Laterale collaterale ligament letselbehandeling (LCL tranen)
Behandelingen kunnen worden beïnvloed door het soort letsel, de ernst van de verwonding, het mechanisme van letsel en de verwachtingen voor activiteiten in de toekomst. Niet alle ligamentische letsels van de knie worden op dezelfde manier behandeld en niet alle orthopedisch chirurgen behandelen verwondingen op dezelfde manier. Om deze reden kunnen mensen die hun kniegewrichten verwonden verschillende behandelaanbevelingen van verschillende artsen vinden. Dat betekent niet dat de ene arts gelijk heeft en de andere fout, maar dat ze gewoon verschillende meningen hebben over hoe deze complexe verwondingen het best kunnen worden aangepakt.
Wat is een Laterale collaterale Ligament Tear?
Het laterale collaterale ligament, of LCL, is een van de vier hoofdbanden die het kniegewricht ondersteunt. De LCL bevindt zich aan de buitenzijde van de knie. LCL-scheuren kunnen optreden als gevolg van een verwonding van het letsel of ze kunnen het gevolg zijn van een directe slag naar de binnenkant van de knie. LCL-scheuren treden zelden op als een geïsoleerde verwonding en worden veel vaker aangetroffen in combinatie met andere schade aan de binnenkant van het kniegewricht. Wanneer een LCL-scheur optreedt, hebben mensen de neiging te klagen over gevoelens van instabiliteit of knikken van de knie, in het bijzonder met zijdelingse snij- of zwenkbewegingen.Niet-chirurgische behandeling van LCL-tranen
LCL-tranen worden gesorteerd op de ernst van de verwonding. Graad 1 en graad 2 LCL-scheuren hebben betrekking op beschadiging van het ligament, maar er is geen volledige verstoring van de vezels van het hele ligament. Over het algemeen worden deze letsels behandeld met niet-chirurgische behandeling. Idealiter kunnen mensen die graad 1 en graad 2 LCL-letsels oplopen vroeg beginnen met bewegen van het kniegewricht. Vertraagde beweging leidt meestal tot stijfheid van het gewricht.Hoewel graad 1 en graad 2 LCL-scheuren in het algemeen niet-chirurgisch kunnen worden behandeld, kunnen ze optreden in de setting van andere ligamentschade waarvoor chirurgische ingreep nodig is. Nogmaals, het doel zou moeten zijn om mensen zo snel mogelijk hun knie te laten bewegen. Daarom kan een operatie nodig zijn voor gewrichtsstabilisatie van andere ligamentschade, zelfs als de LCL niet volledig is gescheurd.
Chirurgische behandeling van LCL-tranen
Wanneer het laterale collaterale ligament volledig is gescheurd, wordt doorgaans een chirurgische behandeling aanbevolen. Chirurgische behandeling kan worden uitgevoerd om de schade aan het ligament te herstellen of om het laterale collaterale ligament te reconstrueren door een nieuw ligament te maken met behulp van weefseltransplantaat. Een reparatie van het laterale collaterale ligament is meestal alleen mogelijk als het ligament aan beide uiteinden van het ligament van het bot wordt afgescheurd. Deze soorten verwondingen, avulsies van het ligament genoemd, komen voor wanneer het ligament wordt gescheurd van de bevestiging ervan aan het bot. In veel situaties zal een klein botfragment worden verwijderd met het ligament op het moment van de verwonding. In deze gevallen kan dik, zwaar hechtmateriaal worden gebruikt om het ligament weer op het bot te bevestigen waar het werd afgescheurd.Wanneer de schade optreedt in het centrale gedeelte van het laterale collaterale ligament, zal het ligament typisch reconstructie vereisen met behulp van transplantaatmateriaal. Verschillende soorten weefseltransplantaten kunnen worden gebruikt om het beschadigde laterale collaterale ligament te reconstrueren. Opties omvatten het verkrijgen van weefsel uit het lichaam van de patiënt (autograft) of het verkrijgen van weefsel van een donor (allograft). Het voordeel van allotransplantaatmateriaal is dat het geen verdere schade aan de gelaedeerde hoeft te veroorzaken die reconstructie vereist. Er bestaat echter bezorgdheid over de mogelijkheid van overdracht van ziekten, evenals bezorgdheid over de sterkte van het transplantaatweefsel, en daarom geven sommige mensen de voorkeur aan het gebruik van hun eigen weefsel. Meestal wordt een donortransplantaat gebruikt om het laterale collaterale ligament te reconstrueren.
