Distale sleutelbeenresectie - Mumford-procedure

Het schoudergewricht is een complex gewricht dat drie botten met elkaar verbindt. De meeste mensen denken aan het kogelgewricht waar de bovenkant van het armbeen het schouderblad ontmoet (het zogenaamde glenohumerale gewricht). Er is echter nog een andere belangrijke verbinding tussen twee botten in de schouder, de kruising van het sleutelbeen en het schouderblad (het acromioclaviculaire gewricht)..
Het acromioclaviculaire gewricht, ook afgekort als het AC-gewricht, is de kruising van het uiteinde van het sleutelbeen (sleutelbeen) met de zijkant van het schouderblad (het acromion genoemd). Het AC-gewricht kan net als andere gewrichten beschadigd raken en kan behandeling vereisen. Eén behandeling voor problemen met het AC-gewricht is het verwijderen van het uiteinde van het sleutelbeen zodat de botten niet tegen elkaar wrijven. Deze procedure wordt een resectale sleutelbeenresectie genoemd en wordt vaak een Mumford-procedure genoemd.

AC gewrichtsproblemen

Er zijn drie belangrijke redenen waarom mensen chronische, langdurige problemen hebben met het AC-gewricht:

1. Degeneratieve artritis (artrose)
2. Posttraumatische artritis
3. Distale claviculaire osteolyse

Er zijn ook tijden dat het AC-gewricht problematisch kan zijn in een acute (plotselinge verwonding) omgeving, maar wanneer het gaat om het verwijderen van het einde van het sleutelbeen, is dit in het algemeen een operatie die is gereserveerd voor mensen met meer langdurige problemen met het AC-gewricht. Dat gezegd hebbende, acute verwondingen ontwikkelen zich vaak tot posttraumatische artritis, een van de redenen waarom een ​​Mumford-procedure kan worden overwogen.
Degeneratieve artritis ontstaat wanneer zich langzaamaan beschadiging van het kraakbeen van het AC-gewricht ontwikkelt. Na verloop van tijd, naarmate het gladde oppervlak van het kraakbeen slijt, kunnen blootliggende bot- en botspoorbanen rond het AC-gewricht ontstaan. Hoewel het gewricht niet veel beweegt, met veel schouderbewegingen, kan zelfs subtiele beweging in een arthritisch gewricht pijn veroorzaken.
Post-traumatische artritis betekent dat er enige schade is opgetreden die leidde tot de ontwikkeling van een sneller voortschrijdend kraakbeen- en gewrichtsprobleem. De symptomen van blootgestelde bot- en beensporen kunnen hetzelfde zijn als artrose, maar de ontwikkeling van de blessure is anders. Post-traumatische artritis van het AC-gewricht kan optreden na distale claviculafracturen en schouderscheidingen.
Distale claviculae osteolyse is een overmatig syndroom, vaak gezien bij gewichtheffers. Precies wat leidt tot de ontwikkeling van botverzwakking aan het einde van het sleutelbeen is onduidelijk, maar dit wordt vaak gezien bij gewichtheffers die bovenliften doen. Soms kunnen rust en conservatieve behandeling verlichting bieden voor de symptomen, maar deze aandoening kan ook leiden tot meer chronische pijn aan het AC-gewricht.

