Is dwangmatig winkelen echt een verslaving?
Winkelen verslaving, ook bekend als dwangmatig winkelen, dwangmatige uitgaven, dwangmatig kopen of oniomania, wordt vaak gebagatelliseerd in de media. Het wordt afgeschilderd als het gedrag van oppervlakkige modaslachtoffers - altijd vrouwelijk - en wordt gekenmerkt door rijke beroemdheden met weinig meer te maken met hun tijd dan met aankoop van schoenen. In deze context lijkt dwangmatig winkelen op zich geen probleem.
De film "Confessions of a Shopaholic" versterkte deze opvatting in sommige opzichten, hoewel het ook enkele opmerkingen bevatte die relevant zijn voor mensen die lijden aan dwangmatig winkelen.
Zelden wordt dwangmatig winkelen net zo serieus genomen als verslaving aan stoffen als alcohol en drugs of ander gedrag, zoals dwangmatig gokken. Is dit omdat het geen legitieme verslaving is?
Laatste ontwikkelingen
Hoewel er een groot en groeiend aantal onderzoeken is naar dwangmatig winkelen, in tegenstelling tot onderzoek naar andere verslavingen, wordt veel van het dwangmatige winkelonderzoek gepubliceerd in tijdschriften over marketing en consumentenonderzoek. Deze tijdschriften hebben een andere doelgroep, voornamelijk bestaande uit marketingprofessionals in plaats van klinische professionals. Het is duidelijk dat de motieven van diegenen die geïnteresseerd zijn in marketing en het begrijpen van consumentengedrag behoorlijk verschillen van diegenen die geïnteresseerd zijn in het voorkomen en behandelen van verslavingen. Dus, om dwangmatig winkelen te laten erkennen als een stoornis op zichzelf, moet het worden beschouwd als een onderwerp dat onderzoek waard is door de verslaving en medische velden en moet worden bestudeerd vanuit dat perspectief.
Een van de nieuwste ontwikkelingen in onderzoek naar dwangmatig winkelen is de bevinding dat online winkelen vooral aantrekkelijk is voor mensen die 'verslaafd' zijn aan winkelen. Dit komt omdat online winkelen een beroep doet op verschillende motivaties die bijzonder sterk zijn bij dwangmatige klanten, waaronder de noodzaak om afwisseling in en informatie over producten te zoeken; kopen zonder gezien te worden; om sociale interacties tijdens het winkelen te vermijden; en om plezier te ervaren tijdens het winkelen.
Aangezien geheimhouding bij het uitvoeren van de activiteit van dwangmatig winkelen en intens plezier tijdens het uitvoeren van de activiteit gebruikelijk is bij alle verslavende gedragingen, ondersteunt dit onderzoek het idee dat dwangmatig winkelen inderdaad een verslaving is.
Online winkelen is een van de vele computeractiviteiten die een verslavende component hebben; anderen zijn online gokken, online porno spelen en videogames spelen. Deze activiteiten zijn echter nog niet opgenomen in de DSM als op zichzelf staande verslavende aandoeningen.
Hoewel deze "cyberverslavingen" nog niet volledig worden erkend, is dat grotendeels een weerspiegeling van het ontbreken van een sterke staat van onderzoek waarop het vereiste detail kan worden gebaseerd voor het ontwikkelen van de officiële criteria voor psychische aandoeningen. Het geeft niet aan dat cyberverslavingen niet veel voorkomen, problematisch zijn of dat ze niet serieus worden genomen door de psychiatrische gemeenschap.
Er is ook een groeiend besef van de noodzaak om mensen te helpen die lijden aan financiële problemen als gevolg van dwangmatig winkelen.
Overeenkomsten en verschillen met andere stoornissen
Dwangmatig winkelen is de afgelopen 100 jaar erkend en mensen met problemen bij het beheersen van hun uitgaven worden niet gediagnosticeerd met verslavende verslaving, hoewel ze kunnen worden gediagnosticeerd onder impulsstoornis, niet anders gespecificeerd. Hoewel dwangmatig winkelen, samen met vele andere gedragsverslavingen, werd overwogen voor opname in de DSM 5, wordt het momenteel niet vermeld als een verslavende stoornis, noch als een op zichzelf staande impulscontrolestoornis.
Sommige deskundigen hebben gesuggereerd dat dwangmatig winkelen een vorm van obsessieve compulsieve stoornis of OCD is, of dat het een type bipolaire stoornis is. Hoewel er overlappingen zijn, zijn beide momenteel geaccepteerde standpunten niet.
Hoewel winkelverslaving een lange geschiedenis heeft, wordt het daarom geassocieerd met een aantal psychische gezondheidsproblemen, maar het wordt niet algemeen erkend als een op zichzelf staande verslaving in de medische gemeenschap. Er is echter een groeiende erkenning van de overeenkomsten tussen winkelverslaving en andere verslavingen en het kan zelfs mogelijk zijn om medische hulp te krijgen vanwege de overlap met andere aandoeningen. Zeker, dwangmatig winkelen is iets dat een psycholoog je kan helpen beheren.
