Wanneer de hond succesvol jaagt en de bal oppakt, ontvangt de hond lof als beloning. Wanneer het dier er niet in slaagt om de bal terug te halen, onthoudt de trainer de loftuitingen. Uiteindelijk vormt de hond een verband tussen zijn gedrag van het ophalen van de bal en het ontvangen van de gewenste beloning.

Stel je bijvoorbeeld eens voor dat een onderwijzer een student straft omdat hij voor de uitweg praat door de student niet naar buiten te laten gaan voor een reces. Dientengevolge, vormt de student een verband tussen het gedrag (het spreken uit de buurt) en de consequentie (niet naar buiten kunnen gaan voor een reces). Als gevolg hiervan neemt het problematische gedrag af.

Een aantal factoren kan van invloed zijn op hoe snel een reactie wordt geleerd en op de kracht van de reactie. Hoe vaak de respons wordt versterkt, bekend als een schema van versterking, kan een belangrijke rol spelen in hoe snel het gedrag wordt geleerd en hoe sterk de respons wordt. Het type versterker dat wordt gebruikt, kan ook van invloed zijn op de respons.

Bijvoorbeeld, terwijl een schema met variabele ratio resulteert in een hoge en constante reactiesnelheid, zal een schema met variabele intervallen leiden tot een langzame en gestage respons..

Naast dat mensen worden gebruikt om mensen en dieren te trainen in nieuwe gedragingen, kan operante conditionering ook worden gebruikt om mensen te helpen ongewenst gedrag te elimineren. Met behulp van een systeem van beloningen en straffen leren mensen slechte gewoonten te overwinnen die een negatief effect op hun gezondheid kunnen hebben, zoals roken of te veel eten.

Operante conditionering: diepgaand

De verschillen tussen klassieke en operationele conditionering

Een van de eenvoudigste manieren om de verschillen tussen klassieke en operante conditionering te onthouden, is door te focussen op de vraag of het gedrag onvrijwillig of vrijwillig is.

Klassieke conditionering omvat het associëren van een onvrijwillige reactie en een stimulus, terwijl operante conditionering gaat over het associëren van een vrijwillig gedrag en een gevolg

Bij operante conditionering wordt de leerling ook beloond met prikkels, terwijl klassieke conditionering geen dergelijke verlokkingen met zich meebrengt. Onthoud ook dat klassieke conditionering passief is van de kant van de leerling, terwijl operante conditionering vereist dat de leerling actief deelneemt en een soort actie uitvoert om te worden beloond of gestraft.

Om operante conditionering te laten werken, moet het subject eerst een gedrag vertonen dat vervolgens kan worden beloond of gestraft. Klassieke conditionering daarentegen vereist het vormen van een associatie met een soort van reeds natuurlijk voorkomende gebeurtenis.

Tegenwoordig worden zowel klassieke als operante conditioneringen voor verschillende doeleinden gebruikt door leraren, ouders, psychologen, dierentrainers en vele anderen. In conditionering van dieren kan een trainer klassieke conditionering gebruiken door herhaaldelijk het geluid van een clicker te koppelen aan de smaak van voedsel. Uiteindelijk zal het geluid van de clicker alleen dezelfde reactie produceren als de smaak van voedsel.

In een klaslokaal kan een docent operante conditionering gebruiken door tokens als beloningen voor goed gedrag aan te bieden. Leerlingen kunnen deze tokens dan inleveren om een soort beloning te ontvangen, zoals een traktatie of extra speeltijd. In elk van deze gevallen is het doel van conditionering het produceren van een soort gedragsverandering.

Een woord van heel goed

Klassieke conditionering en operante conditionering zijn beide belangrijke leerconcepten die hun oorsprong vinden in de gedragspsychologie. Hoewel deze twee soorten conditionering enkele overeenkomsten vertonen, is het belangrijk om enkele van de belangrijkste verschillen te begrijpen om zo goed mogelijk te bepalen welke aanpak het beste is voor bepaalde leersituaties..