Generativiteit versus stagnatie in psychosociale ontwikkeling

Generativiteit versus stagnatie is de zevende van acht stadia van Erik Erikson's theorie van psychosociale ontwikkeling. Deze fase vindt plaats tijdens de middelbare leeftijd tussen de leeftijd van ongeveer 40 en 65.

Gedurende deze tijd streven volwassenen ernaar dingen te creëren of te koesteren die langer zullen blijven; vaak door opvoeding van kinderen of door bij te dragen aan positieve veranderingen die andere mensen ten goede komen. Bijdragen aan de samenleving en dingen doen ten behoeve van toekomstige generaties zijn belangrijke behoeften in de ontwikkelingsfase van de generativiteit versus de stagnatie.

Generativiteit verwijst naar 'je stempel op de wereld drukken' door voor anderen te zorgen en dingen te maken en te bereiken die de wereld een betere plek maken.

Stagnatie verwijst naar het falen om een manier te vinden om een bijdrage te leveren. Deze personen voelen zich misschien niet verbonden of niet betrokken bij hun gemeenschap en de samenleving als geheel.

Degenen die in deze fase succesvol zijn, zullen het gevoel hebben dat ze een bijdrage leveren aan de wereld door actief te zijn in hun huis en in de gemeenschap.

Degenen die deze vaardigheid niet bereiken, zullen zich onproductief en niet betrokken voelen in de wereld.

Korte samenvatting

Psychosociaal conflict: Generativiteit versus stagnatie
Belangrijke vraag: "Hoe kan ik bijdragen aan de wereld?"
Basic Virtue: Zorg
Belangrijke gebeurtenissen): Ouderschap en werk

Kenmerken van generativiteit en stagnatie

Enkele belangrijke kenmerken van generativiteit zijn het aangaan van verbintenissen met andere mensen, het ontwikkelen van relaties met familie, het begeleiden van anderen en bijdragen aan de volgende generatie. Zoals je je misschien kunt voorstellen, worden dit soort dingen vaak gerealiseerd door het hebben en opvoeden van kinderen.

Sommige kenmerken van stagnatie zijn egocentrisch zijn, niet betrokken raken bij anderen, geen interesse hebben in productiviteit, geen pogingen om jezelf te verbeteren en je zorgen bovenal plaatsen.

Een ding om op te merken over deze fase is dat levensgebeurtenissen minder leeftijdsspecifiek zijn dan ze zijn in het vroege stadium en in het latere stadium van het leven. De belangrijkste gebeurtenissen die een bijdrage leveren aan deze fase, zoals huwelijk, werk en opvoeding van kinderen, kunnen op elk moment plaatsvinden tijdens de vrij brede periode van middenvolwassenheid.

Het is op dit moment in het leven dat sommige mensen misschien ervaren wat vaak wordt aangeduid als een 'midlifecrisis'. Mensen reflecteren misschien op hun prestaties en overwegen hun toekomstige traject en voelen spijt. In sommige gevallen kan dit betreffen het betreuren van gemiste kansen zoals naar school gaan, een carrière volgen of kinderen krijgen.

In sommige gevallen kunnen mensen deze crisis gebruiken als een kans om aanpassingen in hun leven aan te brengen die tot meer voldoening zullen leiden. Het is belangrijk op te merken dat het de manier is waarop mensen deze spijt interpreteren die hun welzijn beïnvloeden. Degenen die het gevoel hebben dat ze fouten hebben gemaakt, verspilden hun tijd en hebben geen tijd om veranderingen aan te brengen.

Er zijn ook tal van factoren die gevoelens van generativiteit of gevoelens van stagnatie op dit punt in het leven kunnen beïnvloeden. Mensen die positieve relaties met anderen hebben, een goede gezondheid en een gevoel van controle over hun leven zullen productiever en tevredener aanvoelen. Degenen die lijden aan een slechte gezondheid, slechte relaties en het gevoel dat ze geen controle over hun lot hebben, hebben meer kans om gevoelens van stagnatie te ervaren.

Tekenen van een midlifecrisis

Uitbreiden op het stadium van de generativiteit versus stagnatie

Recent onderzoek heeft de verdere uitwerking van de primaire conflicten in de fase van de generativiteit versus de stagnatie gesuggereerd. Waaronder:

Inclusiviteit versus exclusiviteit: Deze crisis richt zich op de reikwijdte van mantelzorgactiviteiten en op wat en wie een persoon bereid is in zijn of haar leven op te nemen. Deze fase weerspiegelt het stadium van vertrouwen versus wantrouwen in de vroege jeugd.
Trots versus schaamte: Dit aspect van de fase van generativiteit versus stagnatie is gecentreerd op het gevoel van trots dat volwassenen opnemen bij hun familie en kinderen. In veel opzichten weerspiegelt het de autonomie versus fase van schaamte en twijfel in de vroege kindertijd.
Verantwoordelijkheid versus ambivalentie: Deze volwassenheidscrisis draait om de vraag of mensen ervoor kiezen verantwoordelijkheid te nemen voor hun leven en keuzes. Het weerspiegelt het stadium van initiatief versus schuldgevoel dat eerder in de kindertijd werd waargenomen.
Productiviteit versus ontoereikendheid: Werk speelt een belangrijke rol in de volwassenheid, dus het is geen verrassing dat het gevoel van trots en prestatie van een persoon in zijn werk kan leiden tot productiviteitsgevoelens. Deze fase weerspiegelt de industriële versus inferioriteitsfase van de kindertijd.
Ouderschap versus zelfopname: Dit aspect van volwassenheid draait om het bereiken van en het bijdragen aan de volgende generatie. Dit kan gebeuren door ouderschap, hoewel niet alle mensen die nakomelingen produceren, noodzakelijkerwijs ondersteunend worden en het geven van ouders en degenen die geen kinderen hebben, nog steeds in staat zijn om op zinvolle wijze aan de volgende generatie te geven. Dit deel van de generativiteit versus stagnatie fase weerspiegelt veel van de aspecten van de eerdere identiteit versus verwarringsfase van de adolescentie.

Eerlijkheid versus ontkenning: Naarmate de generativiteitsstadia ten einde lopen en mensen de laatste fase van het leven naderen, speelt het vinden van betekenis een steeds kritischer rol. Zelfkennis en zelfbegrip hebben een belangrijke rol in deze fase van de fase van generativiteit versus stagnatie.