Wat betekent het om neurochisch te zijn?

Het woord 'neurotypisch' is vrij nieuw, maar het wordt steeds populairder op scholen, op autismevergaderingen en -evenementen en in de kantoren van therapeuten. Het heeft geen absolute medische of psychologische betekenis. Het beschrijft geen bepaalde persoonlijkheid, eigenschap of reeks van vaardigheden. De definitie kan zowel vanuit een negatief als vanuit een positief perspectief worden weergegeven:

• Neurotypische mensen zijn die personen die geen diagnose hebben van autisme of een ander intellectueel of ontwikkelingsverschil. 
• Een 'neurotypische' persoon is een persoon die denkt, waarneemt en zich gedraagt ​​op een manier die door de algemene bevolking als 'normaal' wordt beschouwd. 

Wat het betekent om neurologisch "normaal" te zijn

Het is natuurlijk mogelijk om geen gediagnostiseerde ontwikkelings- of intellectuele stoornissen te hebben, en dus definieerbaar als neurotypisch. Maar er zijn significante verschillen tussen 'normaal' en 'niet gediagnosticeerd'. Bovendien is er geen stabiel, algemeen begrepen begrip van "normaal".
In feite verschillen "normale" percepties en gedragingen radicaal afhankelijk van cultuur, geslacht, situatie, sociaaleconomisch niveau en vele andere factoren. In sommige culturen wordt bijvoorbeeld direct oogcontact verwacht; in anderen wordt het als onbeleefd beschouwd. In sommige culturen wordt fysiek contact met relatieve vreemdelingen als normaal beschouwd, terwijl het in andere culturen als vreemd en onaangenaam wordt beschouwd.
Andere gedragsverschillen, hoewel niet het gevolg van een ontwikkelings- of intellectuele stoornis, kunnen marginaliseren. LHBT-individuen kunnen zich bijvoorbeeld aan de buitenkant van veel sociale groepen bevinden zonder dat ze een neurologische uitdaging hebben om mee om te gaan. Hetzelfde geldt voor leden van bepaalde religieuze groepen.

Wat het betekent om Neurodiverse te zijn

Moderne onderzoekers hebben complexe kaarten en bibliotheken met boeken ontwikkeld die de "normale" menselijke ontwikkeling beschrijven. Verwachtingen voor gedrag, leren, sociale interactie en fysieke ontwikkeling zijn allemaal gebaseerd op die normen. Daarnaast zijn instellingen zoals scholen, sportcompetities, werkplekken en zelfs religieuze organisaties ontworpen om tegemoet te komen aan mensen die passen in ontwikkelingsnormen. Over het algemeen worden hedendaagse 'eerste wereld'-beschavingen gebouwd voor mensen die:

• verbale, fysieke, sociale en intellectuele vaardigheden ontwikkelen in een bepaald tempo, in een bepaalde volgorde en op een bepaald niveau
• geniet en functioneer goed in complexe sociale omgevingen met grote aantallen mensen
• heb weinig of geen moeite om zintuiglijke "aanvallen" te beheren, van chemicaliën in de lucht tot een spervuur ​​van intens licht, geluid, drukte en beweging
• vind het prettig en gemakkelijk om deel te nemen aan teamactiviteiten, waaronder sport, games en projecten
• leer het beste in een snelle, zeer verbale, competitieve omgeving met grote aantallen evenwaardige leeftijdsgenoten
• presteren goed onder druk
• spreek, beweeg en gedraag je op "verwachte" manieren (op een verwacht volume, tempo, afstand van anderen, etc.)
• een verwachte reeks interesses en passies hebben (meestal sport, films, populaire muziek, eten, etc.)

Die mensen die zich in een tempo ontwikkelen of op een manier die afwijkt van die normen, worden vaak achtergelaten, verbannen, gemarginaliseerd of op zijn best getolereerd. Toch wijken miljoenen mensen in feite af van neurotypische normen, sommige radicaal en anderen net genoeg om het onmogelijk te vinden om erin te passen..