Voor het uitvoeren van een reconstructie zijn er verschillende chirurgische technieken. Meestal wordt het laterale collaterale ligament gereconstrueerd door het implantaat te bevestigen aan het uiteinde van het dijbot (femur), het transplantaat door de bovenkant van de fibula te weven (het kleinere bot aan de buitenkant van het kniegewricht) en het uiteinde van de beugel opnieuw te bevestigen. transplantatie terug naar het femur. Deze reconstructie maakt herstel van de normale anatomie van het laterale collaterale ligament mogelijk.
Chirurgische resultaten
Een aantal studies hebben de resultaten van reconstructie van laterale collaterale banden onderzocht. Hoewel deze verwondingen relatief zeldzaam zijn, en deze onderzoeken daarom klein zijn in vergelijking met de analyse van andere soorten ligamentische letsels van de knie, laten ze over het algemeen zien dat de resultaten van de operatie over het algemeen vrij goed zijn. Mensen die een operatie ondergaan hebben een verbeterde functie, mobiliteit en minder pijn vergeleken met mensen die een niet-chirurgische behandeling hebben ondergaan voor complete (graad 3) tranen van het laterale collaterale ligament. Wanneer bovendien verwondingen zijn veroorzaakt, zoals ACL-scheuren of posterolaterale hoekblessures, leidt het resultaat van de chirurgische behandeling van het laterale collaterale ligament tot betere resultaten.Dat gezegd hebbende, zijn er enkele potentiële nadelen. In een onderzoek dat naar professionele voetbalspelers keek, ontdekten ze dat atleten die niet chirurgisch werden behandeld, net zo waarschijnlijk terugkeerden naar professionele sporten en sneller herstelden dan degenen die chirurgisch werden behandeld. Bovendien werden deze atleten niet blootgesteld aan de risico's en mogelijke complicaties van een operatie. Er is altijd een verleiding om te proberen de normale mechanica en stabiliteit van het kniegewricht te herstellen, maar uiteindelijk moet het doel zijn mensen terug te brengen naar de activiteiten die ze willen kunnen doen. Als de operatie de kortetermijn- of de langetermijnfunctie van het gewricht niet verbetert, moeten we ons afvragen wat de mogelijke voordelen zijn van een chirurgische ingreep.
Risico's van chirurgie
Knie-ligament-chirurgie is zeer gebruikelijk geworden en de risico's die gepaard gaan met chirurgische behandeling zijn over het algemeen onwaarschijnlijk. Mensen met kniebandchirurgie, inclusief behandeling van LCL-letsels, hebben de meeste kans op complicaties, zoals stijfheid, verminderde stabiliteit van het gewricht en aanhoudend ongemak van de knie. Bovendien hebben mensen die knieblessures oplopen vaker kans op het ontwikkelen van laterale artritis van het gewricht. Deze risico's en complicaties zijn er ongeacht of een operatie de gekozen behandeling is of niet, en de risico's kunnen afnemen met een chirurgische behandeling. Als zich op latere leeftijd artritis in het kniegewricht ontwikkelt, kunnen uiteindelijk aanvullende chirurgische procedures, waaronder mogelijk een knie-vervangende operatie, noodzakelijk worden.Risico's verbonden aan chirurgie omvatten infectie en zenuwbeschadiging. Er is een grote zenuw, de peroneale zenuw genaamd, die zeer dicht bij de fibulaire hechting van het laterale collaterale ligament ligt. Op het moment van de operatie moet zorgvuldige aandacht worden besteed aan de bescherming van die zenuw. De peroneale zenuw is belangrijk om de mobiliteit van de voet te controleren. Deze zenuw bestuurt de spieren die de pool van de voet naar boven toe. Het geeft ook een gevoel aan de bovenkant van de voet. Mensen met schade aan de peroneus hebben een aandoening die 'voetval' wordt genoemd en die hun vermogen om normaal te lopen kan verstoren en leidt tot gevoelloosheid aan de bovenkant van de voet.
