Wat is bekkenbodemverzakking?
Het is begrijpelijk dat een hernia in de vagina behoorlijk pijnlijk kan zijn en het lichaamsbeeld, de seksuele functie en kwaliteit van leven kan beïnvloeden. Gelukkig, hoewel een zekere mate van verzakking aanwezig is in tussen 41 procent en 50 procent van alle vrouwen, rapporteert slechts drie procent de symptomen, en veel van deze vrouwen hebben geen behandeling nodig. Voor vrouwen die behandeling nodig hebben, zijn bekkenbodemoefeningen, pessaria en operaties alle beschikbare opties.
Anatomie
De vagina ligt horizontaal bovenop de levator ani-spieren. De levator ani-spieren bestaan gedeeltelijk uit de bekkenbodemspieren, die een strop of hangmat over het bekken vormen. Bij vrouwen houdt deze tilband de baarmoeder, blaas, darmen en andere bekkenorganen op hun plaats, zodat alles functioneert zoals het hoort. Letsel of zwakte in de bekkenbodemspieren kan bekkenorganen in de vagina "laten vallen".Opgemerkt moet worden dat de oorzaak van verzakking van de bekkenorganen meestal te wijten is aan vele factoren, waarbij letsel aan de bekkenbodem de meest opvallende is. In één MRI-studie werd aangetoond dat vrouwen met een bekkenorgaanverzakking binnen één centimeter van het maagdenvlies 7,3 keer meer kans hadden om de levator-ani-spieren te verwonden in vergelijking met vrouwen zonder prolaps.
Er zijn verschillende soorten vaginale hernia's:
- Verzakking gelegen in de voorste vaginale wand (voorwand van de vagina) is een cystocele, of een hernia van de blaas in de vagina. Dit onderscheid is logisch omdat de blaas voor de vagina ligt.
- Een cystocele kan vergezeld zijn van een urethrocele, wat een verzakking is van de urethra, een kanaal waardoor urine uit de blaas wordt verdreven.
- Herniatie in de achterste vaginale wand (achterwand van de vagina) is meestal een rectokèle, of hernia van het rectum in de vagina. Dit onderscheid is ook logisch, omdat het rectum zich achter de vagina bevindt.
- Verlies van bekkensteun aan de top of bovenkant van de vagina (dichtbij de baarmoederhals) kan resulteren in een enterokèle, of hernia van de dunne darm in de vagina. Technisch gezien zijn enteroceles de enige "echte" hernia tussen de verschillende iteraties van verzakking van de bekkenorganen.
- Verlies van steun in de belangrijkste ligamenten van de baarmoeder (d.w.z. kardinale of uterosacrale ligamenten) kan leiden tot baarmoederverzakking of hernia van de uterus in de vagina. De belangrijkste ligamenten van de baarmoeder houden de baarmoeder op zijn plaats.
symptomen
De meeste vrouwen met een bekkenbodemverzakking ondervinden helemaal geen symptomen.Naast een verdikking in de vagina, omvatten de volgende symptomen van verzakking van het bekkenorgaan de volgende:
- Zwaarte, volheid, pijn of trekken in de vagina (verslechtering aan het einde van de dag of tijdens een stoelgang)
- Moeilijkheden met plassen
- Moeilijkheden om de blaas volledig te ledigen
- Pijn bij het plassen
- Seksuele moeilijkheden
- Frequente urineweginfecties
- Lekkende urine tijdens hoesten, sporten of lachen
- Constipatie
- Lekkende ontlasting
- Problemen met het regelen van gas
In een artikel uit 2017 getiteld "Pelvic Organ Prolapse" vermelden Iglesia en Smithling het volgende:
"De bekkenbodemverzakking is dynamisch en de symptomen en onderzoeksresultaten kunnen van dag tot dag variëren, of binnen een dag, afhankelijk van het activiteitsniveau en de volheid van de blaas en het rectum. Staan, opheffen, hoesten en fysieke inspanning, hoewel niet oorzakelijk factoren, kunnen opzwellen en ongemak vergroten. "
Grote verzakkingen, of herniaties die zich buiten het vaginale kanaal uitstrekken, kunnen leiden tot erosie of ulceratie van het vaginale slijmvlies.