Tekenen van AC-gewrichtsproblemen

Het meest voorkomende teken van een probleem met het AC-gewricht is pijn die zich direct op de kruising van het uiteinde van het sleutelbeen en de bovenkant van het schouderblad bevindt. Soms kan de pijn de basis van de nek of langs de arm uitstralen. Spierpijn in de trapezius en deltoïde spieren zijn veelvoorkomende symptomen van een AC-gewrichtsprobleem. Pijnklachten worden meestal verergerd door bewegingen van de schouder. Eenvoudige bewegingen die de neiging hebben om problemen met het AC-gewricht te verergeren, reiken over het lichaam, zoals het wassen van uw tegenovergestelde schouder of armkuil. Reik naar achteren om een ​​veiligheidsgordel om te doen of een bh vast te maken kan ook pijnlijke symptomen veroorzaken.
Meer inspannende sportactiviteiten zoals bankdrukken of overheadpers in de gewichtsruimte kunnen vooral problemen met de wisselstroom verergeren. Pijn 's nachts (de zogenaamde nachtelijke pijn) is ook een probleem, vooral wanneer mensen zich naar hun aangedane zijde begeven. Deze pijn kan mensen vaak uit de slaap wekken als ze zich naar de pijnlijke schouder begeven.
De diagnose van een probleem van een AC-gewricht kan worden gesteld door een zorgvuldige voorgeschiedenis van de symptomen van de patiënt te nemen en de getroffen schouder te onderzoeken. Pijn is het meest prominent direct boven het AC-gewricht. Een 'cross-arm adductietest' wordt uitgevoerd door de aangedane arm recht over het lichaam te nemen en op de tegenoverliggende schouder te drukken. Een positieve test herschept symptomen van pijn direct aan het AC-gewricht. Veel mensen met problemen met de gewrichtsproblemen hebben ook typische symptomen van botsing met de rotatormanchet, omdat deze aandoeningen hand in hand gaan.
Tests die worden uitgevoerd om problemen met het AC-gewricht te identificeren, beginnen meestal met röntgenfoto's. Röntgenstralen kunnen uitval van het AC-gewricht aantonen, met vernauwing van de ruimte tussen het uiteinde van het sleutelbeen bij het schouderblad. Botuitlopers kunnen ook zichtbaar zijn op een röntgenfoto. Als de röntgenfoto het probleem niet duidelijk laat zien of als er sprake is van andere schade (zoals een rotatormanchetscheur), kan een MRI-test worden uitgevoerd. De MRI kan meer details tonen over de conditie van het bot, kraakbeen, ligamenten en pezen rond de schouder. Als er nog steeds een vraag is of het AC-gewricht een bron van pijn is, moet een eenvoudige injectie van verdovingsmiddelen in het AC-gewricht de symptomen volledig verlichten. Als het gewricht wordt verdoofd en de pijn volledig wordt verlicht door de bovengenoemde tests en manoeuvres, is het AC-gewricht waarschijnlijk de oorzaak van het probleem.

Niet-chirurgische behandelingsopties

Een resectie van de distale sleutelbeen is bijna altijd de laatste in een lange stap van niet-invasieve behandelingen. De gebruikelijke behandelingen van pijn in de gewrichtspijn omvatten:

• Rust uit: De stress van het gewricht laten verdwijnen, vooral bij zeer actieve personen die het probleem mogelijk hebben verergerd. Rust betekent niet noodzakelijk dat u volledig sedentair moet zijn, maar het betekent meestal dat u specifieke activiteiten moet vermijden die de meest pijnlijke symptomen lijken te veroorzaken.
• Orale ontstekingsremmende medicijnen: Orale ontstekingsremmende medicijnen, vaak NSAID's genoemd, zijn nuttig om ontstekingen tot rust te brengen en pijn van het AC-gewricht te verlichten. Hoewel het vaak geen geweldige langetermijnoplossing is, kunnen deze medicijnen vaak nuttig zijn om de ontsteking op te lossen en een uitbarsting van symptomen te kalmeren..
• Fysiotherapie: Therapie kan helpen om de mechaniek van de schouder te verbeteren en stress te verminderen van het AC-gewricht. Zoals eerder vermeld, is een deel van het AC-gewricht het schouderblad, en een slechte mechaniek of mobiliteit van het schouderblad kan de symptomen van een probleem met het AC-gewricht verergeren..
• Cortisone-injecties: Cortison is een krachtig ontstekingsremmend medicijn, dat bij directe injectie in het AC-gewricht zeer snel symptomen van ontsteking kan wegnemen. Hoewel de effecten van een enkele injectie binnen enkele weken of maanden afnemen, kan de pijn vaak veel langer onder controle blijven.