De neurodiversiteitsbeweging

De neurodiversiteitsbeweging is opgebouwd rond het idee dat ontwikkelingsverschillen zoals autisme, ADHD, dyslexie en leerstoornissen geen aandoeningen zijn die moeten worden genezen, maar in plaats daarvan verschillen moeten worden gerespecteerd. Leden van de neurodiversiteitsbeweging zijn vaak tegen het idee van een remedie voor autisme.
Tegen 2014 was de term "neurotypisch" gemeengoed geworden om de titel te worden van een PBS-documentaire met autistische personen die hun eigen percepties van zichzelf beschrijven in relatie tot de "normale" samenleving: via de werelden van 4-jarige Violet, tiener Nicholas , en vrouw en moeder Paula van middelbare leeftijd, samen met provocerende interviews met andere autisten, vertelt de film over de uitdagingen waarmee zij worden geconfronteerd tussen 'normale' mensen, die door velen 'neurotypicals' worden genoemd.
In 2015 schreef Steve Silberman het boek "NeuroTribes: The Legacy of Autism and the Future of Neurodiversity," waarin wordt gesteld dat autismespectrumstoornissen, door sommigen gezien als een recente epidemie, in de loop van de geschiedenis daadwerkelijk een deel van de menselijke conditie zijn geweest. Door zichzelf als autistisch te ontdekken, stelt hij, ontdekken sommige volwassenen hun "neurotribes" - dat wil zeggen, hun neurologische verwantschap. Hetzelfde concept geldt vermoedelijk voor mensen met verschillende neurologische verschillen die hen buiten de mainstream plaatsen. Bijvoorbeeld, sommige volwassenen die ontdekken dat ze met ADD of een leerstoornis te diagnosticeren zijn, worden zich plotseling bewust van zichzelf als onderdeel van een groep die soortgelijke ervaringen hebben gehad en op soortgelijke manieren denken.
Het concept van neurodiversiteit is controversieel. Veel ouders van autistische kinderen vinden dat autisme inderdaad een aandoening is die moet worden voorkomen en genezen. Heel wat autistische zelfvoorzieners delen dat perspectief. In grote mate hebben verschillen in mening rechtstreeks te maken met verschillen in persoonlijke ervaring. Als autisme extreem beperkt is of een aanzienlijk fysiek of mentaal leed veroorzaakt, wordt het meestal gezien als een stoornis. Op dezelfde manier, wanneer autisme een bron van bekwaamheid en persoonlijke trots is, wordt het over het algemeen als een aanwinst gezien.

Neurotypicals vanuit een Neurodiverse perspectief

Vanuit het gezichtspunt van de autismegemeenschap en andere neurodiverse groepen wordt algemeen aangenomen dat neurotypicals bepaalde positieve eigenschappen gemeen hebben die mensen met autisme meestal niet hebben. In het bijzonder worden neurotypicals verondersteld:

• sterke sociale en communicatieve vaardigheden hebben, waardoor het voor hen gemakkelijk is om in nieuwe of sociaal complexe situaties te navigeren; 
• het gemakkelijk vinden om vrienden te maken en romantische relaties op te bouwen en de 'verborgen agenda' te begrijpen van verwacht gedrag dat interactie op het werk en in gemeenschapssituaties soepel maakt;
• geen sensorische problemen hebben, waardoor ze het gemakkelijk vinden om deel te nemen aan luide, overvolle, hete of visueel overweldigende instellingen.

Aan de andere kant worden neurotypicals soms door mensen op het autismespectrum neergekeken vanwege hun bereidheid om onvoorwaardelijk sociale en maatschappelijke dictaten te volgen. Er wordt bijvoorbeeld aangenomen dat neurotypicals waarschijnlijker zijn dan mensen met autisme om:

• neem deel aan een praatje
• vertel witte (of niet-zo-witte) leugens
• ga mee om samen te leven, zelfs als het betekent dat je je immoreel gedraagt
• seksueel contact maken zonder veel aandacht te besteden aan emotionele resultaten op lange termijn
• anderen pesten om een ​​sociale status te krijgen
• competitief of jaloers worden

Er zijn maar weinig mensen die daadwerkelijk passen in het neurotypische stereotype zoals hierboven beschreven.
Veel niet-autistische mensen die niet in aanmerking komen voor een ontwikkelingsdiagnose, zijn verlegen, sociaal onhandig en vinden het moeilijk om vriendschappen en romantische relaties op te bouwen en te onderhouden. Daarnaast zijn er natuurlijk genoeg "normale" mensen die geen aansluiting, pesten, praatjes en ander problematisch sociaal gedrag hebben..