Pavlov's Dogs en de ontdekking van klassieke conditionering
Pavlov's hondenexperimenten speelden een cruciale rol bij de ontdekking van een van de belangrijkste concepten in de psychologie. Hoewel het oorspronkelijk vrij per ongeluk werd ontdekt, leidden deze beroemde experimenten tot de ontdekking van klassieke conditionering. Deze ontdekking heeft een grote invloed gehad op ons begrip van hoe het leren plaatsvindt, evenals de ontwikkeling van de school voor gedragspsychologie.
Pavlov's Dog: A Background
Hoe hebben experimenten met de spijsvertering bij honden geleid tot een van de belangrijkste ontdekkingen in de psychologie? Ivan Pavlov was een bekende Russische fysioloog die de Nobelprijs van 1904 ging winnen voor zijn onderzoek naar spijsverteringsprocessen. Het was tijdens het bestuderen van de spijsvertering bij honden dat Pavlov een interessant voorval opmerkte - zijn hondenonderwerpen zouden beginnen te kwijlen wanneer een assistent de kamer binnenkwam.
Het concept van klassieke conditionering wordt bestudeerd door elke instromende psychologiestudent, dus het kan verrassend zijn om te horen dat de man die dit fenomeen voor het eerst opmerkte helemaal geen psycholoog was.
In zijn spijsverteringsonderzoek, zouden Pavlov en zijn assistenten een verscheidenheid aan eetbare en niet-eetbare items introduceren en de speekselproductie meten die de items produceerden. Speekselvloed, merkte hij op, is een reflexief proces. Het gebeurt automatisch in reactie op een specifieke stimulus en is niet onder controle van de patiënt. Pavlov merkte echter op dat de honden vaak zouden beginnen met kwijlen in de afwezigheid van voedsel en geur. Hij realiseerde zich snel dat deze speekselrespons niet te wijten was aan een automatisch, fysiologisch proces.
De ontwikkeling van klassieke conditioneringstheorie
Op basis van zijn observaties suggereerde Pavlov dat de salivatie een geleerd antwoord was. De honden reageerden op de aanblik van de witte laboratoriumjassen van de onderzoeksassistenten, die de dieren waren komen associëren met de presentatie van voedsel. In tegenstelling tot de speekselreactie op de presentatie van voedsel, wat een ongeconditioneerde reflex is, is kwijlen naar de verwachting van voedsel een geconditioneerde reflex.
Pavlov concentreerde zich toen op het onderzoeken van precies hoe deze geconditioneerde antwoorden worden geleerd of verworven. In een reeks experimenten, trachtte Pavlov een geconditioneerde reactie op een eerder neutrale stimulus uit te lokken. Hij koos ervoor om voedsel te gebruiken als de ongeconditioneerde stimulus, of de stimulus die een reactie op natuurlijke en automatische wijze oproept. Het geluid van een metronoom werd gekozen als de neutrale stimulus. De honden zouden eerst worden blootgesteld aan het geluid van de tikkende metronoom en vervolgens werd het eten onmiddellijk gepresenteerd.
Na verschillende conditioneringsproeven merkte Pavlov op dat de honden begonnen te kwijlen nadat ze de metronoom hadden gehoord. "Een stimulus die op zichzelf neutraal was, was gesuperponeerd op de werking van de aangeboren voedselreflex," schreef Pavlov over de resultaten. "We hebben geconstateerd dat, na verschillende herhalingen van de gecombineerde stimulatie, de klanken van de metronoom de eigenschap hadden gekregen om speekselafscheiding te stimuleren." Met andere woorden, de eerder neutrale stimulus (de metronoom) was geworden wat bekend staat als een geconditioneerde stimulus die vervolgens een geconditioneerde respons veroorzaakte (speekselen).
De impact van Pavlov's onderzoek
Pavlov's ontdekking van klassieke conditionering blijft een van de belangrijkste in de geschiedenis van de psychologie. Naast het vormen van de basis van wat een gedragspsychologie zou worden, blijft het conditioneringsproces tegenwoordig belangrijk voor tal van toepassingen, waaronder gedragsverandering en behandeling van de geestelijke gezondheid. Klassieke conditionering wordt vaak gebruikt om fobieën, angststoornissen en paniekstoornissen te behandelen.
Een interessant voorbeeld van het praktische gebruik van klassieke conditioneringsprincipes is het gebruik van smaakaversies om te voorkomen dat coyotes op huisdieren jagen. Een geconditioneerde smaakaversie treedt op wanneer een neutrale stimulus (het eten van een soort van voedsel) gepaard gaat met een ongeconditioneerd antwoord (ziek worden na het eten van het voedsel).
In tegenstelling tot andere vormen van klassieke conditionering, vereist dit type conditionering niet meerdere paren om een associatie te vormen. Eigenlijk vinden smaakaversies meestal plaats na slechts één enkele koppeling. Ranchers hebben nuttige manieren gevonden om deze vorm van klassieke conditionering goed te gebruiken om hun kuddes te beschermen. In één voorbeeld werd schapenvlees geïnjecteerd met een medicijn dat ernstige misselijkheid veroorzaakt. Na het eten van het vergiftigde vlees, vermeden coyotes dan schapen kuddes in plaats van ze aan te vallen.
Terwijl Pavlov's ontdekking van klassieke conditionering een essentieel onderdeel van de geschiedenis van de psychologie vormde, blijft zijn werk vandaag het hedendaagse onderzoek inspireren. Tussen de jaren 1997 en 2000 vermeldden meer dan 220 artikelen die in wetenschappelijke tijdschriften verschenen Pavlov's vroege onderzoek naar klassieke conditionering.
Zijn bijdragen aan de psychologie hebben de discipline helpen maken tot wat het nu is en zullen ons begrip van het menselijk gedrag waarschijnlijk nog vele jaren blijven bepalen.
