Hoe West-Nijl-virusinfecties worden gediagnosticeerd

Gespecialiseerde bloedtests worden gebruikt om een West Nile-virusinfectie te diagnosticeren. Deze test is gericht op het identificeren van het virus zelf of op het zoeken naar specifieke antilichamen die zijn gevormd tegen het West Nile-virus.
Specifieke testen worden gedaan bij mensen die ernstig ziek zijn met een verdachte West-Nijl-infectie, maar wordt zelden gedaan bij mensen met de milde, griepachtige vorm van de ziekte..

Virale detectie

Het onderzoeken van bloed of lichaamsvloeistof voor het West-Nijlvirus zelf wordt bereikt met de polymerasekettingreactie (PCR) -test, die daadwerkelijk viraal RNA kan identificeren. PCR-testen is echter niet altijd nuttig voor het diagnosticeren van het virus bij mensen.
West-Nijlvirus is meestal slechts gedurende een zeer korte tijd na infectie aanwezig in de bloedbaan.
Tegen de tijd dat zich milde symptomen ontwikkelen, zal het virus verdwenen zijn of in zeer lage concentraties. Om deze reden is PCR-testen van iemand met een mildere infectie vaak negatief.
Bij mensen die ernstigere gevallen van West-Nijl-koorts ontwikkelen, is het echter waarschijnlijk dat het virus nog steeds in de bloedbaan is als de tijd zich ontwikkelt. Daarom is PCR-testen meestal nuttiger.
Ook PCR-testen van de cerebrospinale vloeistof (CSF) is nuttig bij mensen met West-Nijl meningitis of encefalitis, omdat het virus vaak aanwezig is in de liquor in deze individuen.

Antilichaamtesten

ELISA-tests (enzymgekoppelde immunosorbenttest) kunnen de aanwezigheid detecteren van IgM-antilichamen die het lichaam heeft gemaakt om het West Nile-virus te bestrijden.
Deze test wordt meestal twee keer gedaan - op het moment van acute ziekte en vervolgens opnieuw tijdens de herstelfase. Opkomst en ondergang van IgM-antilichaamniveaus zijn meestal voldoende om de diagnose vast te stellen.
Testen op West-Nijl-infectie kan duur zijn en de resultaten moeilijk te interpreteren.
Diagnostische tests voor het West-Nijl-virus worden meestal alleen gedaan als het belangrijk wordt geacht om een specifieke diagnose te stellen.

Routine Lab-testen

Terwijl routinebloedonderzoek (zoals bloedtellingen en serumelektrolyten) wordt gedaan bij bijna elke persoon met een acute ziekte, zijn deze tests niet bijzonder onthullend bij een persoon die is geïnfecteerd met het West Nile-virus.

Wanneer te testen

De grote meerderheid van de mensen die besmet zijn met het West-Nijl-virus hebben nooit een specifieke diagnostische test ondergaan, en hebben die ook niet nodig. De meeste mensen die worden blootgesteld aan het West-Nijl-virus hebben helemaal geen symptomen of ze ontwikkelen een zelf-beperkte griepachtige ziekte die ze zelf verzorgen, zonder medische professionals te raadplegen.
Mildere gevallen van infectie met het West-Nijl-virus kunnen niet van een seizoensgebonden verkoudheid te onderscheiden zijn.
Omdat er geen specifieke behandeling bestaat voor de virussen die dergelijke ziekten veroorzaken (waaronder het West Nile-virus), doen artsen op passende wijze geen dure tests om te zien welk specifiek virus onze "verkoudheid" veroorzaakt.
Er zijn echter veel gevallen waarin het maken van een specifieke diagnose belangrijk is. Fundamenteel zijn dit de gevallen waarin:

De patiënt is erg ziek en er bestaat een risico op langdurige ziekte, blijvende invaliditeit of overlijden. In dergelijke gevallen zullen artsen alles doen wat testen is om een specifieke diagnose te stellen. Agressieve diagnostische tests zijn altijd vereist wanneer meningitis of encefalitis aanwezig is.
Het stellen van een specifieke diagnose kan bepaalde maatregelen op het gebied van de volksgezondheid teweegbrengen, zoals maatregelen nemen om de mug of tekenpopulatie te verminderen, of een gezondheidswaarschuwing naar de algemene bevolking sturen..

Verschillende ernstige ziekten hebben symptomen die lijken op het West-Nijlvirus, dus het is belangrijk om zo snel mogelijk de juiste diagnose te stellen.
Bij het stellen van de juiste diagnose moet de arts (naast laboratoriumtests) een zorgvuldige geschiedenis opnemen van de recente reisgeschiedenis en van blootstelling aan mug- of tekenbeten. Van het West-Nijl-virus is niet bekend dat het via teken op mensen wordt overgedragen, maar andere soortgelijke infecties zijn dat zeker.

West Nile Virus Doctor Discussiegids

Ontvang onze afdrukbare gids voor de volgende afspraak met uw arts om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Download PDF Potentieel ernstige ziektes die kunnen worden verward met West Nile-virusinfectie zijn:

Andere virussen kunnen ook meningitis of encefalitis veroorzaken, waaronder herpes simplex encefalitis, varicella-zoster encefalitis, Dengue-koorts, Powassan-virusinfectie, St. Louis encefalitis, Japanse encefalitis of encefalitis door een enterovirus.
Verschillende doorstreepte ziekten kunnen ziekten veroorzaken die mogelijk niet te onderscheiden zijn van West-Nijlinfecties, waaronder Rocky Mountain spotted fever, de ziekte van Lyme en ehrlichiose.
Bacteriële meningitis met pneumococcus of meningococcus kan er net zo uitzien als elke andere meningitis, inclusief meningitis veroorzaakt door het West Nile-virus.

Veel van deze infecties vereisen behandeling met specifieke antibiotica. Om deze reden is het van cruciaal belang om een nauwkeurige diagnose te stellen wanneer iemand een ernstige ziekte heeft die (mogelijk) het gevolg is van het West Nile-virus.
Hoe West-Nijl-virusinfecties worden behandeld