Stress en het stervensproces

Stress is de reactie van het lichaam op een verandering die een fysieke, mentale of emotionele aanpassing of reactie vereist. Stress kan je helpen sterker te worden, zoals in het geval van intense inspanning, bijvoorbeeld, of het kan je vermogen om het hoofd te bieden ondermijnen. Stress kan je motiveren om te presteren, of het kan depressie, angst en andere gezondheidsgerelateerde problemen veroorzaken.
Sterven is natuurlijk een stressfactor, net als veel van de problemen rond de dood. Het is stressvol, zowel voor de stervende persoon als voor de verzorger. Fundamenteel gezien betekent sterven de grootste verandering die iemand zal moeten maken. Het kan ook, voor de verzorger, enorme veranderingen in relaties vereisen (het kind wordt bijvoorbeeld de verzorger), om maar te zwijgen van complexe veranderingen in routines, nieuwe verantwoordelijkheden en meer.

Stress gerelateerd aan het stervensproces

Sterven is een heel persoonlijke ervaring, en het niveau van stress gerelateerd aan de dood zal radicaal variëren van individu tot individu. Enkele van de factoren die een verschil kunnen maken zijn:

Leeftijd en gevoel van "voltooiing". Een oudere volwassene die denkt een vol leven te hebben gehad, is soms (hoewel niet altijd) comfortabeler met het idee dat het leven ten einde loopt.
Het niveau van ongemak. In sommige gevallen zal een combinatie van factoren het mogelijk maken om het sterfproces thuis in relatief comfort te ervaren. In andere gevallen is het proces fysiek pijnlijk en uitputtend.
De mate van bezorgdheid over externe factoren. Is er genoeg geld om te betalen voor zorg en uiteindelijke kosten? Zal de persoon of mensen die zorg verlenen overbelast zijn? Zijn er verantwoordelijkheden die de stervende persoon moet beheren?
Spirituele overwegingen. Voor sommige mensen is sterven een natuurlijk onderdeel van het leven; voor anderen is het "naar huis gaan". Voor sommige mensen is het echter een angstaanjagend vooruitzicht.
Geef aan dat je in het sterfproces bent. Doorgaans ondergaan mensen die een terminale diagnose krijgen een vijfstappenproces waarin ze een breed scala aan gevoelens ervaren. Stress gaat gepaard met een aantal van die fasen totdat het individu in staat is om de feiten te verwerken.

Het is normaal en normaal voor iemand die stervende is om een bepaald niveau van angst en depressie te ervaren, en het onderdrukken van die emoties - medisch of anderszins - is meestal niet nodig en kan schadelijk zijn. Problemen ontstaan wanneer de stervende persoon een pathologisch (ernstig) niveau van depressie en / of angst ervaart, waardoor het voor hem of haar onmogelijk is om te genieten van en deel te nemen aan activiteiten die hij of zij doorgaans leuk vindt. Bovendien zijn er biologisch-gebaseerde kwesties die stemming en / of fysieke problemen kunnen veroorzaken die zich in het genieten van het leven mengen. Wanneer zich problemen voordoen, kunnen medische en psychologische professionals vaak medicijnen of andere interventies aanbevelen om te helpen.

Stress gerelateerd aan zorgverlening

In veel gevallen kan caregiving stressiever zijn dan doodgaan. Waarom zou dit het geval kunnen zijn?

Zorgverleners hebben te maken met hun eigen "anticiperende verdriet" over de dood van hun geliefde op hetzelfde moment dat ze omgaan met het leven van hun geliefde..
Mantelzorgers hebben te maken met alle stress van het dagelijkse dagelijkse leven - files, financiële problemen, enzovoort - en tegelijkertijd zorgen ze voor een stervende geliefde.
In sommige gevallen hebben zorgverleners grote delen van hun persoonlijke leven opgegeven, inclusief werk, hobby's en meer, om zorg te bieden. Dit kan niet alleen leiden tot eenzaamheid en verveling, maar het kan ook leiden tot depressie, financiële problemen en wrok jegens de stervende persoon.
Caregivers hebben mogelijk niet de tijd of energie om voor hun eigen fysieke behoeften te zorgen, zoals oefenen, kopen en koken van gezonde voeding of bezoekende artsen.
Mantelzorgers kunnen in de mantelzorgrol stappen en geloven dat ze in staat zijn om een situatie te 'repareren' die niet fixeerbaar is. De frustraties rond "hulpeloosheid" kunnen diepgaand zijn.

Veel zorgverleners worden benadrukt tot het punt waarop ze klinisch depressief en / of angstig zijn en niet in staat zijn om van hun eigen leven te genieten. De oplossingen zijn vrij eenvoudig: het vinden van ondersteunende en respijtzorg, tijd voor zichzelf nemen, ervoor kiezen om voldoende lichaamsbeweging te krijgen, voeding en slaap, en de realiteit accepteren dat leven en dood zowel onvoorspelbaar als soms onhandelbaar zijn.