Hoe longembolie wordt gediagnosticeerd
Maar het stellen van de juiste diagnose van longembolie, en dit snel doen, kan soms een beetje lastig zijn. De meest definitieve testen voor longembolieën kunnen tijdrovend, duur zijn en ten minste enkele klinische risico's met zich meebrengen. Deze tests mogen niet zonder onderscheid worden gebruikt.
Deskundigen hebben een aanpak in drie stappen ontwikkeld om snel een longembolus uit te sluiten of te diagnosticeren zonder mensen bloot te stellen aan onnodige tests. Als uw arts vermoedt dat u mogelijk een longembolie heeft gehad, kunt u van hem of haar verwachten dat hij deze driestapsdiagnostiek gebruikt.
Stap een
In stap een beoordeelt de arts snel de waarschijnlijkheid dat een longembolie is opgetreden. Hij of zij zal deze beoordeling uitvoeren door rekening te houden met de beschreven symptomen en de klinische omstandigheden waarin ze zich hebben voorgedaan.Er zijn verschillende scoringsystemen ontworpen voor artsen om de kans op een longembolie in te schatten. Het scoresysteem dat het vaakst wordt gebruikt, is het Wells scoringssysteem, die rekening houdt met:
- Of er symptomen zijn die duiden op diepe veneuze trombose zijn aanwezig
- Of alle andere mogelijke diagnoses minder waarschijnlijk lijken dan een longembolie
- Of de hartslag meer dan 100 slagen per minuut is
- Of er een geschiedenis is van recente chirurgie of andere immobilisatie
- Of er een voorgeschiedenis is van de diagnose diepe veneuze trombose of longembolie
- Of er bloedspuwing is (bloed ophoesten)
- Of kanker aanwezig is
Met de Wells-score in de hand kan de arts bepalen of de kans op een longembolie laag, gemiddeld of hoog is..
PERC
Als blijkt dat de kans op longembolie op basis van deze klinische beoordeling laag is, kan de arts ook een aanvullend scoresysteem toepassen: het Pulmonary Embolus Rule-Out Criteria (PERC) -systeem.
Het PERC-systeem kan bepalen of de kans op een longembolie zo laag is dat verdere testen helemaal moeten worden gestopt. Het bestaat uit acht criteria:
- Leeftijd minder dan 50 jaar
- Hartslag onder de 100
- Bloedzuurstofverzadiging minstens 95 procent
- Geen bloedspuwing
- Geen oestrogeengebruik
- Geen geschiedenis van diepe veneuze trombose of longembolie
- Geen zwelling van het been
- Geen operatie of trauma waarvoor ziekenhuisopname nodig is in de afgelopen vier weken
Stap twee
Als wordt vastgesteld dat de waarschijnlijkheid van een longembolie in stap één intermediair is, of als de klinische kans op longembolie laag is, maar niet aan de PERC-criteria is voldaan, is de volgende stap het verkrijgen van een D-dimeer bloedtest.
De D-dimeer-test meet of er een abnormaal niveau van stollingsactiviteit in de bloedstroom is geweest, zoals zeker aanwezig zou zijn als een persoon een diepe veneuze trombose of longembolie heeft gehad.
Als de klinische kans op PE laag of gemiddeld is en de D-dimeer-test negatief is, kan een longembolus in het algemeen worden uitgesloten en zal de arts verder gaan met het overwegen van andere mogelijke oorzaken van symptomen..
Een D-dimeer-test kan alleen worden gebruikt om een longembolie uit te sluiten, niet om de diagnose te stellen. Dus als de D-dimeer-test positief is (of als de klinische waarschijnlijkheid van een persoon van een longembolus in stap één hoog was), is het tijd voor stap drie.
Stap drie
Stap drie bestaat uit een diagnostisch beeldonderzoek. Over het algemeen zal een van de drie soorten tests worden gebruikt.CT-scan
De CT-scan is een computergestuurde röntgentechniek waarmee de arts de longslagaders kan onderzoeken om te zien of er sprake is van een obstructie veroorzaakt door een bloedstolsel. Tijdens de test wordt een contrastmiddel in de bloedbaan geïnjecteerd om de slagaders te visualiseren.
De CT-scan is meer dan 90 procent van de tijd nauwkeurig bij het detecteren van een longembolie en wordt nu als de test bij uitstek beschouwd als beeldvorming nodig is om de diagnose te stellen.
V / Q-scan
Een V / Q-scan (ook wel beademing / perfusie-scan genoemd) is een longscan waarbij een radioactieve kleurstof wordt gebruikt die in een ader wordt geïnjecteerd om de bloedtoevoer naar het longweefsel te beoordelen. Als een longslagader gedeeltelijk wordt geblokkeerd door een embolus, ontvangt het overeenkomstige deel van het longweefsel minder dan de normale hoeveelheid van de radioactieve kleurstof.
Tegenwoordig wordt de V / Q-scan meestal gebruikt bij mensen die niet moeten worden blootgesteld aan alle straling die wordt vereist door een CT-scan en bij mensen bij wie de CT-scan niet sluitend is.
Longangiogram
Al tientallen jaren was de katheterisatie-studie bekend als het pulmonaire angiogram de gouden standaard voor het diagnosticeren van een longembolie, maar deze test is nu vervangen door de CT-scan.
Met een pulmonair angiogram wordt kleurstof geïnjecteerd door een katheter die in de longslagader wordt geplaatst, zodat eventuele bloedstolsels kunnen worden gevisualiseerd op röntgenfoto's..
Deze invasieve test kan nog steeds nodig zijn als een CT-scan of een V / Q-scan niet kan worden gebruikt of als de resultaten van deze tests niet overtuigend zijn..
In onstabiele mensen
Een longembolie kan onmiddellijke cardiovasculaire collaps veroorzaken. In feite blijkt een longembolus vaak de schuldige te zijn bij jongere mensen die plotseling sterven.Als een persoon ernstige cardiovasculaire instabiliteit heeft en een longembolus waarschijnlijk de oorzaak lijkt te zijn, is een georganiseerd driestapsdiagnostisch plan niet haalbaar. Bij deze mensen wordt de behandeling vaak onmiddellijk toegediend, samen met andere reanimatie-inspanningen, voordat een definitieve diagnose van longembolie kan worden gesteld.
Differentiële diagnose
Bij het diagnosticeren van een longembolie is het ook belangrijk voor de arts om andere medische diagnoses uit te sluiten waarvan de symptomen vergelijkbaar kunnen zijn met die van een longembolie. Aandoeningen die moeten worden overwogen (dat wil zeggen, de differentiële diagnose) omvatten vaak hartaanvallen, hartfalen, pericarditis, harttamponade, pneumonie en pneumothorax..De elektrocardiogrammen, röntgenfoto's op de borst en echocardiogrammen die vaak worden verkregen tijdens routinematige klinische evaluaties voor vermoede hart- of longaandoeningen, zijn meestal voldoende om deze andere aandoeningen uit te sluiten.
Zelfs als een van deze andere diagnoses wordt gesteld, betekent dat niet automatisch dat een longembolie is uitgesloten, omdat een persoon tegelijkertijd twee aandoeningen kan hebben - en veel hart- en vaatziekten verhogen het risico op een longembolie. Dus als er nog steeds reden is om een mogelijke longembolie te vermoeden nadat een andere diagnose is gesteld, is het belangrijk om de aanvullende stappen te nemen die nodig zijn om diagnostische tests uit te voeren.
In de meeste gevallen wordt een longinfarct gediagnosticeerd als aanvullende bevinding bij het zoeken naar een longembolie..
Een longembuls behandelen
