Wat is de oorzaak van een perilymfefistel?

Een perilymfefistel doet zich voor wanneer er een scheur in het dunne membraan is dat het ovale of ronde venster wordt genoemd. Dit venster scheidt het binnenoor van het middenoor. Het binnenoor is gevuld met een vloeistof die perilymfe wordt genoemd, dus wanneer de scheur optreedt, veroorzaakt dit vocht in de ruimte van het middenoor. Het middenoor is normaal gevuld met lucht en bevat geen vloeistof.

Wat veroorzaakt een perilymfefistel?

De meest voorkomende oorzaak van een perilymfefistel is hoofdtrauma. Het kan ook worden veroorzaakt door barotrauma, een aandoening die meestal voorkomt in een vliegtuig of tijdens het duiken (wanneer er snelle veranderingen zijn, is de atmosferische druk). Barotrauma kan ook ernstige pijn in het oor en soms een gescheurde trommel veroorzaken.
Meer zelden perilymf fistels kunnen optreden tijdens de bevalling, kunnen aangeboren zijn (zijn vóór de geboorte gebeurd) of van andere onbekende oorzaken.

Symptomen van Perilymph Fistula

U kunt enkele of alle van de volgende symptomen met een perilymfefistel ervaren:

gehoorverlies dat kan fluctueren of plotseling kan zijn
tinnitis
duizeligheid (duizeligheid, misselijkheid, braken) die kan optreden als reactie op harde geluiden
druk in het oor

Symptomen van perilymfefistula kunnen erger worden als u van hoogte verandert.

Diagnose van een perilymfefistel

De diagnose van een perilymfefistel kan moeilijk zijn omdat de symptomen overlappen met andere aandoeningen aan het binnenoor, zoals de ziekte van Meneire. Er is ook geen "gouden standaard" test voor het diagnosticeren van een perilymfefistel. U kunt de diagnose soms echter stellen aan de hand van een MRI- of CT-scan.
De American Hearing and Research Foundation heeft specifieke aanbevelingen voor het diagnosticeren van een perilymfefistel, vooral wanneer barotrauma niet is betrokken. Omdat de diagnose zo uitdagend kan zijn en de behandeling vaak chirurgisch ingrijpen kan zijn, bevelen zij aan een second opinion te ontvangen, evenals de volgende tests om de waarschijnlijkheid van een nauwkeurige diagnose te vergroten:

fisteltest
Fraser-test
valsalva-test
audiometrie
Electrocochleography (ECOG) (een test die de activiteit van het binnenoor registreert)
Electronystagmography (ENG)
Tijdelijke bot CT-scan, hoge resolutie
MRI

Een grondige geschiedenis kan heel belangrijk zijn om uw arts te helpen bepalen of perilymfefistula een mogelijk probleem is dat uw symptomen veroorzaakt. Het is normaal dat uw symptomen verergeren als u niest, uitrust of hoest, en u moet dit met uw arts bespreken. Een ander veel voorkomend symptoom is het Tullio-fenomeen, waardoor je duizeligheid ervaart wanneer je wordt blootgesteld aan harde geluiden.
Van de hierboven genoemde tests is er enig onderzoek dat suggereert dat de beste manier om een diagnose van perilymfefistel te maken de medische geschiedenis is en een positieve fistel of Fraser-test.

Een perilymfefistel behandelen

Vaak wordt strikte bedrust aanbevolen om je lichaam in staat te stellen de fistel zelfstandig te repareren. Zolang de symptomen verbeteren, kan uw arts de bedrust of strikte activiteitsbeperking tot maximaal zes maanden verlengen voordat chirurgische reparatie van een perilymfefistel wordt overwogen.
Bepaalde medicatie kan nuttig zijn bij de behandeling van symptomen, maar heeft geen effect op de fistel zelf. Geneesmiddelen zoals ondansetron en promethazine kunnen bijvoorbeeld worden gebruikt om misselijkheid te beheersen. Meclizine is een medicijn dat wordt gebruikt om verschillende soorten duizeligheid te behandelen en kan gunstig zijn bij de behandeling van de symptomen. Diazepam is een ander medicijn dat soms wordt gebruikt.
Chirurgisch herstel van een perilymfefistel omvat een weefseltransplantaat om de scheur in het ronde venster te herstellen. Helaas is deze aanpak niet altijd succesvol bij de behandeling van een perilymfefistel. Volgens de American Hearing Research Foundation in een onderzoek onder 160 personen had ongeveer 90 procent van de patiënten stabiele of verbeterde symptomen na de operatie. Geen van de patiënten meldde verslechtering van hun symptomen.