Als al deze behandelingen geen blijvende verlichting bieden en de symptomen voorkomen dat u de activiteiten uitvoert die u wilt en moet kunnen doen, kan een operatie worden overwogen. Een optie is om het einde van het sleutelbeen te verwijderen, een operatie die een Mumford-procedure wordt genoemd. Mumford was de chirurg die deze chirurgische behandeling aanvankelijk beschreef voor problemen aan het einde van het sleutelbeen.

Mumford-procedure

Een Mumford-procedure is hetzelfde als zeggen dat iemand een excisie van het distale sleutelbeen heeft. Mumford is eenvoudig de eerste chirurg die deze techniek in het begin van de jaren veertig beschrijft, en daarom bleef zijn naam bij de procedure. Zeggen dat iemand de Mumford-procedure heeft, betekent meestal alleen dat ze het einde van hun sleutelbeen operatief laten verwijderen. Deze operatie kan ook worden uitgevoerd in combinatie met andere chirurgische procedures van de schouder, met inbegrip van rotator cuff-reparaties of subacromiale decompressie.
Een Mumford-procedure kan worden uitgevoerd via een kleine incisie of als onderdeel van een arthroscopische schouderoperatie. Tijdens de operatie wordt het einde van het sleutelbeen verwijderd. Ongeveer 1 cm van het sleutelbeen wordt meestal verwijderd omdat te veel of te weinig kan beide problemen veroorzaken. Het voordeel van de arthroscopische operatie is de minimaal invasieve aard van de operatie, terwijl het nadeel is dat het moeilijker is om te beoordelen of de juiste hoeveelheid bot is verwijderd.
Rehabilitatie na een Mumford-procedure kan variëren, vooral als er tijdens dezelfde operatie andere procedures (zoals reparatie van de rotatormanchet) zijn uitgevoerd; Neem zoals altijd contact op met uw chirurg over het specifieke protocol voor revalidatie dat hij of zij wil dat u volgt. Na een geïsoleerde operatie in Mumford kan de revalidatie redelijk snel beginnen. Na een korte periode van immobilisatie in een mitella (vaak dagen of een week), kunnen zachte bewegingen van de schouder beginnen. Het is belangrijk om te proberen de schouder vroeg na de operatie te verplaatsen om de ontwikkeling van een bevroren schouder en stijfheid te voorkomen. Zodra bewegingsbereik is hersteld, kan een versterkingsprogramma beginnen. Meestal worden de volledige activiteiten ongeveer 6-8 weken na de operatie hervat, hoewel zware gewichtheffen langer kan duren om terug te keren.

Risico's van chirurgie

Risico's van chirurgie die specifiek zijn voor deze procedure, houden voornamelijk verband met het verwijderen van te veel of te weinig bot. Als er te veel wordt verwijderd, kunnen de stabiliserende ligamenten van het sleutelbeen worden verstoord en dit kan leiden tot instabiliteit van het sleutelbeen. Als er te weinig bot wordt verwijderd, kan het gezamenlijke botsen nog steeds optreden, wat leidt tot aanhoudende symptomen van pijn. Deze complicatie komt vooral veel voor tijdens arthroscopische chirurgie wanneer het hele uiteinde van het sleutelbeen moeilijk te zien kan zijn en daarom volledig te verwijderen.
Historisch gezien was schade aan de hechting van de deltaspier aan de scapula en het sleutelbeen een grote zorg. Omdat de chirurgische benadering van het AC-gewricht ten minste een gedeeltelijke loslating van de spier vereiste, kon het herstel van de normale schouderfunctie lang duren. Met arthroscopische technieken worden de spieraanhechtingen niet verstoord, en deze complicatie is veel minder een zorg. Naast deze specifieke risico's omvatten andere mogelijke complicaties infectie, stijfheid van de schouder of aanhoudende pijn. Het naleven van specifieke instructies van uw chirurg, in het bijzonder over wanneer u uw schouder moet bewegen, kan helpen de beste kans op een volledig herstel te waarborgen.