CD-markers bij diagnose en behandeling van kanker

CD-markers, ook bekend als CD-antigenen, zijn specifieke typen moleculen die op het oppervlak van cellen worden gevonden en die helpen bij het differentiëren van het ene celtype van het andere. In feite staat de initialen "CD" voor "cluster van differentiatie", waarvan de nomenclatuur voor het eerst werd vastgesteld in 1982.
Hoewel sommige mensen misschien bekend zijn met de termen CD4 en CD8, die defensieve immuuncellen onderscheiden die bekend staan als T-cellen, zijn er niet minder dan 371 bekende CD-antigenen die vrijwel elke cel van het lichaam 'taggen' en elk een eigen unieke marker geven..

Wat CD-markers ons vertellen

CD-markers worden onder meer gebruikt voor het classificeren van witte bloedcellen die door het lichaam worden geproduceerd om infecties te helpen bestrijden. Deze cellen zijn centrale componenten van het immuunsysteem die samenwerken om ziekteverwekkende pathogenen te identificeren, te richten en te neutraliseren.
CD4 T-cellen worden bijvoorbeeld "helpercellen" genoemd omdat hun rol is om "killer" CD8 T-cellen aan te geven om een specifieke pathogeen aan te vallen en te neutraliseren..
Door deze dynamiek te begrijpen, kunnen wetenschappers CD-markers gebruiken om niet alleen de status van een infectie te evalueren (gemeten door een toename of afname van het aantal cellen), maar ook de kracht van het immuunsysteem zelf te meten. Bepaalde aandoeningen zoals HIV en orgaantransplantatie zijn geassocieerd met immuunsuppressie, wat betekent dat het lichaam minder goed in staat is om een immuunafweer te monteren, zoals blijkt uit de afwezigheid van CD4 T-cellen..
Voorafgaand aan de introductie van de CD-nomenclatuur was het evalueren van iemands immuunfunctie veel moeilijker en niet-specifiek.

CD-markers bij diagnose en behandeling van kanker

Naast het monitoren van infectie en immuunstatus, kunnen CD-antigenen worden gebruikt voor het detecteren van de abnormale groei van cellen die bekend staan als een neoplasma. Neoplasma's kunnen goedaardig (niet-kwaadaardig), kwaadaardig (kankerachtig) of precarcinomaal zijn, maar hebben net als elke andere cel CD-markers die wetenschappers kunnen gebruiken om ze te identificeren.
CD-markers zijn niet alleen belangrijk bij de diagnose van kanker, ze kunnen helpen bij het identificeren van welke soorten behandeling het meest succesvol zijn en meten hoe effectief de behandeling is door veranderingen in de relevante CD-markers te volgen..
Bovendien zijn onderzoekers vandaag in staat om een soort verdedigingsproteïne te creëren, bekend als een monoklonaal antilichaam (mAb), dat is gematcht met een specifiek CD-antigeen. Deze gekloonde antilichamen bootsen die geproduceerd door het lichaam na en kunnen worden gebruikt om kanker te bestrijden in een vorm van behandeling die bekend staat als gerichte immunotherapie.
Wanneer ze in het lichaam worden geïnjecteerd, kunnen mAbs zich onderscheidend gedragen, afhankelijk van hun ontwerp:

Ze kunnen zich binden aan de CD-marker op kankercellen en ze vernietigen.
Ze kunnen binden aan de CD-marker op kankercellen en hun vermogen blokkeren om te repliceren, stoppen of vertragen hun groei.
Ze kunnen de natuurlijke afweer van het lichaam versterken die specifiek is voor die kanker.

Buiten het lichaam worden mAbs gewoonlijk gebruikt bij de diagnose om specifieke CD-antigenen in bloed-, weefsel- of lichaamsvloeistofmonsters te detecteren.

Gerichte immunotherapie voor kanker

Monoklonale antilichamen worden tegenwoordig gebruikt voor de behandeling van veel verschillende ziekten, waaronder enkele auto-immuunziekten en bepaalde soorten kanker. Hun effectiviteit kan variëren, waarbij sommige kankers beter reageren dan andere.
Met dat gezegd zijnde hebben de vooruitgang in genetische technologie geleid tot een groeiend aantal goedgekeurde immunotherapeutische middelen. In tegenstelling tot oudere generatie chemotherapie die zich richt op snel replicerende cellen, zowel kanker als gezond, richten deze nieuwere geneesmiddelen zich alleen op die cellen met een specifieke CD-tag.
Onder de geneesmiddelen die momenteel zijn goedgekeurd door de U.S. Food Drug Administration voor gebruik bij immunotherapie bij kanker:

Adcetris (brentuximab vedotin) gebruikt om Hodgkin-lymfoom en anaplastisch grootcellig lymfoom te behandelen
Arzerra (ofatumumab) gebruikt voor de behandeling van kleine lymfatische leukemie (SLL) en chronische lymfatische leukemie (CLL)
Blincyto (blinatumomab) gebruikt voor de behandeling van sommige vormen van acute lymfatische leukemie (ALL)
Campath (alemtuzumab) werd gebruikt om CLL te behandelen
Gazyva (obinutuzumab) werd gebruikt voor de behandeling van SLL en CLL
Herceptin (trastuzumab) werd gebruikt om bepaalde borst- en maagkankers te behandelen
Kadycla (ado-trastuzumab-emtansine) werd gebruikt om sommige soorten borstkanker te behandelen
Keytruda (pembrolizumab) gebruikt om bepaalde hoofd- en nekkanker te behandelen
Ontak (denileukin diftitox) gebruikt om lymfoom van de huid te behandelen
Opdivo (nivolumab) voor de behandeling van uitgezaaide longkanker en bepaalde hoofd- en nekkanker
Rituxan (rituximab) gebruikt voor de behandeling van bepaalde soorten non-Hodgkin lymfoom (NHL)
Zevalin (ibritumomabtiuxetan) werd gebruikt voor de behandeling van sommige typen NHL