Hoe chronische ontsteking HIV-infectie compliceert

Ontsteking treedt op in aanwezigheid van een middel, infectie of een gebeurtenis die het lichaam kan schaden. Specifiek voor HIV is het een veel gecompliceerder onderwerp voor zover de aandoening zowel een oorzaak als een effect heeft. Aan de ene kant komt ontsteking voor als een directe reactie op de HIV-infectie zelf. Anderzijds kan een chronische ontsteking - één die aanhoudt zelfs wanneer iemand op HIV-therapie is - per ongeluk schade veroorzaken aan normale cellen en weefsels die niet worden beïnvloed door HIV.
Het is een catch-22 die wetenschappers blijft confronteren en de mensen die met de ziekte leven uitdagen.

Ontsteking verklaard

Ontsteking is een complex biologisch proces dat optreedt als reactie op een pathogeen (zoals een virus, bacterie of parasiet), evenals blootstelling aan toxische stoffen of een letsel. Het is een facet van de immuunafweer van het lichaam, een die erop gericht is beschadigde cellen te herstellen en het lichaam terug te brengen naar zijn normale, gezonde toestand.
Wanneer een infectie of trauma optreedt, reageert het lichaam door een klein bloedvat uit te zetten om zowel de bloedtoevoer als de doorlaatbaarheid van de vaatweefsels te vergroten. Dit veroorzaakt op zijn beurt dat weefsels opzwellen, waardoor bloed en verdedigende witte bloedcellen naar binnen kunnen stromen. Deze cellen (neutrofielen en monocyten genoemd) omringen en vernietigen elke vreemde agent, waarna het genezingsproces kan beginnen.
Soms kan ontsteking worden gelokaliseerd, zoals gebeurt met een snee of een insectenbeet. Op andere momenten kan het gegeneraliseerd zijn en het hele lichaam beïnvloeden, zoals kan gebeuren tijdens een infectie of bepaalde medicijnallergieën.
Ontsteking wordt meestal geclassificeerd als zijnde acuut of chronisch. Een acute ontsteking wordt gekenmerkt door een snel begin en een korte duur. Bij HIV kan bijvoorbeeld een nieuwe infectie een acute reactie veroorzaken, vaak resulterend in gezwollen lymfeklieren, griepachtige symptomen en een uitslag van het hele lichaam..
Daarentegen, chronische ontsteking gaat door voor langere tijd. Nogmaals, we zien dit met HIV, waarbij de acute symptomen verdwijnen, maar de onderliggende infectie blijft. Hoewel er in dit chronische stadium van de infectie weinig of geen symptomen kunnen zijn, zal het lichaam blijven reageren op de aanwezigheid van HIV met een continue, lage ontsteking.

Teveel van het goede?

Ontsteking is meestal een goede zaak. Maar als het niet wordt gecontroleerd, kan het het lichaam op zichzelf draaien en ernstige schade oogsten. De redenen hiervoor zijn zowel eenvoudig als niet-zo-eenvoudig.
Vanuit een breder perspectief zal de aanwezigheid van een ziekteverwekker een immuunrespons aansporen, met als doel de buitenlandse agent te richten en te doden. Tijdens dit proces kunnen normale cellen ook worden beschadigd of vernietigd. Wanneer het proces wordt voortgezet onverminderd, zoals gebeurt met HIV, begint de ontstekingsdruk op de cellen te stijgen.
Erger nog, zelfs wanneer een persoon wordt geplaatst op volledig onderdrukkende antiretrovirale therapie, zal er een onderliggende, laag-niveau ontsteking blijven, simpelweg omdat het virus er nog steeds is. En hoewel dit kan suggereren dat ontsteking in dit stadium minder een probleem is, is dit niet altijd het geval.
Een recente studie van HIV-elite-controllers (personen die het virus kunnen onderdrukken zonder het gebruik van geneesmiddelen) toonde aan dat, ondanks het voordeel van natuurlijke controle, er een 77% hoger risico was op ziekenhuisopname als gevolg van hart- en vaatziekten en andere ziekten in vergelijking met behandelde patiënten niet-elite-controllers. Dat dezelfde niveaus van ziekte werden gezien bij onbehandelde, niet-elite controllers suggereren sterk dat de reactie van het lichaam op HIV net zoveel gevolgen op lange termijn kan veroorzaken als de ziekte zelf.
Wat we zien bij personen met een chronische aandoening zijn soms ingrijpende veranderingen in de celstructuur, tot aan de verslechtering van de genetische codering. Deze veranderingen komen overeen met die bij ouderen, waarbij cellen minder goed in staat zijn om te repliceren en beginnen te ervaren wat we premature apoptose noemen (vroege cellulaire dood). Dit komt op zijn beurt overeen met hogere percentages hartaandoeningen, kanker, nieraandoeningen, dementie en andere ziekten die gewoonlijk worden geassocieerd met oudere leeftijd.
In feite kan chronische ontsteking, zelfs op een laag niveau, het lichaam 'verouderen' vóór zijn tijd, vaak met wel 10 tot 15 jaar.

