Een overzicht van het syndroom van Dravet

Dravet-syndroom is een zeldzame aandoening die wordt gekenmerkt door convulsies en ontwikkelingsproblemen. De aanvallen beginnen voor de leeftijd van één. De cognitieve, gedrags- en fysieke problemen beginnen rond de leeftijd van twee of drie. Het syndroom van Dravet is levenslang.
De ziekte is geassocieerd met een genetisch defect in het SCN1A-gen, hoewel het zonder het genetische defect kan voorkomen. Het wordt gediagnosticeerd op basis van de klinische symptomen en symptomen van een kind en de diagnose kan worden ondersteund met diagnostische testen.

Toevallen veroorzaakt door het syndroom van Dravet zijn bijzonder moeilijk te beheersen. De anti-epileptische behandelingen die vaak worden gebruikt voor de meeste epileptische aandoeningen zijn meestal niet effectief voor het verminderen van de aanvallen die optreden in het syndroom van Dravet, maar het onderzoek is aan de gang en er zijn nieuwe strategieën en opties beschikbaar gekomen.

symptomen

Aanvallen zijn het vroegste symptoom van het syndroom van Dravet. Ontwikkelingsproblemen, evenals toevallen, verergeren in het algemeen als een kind ouder wordt.
Symptomen van het syndroom van Dravet zijn onder meer:

Epileptische aanvallen: Aanvallen worden vaak geassocieerd met koorts, hoewel ze kunnen voorkomen zonder koorts. Er zijn verschillende typen aanvallen die meestal voorkomen in het syndroom van Dravet, waaronder myoclonische aanvallen, tonische clonische aanvallen en niet-convulsieve aanvallen. Langdurige aanvallen en status epilepticus zijn eveneens kenmerkend voor de stoornis. In feite kan de eerste aanval bijzonder lang duren.
Gevangenistriggers: Mensen met het syndroom van Dravet kunnen overgevoeligheid voor aanvallen hebben, wat een neiging is om aanvallen te hebben als reactie op heldere of knipperende lichten. Bovendien kan iemand met het syndroom van Dravet vatbaar zijn voor aanvallen als gevolg van veranderingen in lichaamstemperatuur.
Ataxia (evenwichtsproblemen): Problemen met coördinatie en lopen, bekend als ataxie, beginnen in de kindertijd en gaan door in de adolescentie en de volwassenheid.
Motorische beperking: Mensen die leven met het syndroom van Dravet worden beschreven als een gehurkte houding tijdens het lopen. Een lage spierspanning is vaak aanwezig, die zich kan manifesteren als spierzwakte.

Cognitieve beperking: Kinderen kunnen spraak- en cognitieve problemen ontwikkelen die gedurende het hele leven blijven bestaan. Er kan een scala aan cognitieve vaardigheden zijn met het syndroom van Dravet en sommige mensen met de aandoening hebben meer leervermogen dan anderen.
Gedragsproblemen: Kinderen en volwassenen die met het syndroom van Dravet leven, kunnen prikkelbaarheid, agressie of gedrag vertonen dat op autisme lijkt.
infecties: Mensen met het syndroom van Dravet zijn vatbaar voor infecties.
Zweten en onregelmatigheden in de temperatuurregeling: Mensen met het syndroom van Dravet kunnen veranderingen in het autonome zenuwstelsel ervaren, in het bijzonder met verminderd zweten en te hoge of lage lichaamstemperatuur.
Botproblemen: Het syndroom van Dravet wordt geassocieerd met zwakke botten en een aanleg voor botbreuken.
Onregelmatige hartritmestoornissen: Ongeveer een derde van de mensen met het syndroom van Dravet hebben een onregelmatige hartslag, zoals een snelle hartslag, een trage hartslag of een andere onregelmatigheid, zoals een verlengd QT-interval.

Prognose
Het syndroom van Dravet is levenslang en de symptomen verbeteren niet. Er is een verhoogd risico op vroege sterfte, vaak gerelateerd aan verwondingen als gevolg van epileptische aanvallen. Mensen met het syndroom van Dravet hebben ook een grotere kans op onverwacht overlijden bij epilepsie (SUDEP), een aandoening waarbij onverwachte sterfte optreedt, meestal tijdens de slaap..

