Wat is Orthorexia Nervosa?

Orthorexia wordt niet herkend door de Diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen, 5e editie (DSM-5) als een officiële eetstoornis. Het blijft een voorgestelde diagnose die steeds meer belangstelling trekt van onderzoekers, behandelprofessionals, bloggers en het publiek, vooral omdat een verlangen naar gezond voedsel meer mainstream is geworden.

Orthorexia is niet louter veganisme, een glutenvrij dieet of een algemene waardering voor gezond eten. Volgens Dr. Stephen Bratman, de arts die in 1996 de term bedacht om de obsessie met gezond eten te beschrijven had hij bij verschillende van zijn patiënten gezien: "Mensen kunnen zich houden aan zowat elke theorie van gezond eten zonder een eetstoornis (met de enige waarschuwing dat een dergelijk dieet voldoende voedingsstoffen moet bieden). "

Orthorexia begint gewoonlijk als een "uitbundige" belangstelling voor gezond eten dat in de loop van de tijd escaleert. Wat was oorspronkelijk een keuze wordt een dwang en het individu kan er niet langer voor kiezen om zijn eigen regels te versoepelen. Uiteindelijk begint het restrictieve eten van de persoon een negatief effect te hebben op zowel hun gezondheid als op sociaal en beroepsmatig functioneren; het eten van het juiste voedsel wordt steeds belangrijker en verdringt andere bezigheden.

Het gevoel van eigenwaarde van een persoon raakt nauw verbonden met het volgen van het door hen gekozen dieet. Bijgevolg veroorzaakt elke afwijking van het dieet meestal extreme gevoelens van schuld en schaamte. Dr. Bratman observeert de ironie van het nastreven van gezond eten, terugslaan en ongelofelijk ongezond worden.

Geschiedenis

Toen hij de term bedacht, werkte Dr. Bratman in alternatieve geneeskunde. Veel "gezonde" diëten werden aangeprezen als alternatieven voor medicijnen, maar Dr. Bratman begon aanzienlijke kosten voor deze aanpak op te merken. Deze omvatten een onvermogen om voedsel met anderen te delen; een onvermogen om eerder genoten voedingsmiddelen te eten; een identiteit verpakt in voedsel; en schuldgevoelens, schaamte en angst in verband met het afdwalen van het dieet.

Dr. Bratman zag dat het voor sommige patiënten verstandiger zou zijn om zich te ontspannen over hun eten dan om hun dieet te verbeteren of verder te beperken. Als een vorm van 'plaagtherapie' besloot dr. Bratman een aandoening uit te vinden waarvan zijn patiënten zich konden concentreren op genezing. Hij huurde een Griekse geleerde in om hem te helpen bij het kiezen van de naam.

De term 'orthorexia nervosa' werd bedacht als een obsessie met het eten van het juiste voedsel; "Ortho", wat betekent "orexia", dat wil zeggen honger, en "nervosa" betekent fixatie of obsessie. Hij maakte een analogie met anorexia nervosa.

Dr. Bratman zei dat hij oorspronkelijk dacht aan orthorexia als een manier om zijn patiënten aan te moedigen hun eigen eetregels te versoepelen, in plaats van een serieuze diagnose. Hij publiceerde de term in 1997 Yoga Journal artikel - vandaar werd het snel opgenomen door populaire tijdschriften. Dr. Bratman nam het zelf niet serieus.

Het was pas na de publicatie van een humoristisch boek over het onderwerp dat hij vernam dat hij 'iets groters' had aangeboord. Hij leerde dat mensen doodgingen aan de voorwaarde.

Voorgestelde risicofactoren

Dr. Bratman (2016, IAEDP) beschreef wat volgens hem verschillende risicofactoren zijn voor orthorexia:

• goedkeuring van een zeer restrictieve voedingsleer
• ouders die overmatig belang hechten aan gezonde voeding
• kinderziekte met dieet en / of spijsverteringsproblemen
• medische problemen die niet kunnen worden aangepakt door de medische wetenschap
• eigenschappen van perfectionisme, obsessief-compulsieve stoornis (OCS) en extremisme
• angst voor ziekte

Voorgestelde diagnostische criteria

Orthorexia nervosa was het onderwerp van een Italiaanse studie in 2004, die verdere geloofwaardigheid aan de aandoening gaf. In 2014 vertelde Jordan Younger, een populaire blogger, dat hij last had van orthorexia. Op dit punt besloot Dr. Bratman te studeren en te schrijven over de toestand die hij voor het eerst had herkend. Het is belangrijk op te merken dat er geen betrouwbare onderzoeken zijn naar de prevalentie van orthorexia nervosa.

Er zijn echter, volgens Bratman en Dunn, "overtuigende case-studies en breed anekdotisch bewijs om te concluderen dat er voldoende bewijs bestaat om na te gaan of [orthorexia nervosa] een andere aandoening is."

In een paper uit 2016 in het tijdschrift Eating Behaviors, was Dr. Bratman co-auteur van Thom Dunn, Ph.D. ze stellen de volgende diagnostische criteria voor.

Criteria A

Al het volgende:

1. Dwangmatig gedrag en / of preoccupatie met een beperkend dieet om een ​​optimale gezondheid te bevorderen
2. Overtreding van zelfopgelegde dieetregels veroorzaakt overdreven angst voor ziekte, gevoel van persoonlijke onzuiverheid en / of negatieve fysieke sensaties, angst en schaamte
3. Dieetbeperking neemt in de loop van de tijd toe en kan ook de eliminatie van voedselgroepen en -reinigingen omvatten. Gewichtsverlies komt vaak voor, maar de wens om af te vallen is niet de focus.

