The Speech Banana in een Audiogram

Kun jij of je kind geluiden horen in de spraakbanaan? Een spraakbanaan is een banaanvormig bereik op een audiogram dat de frequenties en decibellen dekt die nodig zijn om spraak te verstaan. Binnen de spraakbanaan bevinden zich letters en lettercombinaties voor deze geluiden.
Om de spraakbanaan te begrijpen, laten we eerst het audiogram bekijken. Het audiogram wordt gebruikt om de hoorgevoeligheid in te stellen. Frequenties, ook wel toonhoogte genoemd, worden gemeten in Hertz (Hz). De frequenties op het audiogram beginnen bij de lagere frequenties (of diepere tonen, zoals een blaffende hond of het geluid van een grasmaaier) aan de linkerkant en gaan naar de hogere frequenties aan de rechterkant (zoals fluitende vogels of klokken luiden); vergelijkbaar met toetsen op een piano. Als u van boven naar beneden op het audiogram beweegt, wordt de luidheid in decibel (dB) gemeten. Hoe verder naar beneden in de grafiek, hoe luider het geluid moet zijn om gehoord te kunnen worden. 
Alle letters van het alfabet behalve / q /, / w /, / x /, en / y / bevinden zich binnen de spraakbanaan. Ook binnen de spraakbanaan zijn de lettercombinaties / th /, / ch /, / sh / en / ng /. Die lettercombinaties kunnen moeilijk zijn voor dove en slechthorende mensen om te horen en te begrijpen.

Geluiden visueel maken

Eén gebruik van de spraakbanaan is om visueel te begrijpen welke geluiden niet hoorbaar zijn. Het is een uitstekend hulpmiddel voor gezinnen om te begrijpen waarom hun partner of kind bepaalde geluiden of woorden lijkt te horen, maar niet anderen. In sommige gevallen zullen audiologen het testen uitvoeren om te laten zien welke geluiden binnen de spraakbanaan te horen zijn bij gebruik van een gehoorapparaat of cochleair implantaat. Dit helpt u een goed idee te krijgen van de gesproken taal die uw kind kan begrijpen, maar dit mag niet het enige type amplificatie-verificatie zijn dat wordt gedaan.
Een andere audiogram-tool die voortborduurt op het idee achter de spraakbanaan is het 'Count the Dots'-audiogram dat in 1990 door Killion en Mueller is ontwikkeld en in 2010 is bijgewerkt. Een telling van het punten-audiogram heeft 100 dots, die elk 1% spraakverstaan ​​vertegenwoordigen. In gebieden die voor spraakverstaan ​​belangrijker zijn, liggen de punten dichter bij elkaar. In minder belangrijke gebieden zijn de stippen meer verspreid. U zult opmerken dat deze punten zich in het bereik van de spraakbananen bevinden. Als u het gehoorverlies overlapt, sluit u het puntentelogram aan en telt u de punten die hoorbaar zijn (die boven de gehoordrempels die in de grafiek zijn uitgezet), dan krijgt u een schatting van spraakverstaan.