Oorzaken

Verwacht wordt dat het syndroom van Dravet wordt veroorzaakt door een defect in de functie van de natriumkanalen en wordt beschreven als een vorm van channelopathie. Natriumkanalen reguleren de hersen- en zenuwfunctie. Een defect in de functie van natriumkanalen kan een verscheidenheid aan problemen veroorzaken, waaronder onregelmatige hersenactiviteit, die zich manifesteert als toevallen en gebrekkige communicatie tussen hersencellen, zich manifesterend als ontwikkelingsstoornis.
Genetica
Ongeveer 80 procent van de mensen met het syndroom van Dravet heeft een defect in chromosoom twee in het SCN1A-gen, dat codeert voor natriumkanalen. Dit defect komt voor in een erfelijk patroon en de mutatie kan ook voor de eerste keer optreden bij een getroffen kind.

Diagnose

Het syndroom van Dravet wordt gediagnosticeerd op basis van de klinische evaluatie van een arts. Diagnostische onderzoeken kunnen de diagnose ondersteunen, maar ze bevestigen of sluiten deze niet. Volgens de Dravet Syndrome Foundation omvatten de klinische kenmerken van het Dravet-syndroom ten minste vier van de volgende vijf kenmerken:

Normale cognitieve en motorische ontwikkeling voordat de eerste aanval plaatsvindt
Twee of meer aanvallen vóór de leeftijd van één
Een combinatie van myoclonische, hemiclonische of gegeneraliseerde tonisch-clonische aanvallen
Twee of meer aanvallen duren langer dan 10 minuten
Een gebrek aan verbetering met standaard anticonvulsieve behandeling en aanhoudende aanvallen na de leeftijd van twee

Diagnostische toetsen

Electroencephalogram (EEG): EEG is normaal als een persoon met het syndroom van Dravet geen aanval heeft, vooral bij zeer jonge kinderen. EEG zal afwijkingen vertonen die overeenkomen met de aanvalsactiviteit tijdens een aanval. In latere kindertijd en tijdens de adolescentie en de volwassenheid, kan het EEG ook een patroon van vertraging tussen insulten vertonen.
Brain MRI: Meestal wordt verwacht dat de MRI van de hersenen van een persoon met het syndroom van Dravet normaal is. Het kan atrofie (uitdunnen) van de hippocampus of de hele hersenen vertonen tijdens de volwassenheid.
Genetische test: Genetische tests kunnen de SCN1A-mutatie identificeren die het vaakst voorkomt bij mensen met het syndroom van Dravet. Het is opgemerkt in een mozaïekpatroon, wat betekent dat een persoon enkele cellen kan hebben met de mutatie en sommige zonder.

Behandeling

Er zijn een aantal verschillende problemen die een persoon met het syndroom van Dravet kan verwachten te ervaren, en ze zijn allemaal moeilijk te behandelen. Behandeling voor de fysieke, cognitieve en gedragsproblemen van Dravet syndroom is geïndividualiseerd, en kan fysiotherapie, logopedie en gedragstherapie omvatten.
De aanvallen worden niet gemakkelijk gecontroleerd. Typisch omvatten anticonvulsiva die worden gebruikt in het syndroom van Dravet een combinatie van valproaat, clobazam, stiripentol, topiramaat, levetiracetam en bromiden. Een ketogeen dieet en vaguszenuwstimulatie worden ook overwogen voor de behandeling van de aanvallen.
cannabidiol
In juni 2018 keurde de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) Epidiolex (cannabidiol) goed voor de behandeling van het syndroom van Dravet en een ander epilepsiesyndroom, het Lennox Gastaut-syndroom. Eerdere studies hebben aangetoond dat kinderen met het syndroom van Dravet een afname van de frequentie van aanvallen met Epidiolex ervoeren en de medicatie konden verdragen.
Medicijnen die het Dravet-syndroom verergeren
Standaard anticonvulsiva waarvan wordt aangenomen dat ze een effect hebben op natriumkanalen omvatten carbamazepine, oxcarbazepine, fenytoïne en lamotrigine. Deze kunnen verergeren, eerder dan te verbeteren, aanvallen bij het syndroom van Dravet.

Een woord van heel goed

Als uw kind is gediagnosticeerd met het syndroom van Dravet, is dit een uitdagende situatie. Uw kind heeft gedurende zijn of haar leven nauwe zorg en beheer nodig. Veel van de symptomen van het syndroom van Dravet kunnen gedeeltelijk verbeteren met de juiste behandeling. Behandelingsstrategieën moeten mogelijk worden gewijzigd als uw zoon of dochter fysiek groeit en naarmate hun toestand verbetert of verergert naarmate ze ouder worden.
Zoals met vele zeldzame ziekten, kan het gevoel van isolatie en van niet weten wat te verwachten overweldigend zijn. Sommige families vinden het nuttig om contact te maken met anderen die dezelfde uitdagingen kunnen ervaren via steungroepen en groepen patiëntenbelangen.