Criteria B

Een van de volgende:

1. Ondervoeding, ernstig gewichtsverlies of andere medische gevolgen van een beperkt dieet
2. Intrapersoonlijke nood of beperking van sociaal, academisch of beroepsmatig functioneren als gevolg van overtuigingen of gedragingen over gezonde voeding
3. Eigenwaarde, identiteit en lichaamsbeeld ten onrechte afhankelijk van de naleving van iemands "gezonde" dieet

Andere functies en medische risico's

Dr. Bratman meldde dat de toestand van orthorexia al tekenen van evolutie vertoont sinds hij het voor het eerst bedacht. Hij merkte op dat oefening vaker een onderdeel ervan is dan in de jaren negentig. Hij meldde ook dat het opnemen van caloriearme voedingsmiddelen ook een groter deel is geworden van het gezonde eten geassocieerd met orthorexia. In gevallen waarin individuen zowel zuiverheid als dunheid nastreven, kan er een overlap zijn tussen anorexia nervosa en orthorexia nervosa.

Orthorexia kan bij gelegenheden ook een vermomming zijn voor anorexia door individuen die een meer sociaal aanvaardbare manier van dun blijven presenteren. Orthorexia nervosa kan ook oversteken met boulimia nervosa en Avoidant / Restrictive Food Intake Disorder (ARFID).

Overtuigingssysteem van Orthorexia

Hoewel het gedrag (voedingsbeperkingen) en de gevolgen (gewichtsverlies, ondervoeding, eetbuien en / of zuivering) geassocieerd met orthorexia nervosa lijken op anorexia nervosa of boulimia nervosa, zit het grootste verschil in de inhoud van het overtuigingssysteem. Patiënten met orthorexia denken vooral aan een ideale gezondheid, lichamelijke zuiverheid, verbeterde fitheid en het voorkomen van ziektes.

Ze beperken het voedsel dat als ongezond wordt ervaren en omarmen bepaalde 'superfoods' die volgens hen volgens de overtuiging van het gezonde voedingspatroon speciale gezondheidsvoordelen opleveren. Daarentegen concentreren patiënten met anorexia zich bewust op gewicht en beperken ze voedingsmiddelen die voornamelijk op calorieën zijn gebaseerd.

Er zijn ook andere verschillen. Mensen schamen zich meestal voor hun anorexia en proberen het te verbergen, maar personen met orthorexia kunnen actief proberen anderen over te halen dezelfde gezondheidsopvattingen te volgen. Degenen met anorexia nervosa zien vaak af van maaltijden; mensen met orthorexia doen dit meestal niet (tenzij ze opzettelijk "reinigen").

Tenslotte, wanneer een persoon met anorexia in behandeling is, hebben ze geen specifiek bezwaar tegen gevoed te worden met Zorgen of Boost behalve met betrekking tot de calorieën, terwijl een persoon met orthorexia bezwaar zou hebben tegen de chemicaliën in die supplementen. Deze verschillen in overtuigingen kunnen belangrijk zijn. Dr. Bratman merkte op dat het misverstand van behandelaars over de zorgen van iemand met orthorexia kan leiden tot falen van de behandeling.

Veel te leren

Omdat orthorexia slechts een voorgestelde diagnose is, is er veel dat we niet weten. We weten bijvoorbeeld niet wat de relatie is met de bestaande eetstoornissen, zoals anorexia nervosa, boulimia nervosa, eetbuistoornis en ARFID. Noch kennen we de relatie met angststoornissen.

Er is onderzoek nodig om de diagnose te verfijnen, de prevalentiecijfers te bepalen, risicofactoren te identificeren en behandelingen te ontwikkelen. Een belangrijke eerste stap is het ontwikkelen van een assessmenttool; een onderzoek met 100 vragen is in ontwikkeling om orthorexia te beoordelen en te diagnosticeren.

Wat we wel weten is dat, omdat het ondervoeding kan veroorzaken, orthorexia nervosa elk van de medische problemen kan veroorzaken die geassocieerd zijn met anorexia nervosa, inclusief verlies van menstruatie, osteoporose en hartfalen. Hoewel behandelingen niet specifiek zijn gevalideerd voor orthorexia, hebben clinici en Dr. Bratman gemeld dat behandeling die de voedingstheorie uitdaagt en flexibeler eten opbouwt, succesvol is geweest in de behandeling van orthorexia..

Hulp zoeken

Als u of een geliefde tekenen van orthorexia vertoont, zoek dan hulp bij een behandelaar van een eetstoornis. Net als bij andere eetstoornissen verhoogt vroegtijdige interventie de kans op een volledig herstel en worden negatieve gevolgen tot een minimum beperkt.

Als u geen arts hebt die is gespecialiseerd in eetstoornissen, spreek dan eerst met uw huisarts - hij / zij kan u hoogstwaarschijnlijk doorverwijzen naar een gespecialiseerde arts. Bespreek gedrag, dagelijkse problemen en andere zaken die verband houden met uw eetgewoonten met uw arts.

Orthorexia Discussiegids

Ontvang onze afdrukbare gids voor de volgende afspraak met uw arts om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Download PDF

Vaak kunnen mensen met een eetstoornis de kracht die de aandoening heeft niet herkennen - ze zijn misschien zelfs niet geneigd om met een arts te praten. Als dit het geval is voor u of een geliefde, is een bezoek van een arts (en hopelijk een discussie met een arts) een geweldige eerste stap. Van daaruit kan hopelijk een interventie in de vorm van realistische behandelingsopties voortgang vinden.

4 stappen voor het eten van Disorder Recovery