Ernstige gevallen van verzakking zijn zeldzaam. Volgens Hazzard's Geriatric Medicine and Gerontology:
"In sommige gevallen kunnen vrouwen met grote cystoceles melden dat ze hun vingers in de vagina moeten steken om het weefsel op te heffen om de plasbuis te strekken om te plassen. Desondanks is hoogwaardige obstructie bij vrouwen zeldzaam, en ontwikkeling van het bovenste kanaal verslechtering met hydronefrose en nierinsufficiëntie is ongebruikelijk. "
Fysiek examen
Een lichamelijk onderzoek is essentieel om de bekkenbodemverzakking correct te diagnosticeren. Visuele inspectie van de vagina door een arts is meestal niet genoeg om deze aandoening te diagnosticeren. In plaats daarvan gebruikt een OB-GYN een speculum met een enkel blad om de voorste wand van de vagina op te tillen of de achterste wand van de vagina in te drukken om de pathologie vast te stellen. Tijdens het onderzoek kan uw arts u vragen hoesten of overbelasting (Valsalva) om de verzakking beter te visualiseren. Verder kan je ook gevraagd worden om tijdens het onderzoek te staan voor een betere visualisatie van bepaalde vormen van verzakking.Hier zijn enkele dingen die een OB-GYN evalueert tijdens het fysieke onderzoek van de verzakking van de bekkenorganen:
- Vaginale uitstulping
- Slijmvliesafscheiding of ulceraties
- Mate van afdaling (bijvoorbeeld voorbij het middelpunt van de vagina of voorbij de ingang van de vagina)
- Ondersteuning en mobiliteit van de baarmoederhals en de baarmoeder
- Ondersteuning en mobiliteit van de urethra en blaashals
- Urine-onderzoeken (bijvoorbeeld postvoid restvolume en urine-analyse)
Risicofactoren en frequentie
Tijdens de bevalling kunnen de levator ani-spieren 200 procent groter rekken dan de drempel voor stretchblessures, waardoor vaginale geboorte de grootste risicofactor is voor de ontwikkeling van verzakking van de bekkenorganen. Vrouwen met deze aandoening hebben vaak meer dan één baby gekregen. Andere risicofactoren zijn de volgende:- Genetische aanleg
- Voorafgaande bekkenchirurgie
- zwaarlijvigheid
- Chronische belasting (d.w.z. verhoogde intra-abdominale druk) secundair aan constipatie of hoesten
- hysterectomie
- Roken
- Slechte weefselkwaliteit
In een verwante notitie suggereren beperkte gegevens dat verzakking van het bekkenorgaan voortschrijdt tot de menopauze en dat na de menopauze deze toestand niet vordert of terugvalt. Bovendien suggereren de resultaten van een onderzoek dat vrouwen die zwaarlijvig zijn, waarschijnlijk een versnelde progressie ervaren en dat gewichtsverlies deze prolaps niet tegenwerkt.
Behandeling
Behandeling van verzakking van de bekkenorganen hangt van verschillende factoren af, waaronder leeftijd, verlangen naar zwangerschap, menstruatie en geslacht.Voor mildere gevallen van deze aandoening kan aanpassing van de levensstijl helpen met symptomen, zoals gewichtsvermindering, bekkenspiertraining (dat wil zeggen, Kegel-oefeningen), vezelrijk dieet en beperkte overbelasting of lifting-activiteiten..
Pessaria zijn apparaten die in de vagina worden geplaatst om de normale bekkenanatomie te herstellen. Ze helpen de symptomen te verlichten die te wijten zijn aan verzakking van de bekkenorganen. Ongeveer 67 procent van de vrouwen kiest in eerste instantie het pessarium als behandelingsoptie, 77 procent blijft dit apparaat na een jaar gebruiken.
Pessaria werken voor vrouwen met verschillende gradaties van verzakking van de bekkenorganen - van patiënten met milde tot ernstigere presentaties. Deze apparaten kunnen de progressie van deze aandoening vertragen en de noodzaak tot operaties vertragen of elimineren.
Pessaria zijn meestal gemaakt van siliconen van medische kwaliteit. Pessaria kunnen ondersteunend zijn of ruimte innemen. In de Verenigde Staten is het ringpessarium, een soort ondersteunend pessarium, het populairst, gevolgd door ruimtebewegende pessaria zoals het donutpessarium of Gellhorn-pessarium. Ruimtebewonende pessaria zijn vereist voor meer gevorderde ziekten.
Tot op heden is er bij vrouwen met bekkenbodemverzakking slechts één gerandomiseerde gecontroleerde studie geweest waarbij het ringpessarium werd vergeleken met het Gellhorn-pessarium (een soort van ruimte-bezettende pessarium) en beide soorten pessarium vergelijkbaar bleken te zijn.
Pessaria kunnen dagen of weken achter elkaar op hun plaats blijven. Steunpessaria worden gewoonlijk door de patiënt ingebracht en verwijderd en sommige pessaria laten zelfs vaginale geslachtsgemeenschap toe. Het gebruik van pessaria bij vrouwen met dementie is misschien geen goed idee, want als het niet goed wordt onderhouden en opgevolgd, kan een pessarium leiden tot ernstige bijwerkingen zoals erosie in de blaas of het rectum.
Meer dan 85 procent van de vrouwen die een pessarium willen, kan er een krijgen. Factoren die het moeilijker maken om fit te zijn met een pessarium omvatten korte vaginale lengte, geschiedenis van hysterectomie of een brede vaginale opening.
Afhankelijk van doelen en wensen van de patiënt kan een chirurgische verzakking van de bekkenbodemorganen reconstructief of vernietigend zijn. De beslissing tussen deze procedures hangt af van uw verlangen om geslachtsgemeenschap te hebben en persoonlijke perspectieven op het lichaamsbeeld. Hysterectomie of baarmoederconservering (d.w.z. hysteropexy) zijn twee beschikbare opties. Bij vrouwen die niet langer behoefte hebben aan vaginale geslachtsgemeenschap, is de beste chirurgische behandeloptie colpocleisis of vaginale obliteratie.
Volgens Iglesia en Smithling:
"Voor vrouwen die de coïtusfunctie willen behouden, moet reconstructieve chirurgie worden uitgevoerd en de vaginale apex kan worden opgeschort met behulp van de eigen weefsels en hechtingen van het inheemse weefsel), of mesh kan abdominaal worden geplaatst, om de top van de vagina naar de sacrum (sacrocol-popexy), of transvaginaal (transvaginale mesh). "
Volgens de FDA:
"Een operatie om POP [bekkenbodemverzakking] te herstellen kan zowel via de vagina of de buik worden uitgevoerd, met behulp van hechtingen (hechtingen) alleen of met de toevoeging van chirurgisch gaas.Chirurgische opties omvatten het herstellen van de normale positie van de vagina, het repareren van het weefsel rondom de vagina, waarbij het vaginale kanaal permanent wordt gesloten, met of zonder het verwijderen van de baarmoeder (colpocleiesis). "
.
