Dissociatieve identiteitsdiagnostiek Diagnose en prevalentie

Dissociatieve identiteitsstoornis (DID), die vroeger een persoonlijkheidsstoornis werd genoemd, is een van de dissociatieve stoornissen die worden genoemd in de diagnostische en statistische handleiding voor psychische stoornissen, vijfde editie (DSM-5). Dissociatieve stoornissen hebben allemaal een centraal kenmerk van 'dissociatie' of een verstoring van de normaal geïntegreerde functies van bewustzijn, geheugen, identiteit en perceptie.

In DID kunt u de aanwezigheid van twee of meer verschillende identiteiten of persoonlijkheden ervaren, ook wel 'alters' genoemd. Deze persoonlijkheden nemen regelmatig controle over je gedrag en je ervaart vaak een geheugenverlies voor wat er gebeurde terwijl een andere persoonlijkheid of alter in control is.

Diagnose

De diagnostische criteria voor DID zoals beschreven in de DSM-5 zijn als volgt:

De aanwezigheid van twee of meer verschillende identiteiten of persoonlijkheden, elk met een eigen interpretatiepatroon en met betrekking tot de omgeving. De aanwezigheid van deze persoonlijkheden kan door een therapeut zelf worden gerapporteerd of geobserveerd voor diagnose.
Amnesie moet zich voordoen, en beperkt hoeveel iemand zich kan herinneren over zowel traumatische gebeurtenissen als dagelijkse gebeurtenissen.
De persoon moet moeite hebben met zijn dagelijks functioneren.
De symptomen maken geen deel uit van de culturele of religieuze praktijk.
De symptomen zijn niet het gevolg van het gebruik van een stof, zoals alcohol of medicijnen.

DID versus BPD

Mensen met DIS melden vaak de ervaring van ernstig fysiek en seksueel misbruik tijdens de kindertijd en hebben ook vaak gelijktijdige symptomen van borderline persoonlijkheidsstoornis (borderline personality disorder - borderline personality disorder - BPD), inclusief zelfbeschadigend gedrag, impulsief gedrag en instabiliteit in relaties. Dit kan te maken hebben met het feit dat misbruik van kinderen een risicofactor is voor beide aandoeningen.

Eén theorie over de ontwikkeling van DID suggereert dat mensen met DIS een psychologisch trauma hebben ondergaan dat zo ernstig is dat de enige manier om dat trauma te beheersen is om een zeer sterke dissociatie te ontwikkelen als een coping-mechanisme. In de loop van de tijd leidt chronische dissociatie tot de vorming van verschillende identiteiten.

Hoewel dissociatie ook een symptoom is van een borderline-persoonlijkheidsstoornis, is de dissociatie in BPD meestal niet zo vaak of zo ernstig als bij DIS. Dat gezegd hebbende, iemand met de symptomen van DID en BPD kan een diagnose van beide stoornissen krijgen. Bovendien, als u een DID heeft gehad, kunt u andere traumagerelateerde symptomen krijgen, zoals nachtmerries, flashbacks of andere symptomen die kenmerkend zijn voor posttraumatische stressstoornis (PTSS)..

Prevalentie en controverse

Dissociatieve identiteitsstoornis is een zeer zeldzame aandoening. Het is zo zeldzaam dat het moeilijk is om te studeren, dus er is weinig onderzoek gedaan naar mensen met DIS. Dat gezegd hebbende, bleek uit een studie dat ongeveer één procent van de vrouwen heeft gedaan. Natuurlijk zijn meer studies nodig om deze bevinding te bevestigen. Interessant is dat de diagnose DID recentelijk sterk is toegenomen. Het is echter niet duidelijk of dit te wijten is aan een groter bewustzijn van de stoornis door professionals in de geestelijke gezondheidszorg of aan een verkeerde diagnose.

Er is lange tijd controverse geweest op het gebied van geestelijke gezondheid over de vraag of DID al dan niet bestaat. Er zijn aanwijzingen dat mensen met DIS gevoeliger zijn voor hypnose en suggestibiliteit. Dit heeft ertoe geleid dat sommige deskundigen hebben beweerd dat de afzonderlijke identiteiten die mensen met DIS hebben, het resultaat van een suggestie kunnen zijn.

Andere experts beweren echter dat er recente studies zijn die dit idee van suggestie weerleggen. Sommige onderzoeken hebben bijvoorbeeld aangetoond dat de verschillende persoonlijkheden van een persoon met DIS verschillende fysiologische profielen hebben, inclusief verschillende hersenactivatiepatronen of cardiovasculaire responsen. Deze studies zijn gebruikt als bewijs voor het bestaan van feitelijke wijzigingen.

Over het algemeen zijn studies over DIS beperkt en blijft het een controversiële diagnose. De diagnose krijgt nu echter meer acceptatie in de gemeenschap voor geestelijke gezondheidszorg en we leren meer over hoe DID te behandelen - een positieve en hoopvolle ontwikkeling.