De complexe link tussen ontsteking en ziekte

Terwijl onderzoekers nog steeds moeite hebben om de mechanismen te begrijpen die deze bijwerkingen veroorzaken, hebben een aantal studies ons geïnformeerd over het verband tussen chronische ontsteking en ziekte.
De belangrijkste hiervan was de test voor strategieën voor het beheer van antiretrovirale therapie (SMART), waarin de klinische impact van vroege hiv-behandeling versus vertraagde behandeling werd vergeleken. Een van de dingen die de wetenschappers ontdekten was dat, na het starten van de therapie, ontstekingsmarkers in het bloed daalden, maar nooit tot het niveau dat werd waargenomen bij HIV-negatieve mensen. Residuele ontsteking bleef overeind, zelfs wanneer virale suppressie werd bereikt, waarvan de niveaus in overeenstemming waren met toenemende snelheden van arteriosclerose (verharding van de slagaders) en andere cardiovasculaire stoornissen.
Een verwante studie van de Universiteit van Californië in San Francisco toonde verder een directe correlatie aan tussen de dikte van arteriële wanden bij mensen met HIV en de niveaus van ontstekingscellen in hun bloed. Terwijl personen met HIV-therapie dunnere wanden hadden en minder inflammatoire markers in vergelijking met een onbehandelde tegenhanger, benaderde geen van beiden de "normale" arteriële dikte die werd waargenomen in de algemene populatie.
Chronische ontsteking had een vergelijkbare invloed op de nieren, met verhoogde percentages fibrose (littekens) en nierstoornissen, alsook lever-, hersenen- en andere orgaansystemen..

Chronische ontsteking en levensverwachting

Gezien de relatie tussen chronische ontsteking en ouderdomsgerelateerde ziekten, is het redelijk om te suggereren dat de levensverwachting ook kan worden beïnvloed door mensen met hiv.?
Niet noodzakelijk. We weten bijvoorbeeld dat een 20-jarige op HIV-therapie nu kan verwachten te leven in zijn of haar vroege jaren 70, volgens onderzoek van de Noord-Amerikaanse AIDS-Cohort samenwerking op onderzoek en ontwerp (NA-ACCORD).
Met dat gezegd zijnde, kan de levensduur van levens aanzienlijk worden ingekort als gevolg van deze niet-HIV-geassocieerde ziekten. Ontsteking is een belangrijke bijdrager, evenals de behandelingsstatus, virale controle, familiegeschiedenis en keuzes voor levensstijl (inclusief roken, alcohol en voeding).
Het simpele feit is dit: Ontsteking is op de een of andere manier verbonden met praktisch elke slechte zaak die ons lichaam kan overkomen. En terwijl mensen met HIV langer leven en veel opportunistische infecties dan ooit tevoren ervaren, hebben ze nog steeds een hoger percentage hartziekten en niet-hiv-gerelateerde kankers dan de algemene bevolking.
Door de behandeling vroeg te starten, consequent te nemen en een meer bewuste levensstijl te leiden, kunnen veel van deze risico's worden beperkt of zelfs worden gewist. Na verloop van tijd hopen wetenschappers deze doelen te bereiken door de middelen te vinden om de immuunrespons te temperen om de langetermijnspanningen van ontsteking beter te verlichten..