De wetenschap van hoe we gemotiveerd raken
The Anterior Cingulate Cortex
Een eerder levendige en geëngageerde politieke organisator leed aan een hemorragische beroerte van een aneurysma in haar anterieure communicerende ader. *Na de slag was ze wakker en alert, maar nauwelijks ontvankelijk voor alles om haar heen. De stemmen van haar familie en zelfs fysiek ongemak schenen niets voor haar te betekenen. Ze zou niet eten tenzij er voedsel in haar mond was gestopt, en ze zou niet spreken behalve in enkele lettergrepen. De artsen diagnosticeerden haar met akinetisch mutisme, een extreem ernstig gebrek aan motivatie.
Een CT-scan suggereerde dat het bloed uit het aneurysma in haar voorste cingulate cortex (ACC) was geduwd, een gebied helemaal achteraan wat wordt beschouwd als de voorhoofdskwabben, in het midden van de hersenen ongeveer zo ver terug als haar slapen. De voorste cingulate cortex maakt deel uit van het limbisch systeem, het netwerk van hersenstructuren die emotie demonstreren en opwekken.
Het onderste deel van de ACC is verbonden met de amygdalae, kritische gebieden voor emotie, evenals de prefrontale cortex, die betrokken is bij emotionele regulatie. Het is ook verbonden met de hypothalamus en de hersenstam, waardoor de ACC onze hartslag, bloeddruk en andere autonome aspecten van emotie beïnvloedt..
Het bovenste deel van de ACC is verbonden met de frontaalkwabben, die ons helpen de aandacht te trekken en plannen te maken. De ACC maakt ook rechtstreeks verbinding met de premotorische cortex, die de eerste delen van gecoördineerde beweging stimuleert. In combinatie maken de boven- en onderkant van de ACC het ideaal om emotionele informatie te integreren en naar actie te kanaliseren.
Aandoeningen van de Anterior Cingulate Cortex
Helaas kan de ACC worden beschadigd door medische aandoeningen zoals tumoren, bloeding, beroertes en meer. Wanneer dit gebeurt, wordt een belangrijk verband tussen emotie en actie verbroken en verliezen we onze emotionele drive. Dit resulteert in apathie, ook wel abulia genoemd, waarbij mensen niet de behoefte voelen om te reageren op vrijwel alles in hun omgeving, inclusief dingen die normaal heel belangrijk voor hen zouden zijn geweest, zoals familie, vrienden of soms zelfs fysieke pijn. De meest ernstige vorm is akinetisch mutisme, waarbij een persoon zo gedemotiveerd is dat ze niet eens bewegen of spreken.De Dopaminergic Reward-route
Naast een gebrek aan motivatie zijn er ook gevallen waarin we op ongepaste wijze gemotiveerd zijn. Verslaving is een van de beste voorbeelden waarin we gemotiveerd zijn om ons te gedragen op manieren waarvan we weten dat ze in strijd zijn met onze belangen.James Olds en Peter Milner van McGill University hebben aangetoond dat stimulatie van het mesolimbische beloningscentrum aan de onderkant en voorkant van het brein fungeerde als een beloning bij ratten. Elektroden werden in de hersenen van ratten geplaatst, zodat het dier zichzelf kon stimuleren door op een hendel te drukken. Dieren zouden deze hefboom soms meer dan duizend keer in een uur gebruiken. Dezelfde circuits werden later door andere onderzoekers bij apen gedemonstreerd.
Het ventrale tegmentale gebied, ook bekend als het mesolimbische beloningscentrum, projecteert naar vele verschillende structuren die te maken hebben met emotie en gedrevenheid, inclusief de voorste cingulate cortex en de amygdala. Het projecteert ook de prefrontale cortex, waarmee we het beloningspotentieel van een object in onze omgeving kunnen beoordelen en wegen.
Een van de belangrijkste structuren in het ventrale tegmentale gebied is de nucleus accumbens. De nucleus accumbens bestaat uit twee gebieden: de kern en de schaal. Laesies van de kern schaffen sommige gedragsreacties op geconditioneerde stimuli af en lijken dus verband te houden met beweging die geassocieerd is met emotionele betekenis. De kern lijkt geconditioneerd gedrag te versterken, bijvoorbeeld als amfetamine in de kern wordt geïnfuseerd, zal het dier eerder werken aan een doel dat in het verleden met beloning is geassocieerd. De schaal lijkt meer verwant met nieuwe objecten en gebeurtenissen.
Aandoeningen van de Dopaminergic Reward-route
Neurochemisch is de beloningsroute afhankelijk van de neurotransmitter dopamine. Drugsverslaving is nauw verbonden geweest met verhoogde dopaminetransmissie in dit systeem. Evenzo kunnen sommige geneesmiddelen die bedoeld zijn om de hoeveelheid dopamine in de hersenen te verhogen, zoals geneesmiddelen die bedoeld zijn om de symptomen van de ziekte van Parkinson te behandelen, ook invloed hebben op dit systeem, wat leidt tot verslavend gedrag zoals pathologisch gokken..Als iemand die cocaïne of amfetamine misbruikt, het gebruik van het medicijn stopzet, kunnen ze lijden aan een uitputting van dopamine in het mesolimbische beloningssysteem, wat leidt tot gevoelens van apathie en depressie tijdens ontwenning. Dit effect kan eigenlijk ook nuttig zijn voor sommige artsen die onrustige of gewelddadige patiënten behandelen die medicijnen geven, zoals Haldol, vermindert dopaminegehalten, wat leidt tot een vermindering van de drive van de patiënt en daardoor tot kalmte. Serotonine-stimulerende middelen kunnen een vergelijkbaar, maar minder dramatisch effect hebben en kunnen enkele van de bijwerkingen van antipsychotica vermijden.
Conclusie
Gebieden van de hersenen zijn sterk met elkaar verbonden, waardoor het moeilijk is om precies te bepalen waarom iemand een symptoom zoals apathie heeft. Hoewel ik twee belangrijke gebieden heb besproken die te maken hebben met drive, kunnen ook andere regio's zoals de voorste insula erbij betrokken zijn.Aandoeningen van motivatie zijn niet noodzakelijk permanent. Het brein is zeer aanpasbaar en andere systemen kunnen de schade aan een bepaald gebied gedeeltelijk compenseren. De vrouw die een bloeding had doorgemaakt in haar voorste cingulaire cortex, verbeterde met de tijd toen het lichaam het bloed weer opsloeg, hoewel ze nog steeds symptomen had van verminderde motivatie die deed denken aan depressie.
Het is belangrijk om te beseffen dat hoewel wij onze hersenen zijn, dit ook betekent dat we aanpasbaar zijn en in staat zijn om schade te overwinnen die anders onze wens om te handelen zou beperken.
