Wat is het DiGeorge-syndroom?

DiGeorge-syndroom is een zeldzame genetische aandoening die wordt veroorzaakt wanneer een klein deel van chromosoom 22 ontbreekt. De symptomen van het DiGeorge-syndroom kunnen variëren in ernst en typen. Sommige tekenen kunnen zichtbaar zijn bij de geboorte, zoals een gespleten gehemelte of een aangeboren hartafwijking, terwijl anderen pas in latere kindertijd opgemerkt kunnen worden..
In tegenstelling tot andere aandoeningen die verband houden met chromosoom 22 (zoals het Emanuel-syndroom en trisomie 22), hebben kinderen met het DiGeorge-syndroom bij de geboorte mogelijk geen opvallende gelaatstrekken. Als zodanig kan de stoornis alleen worden gediagnosticeerd als er duidelijke ontwikkelingsachterstanden, ademhalingsproblemen of hartproblemen later in het leven optreden.
Hoewel er geen remedie is voor het DiGeorge-syndroom, zijn er verschillende behandelingen die kunnen helpen de symptomen te beheersen. Met de behandeling kan de levensverwachting normaal zijn. Afhankelijk van de ernst van de stoornis, zullen sommige kinderen naar school gaan en kinderen krijgen.

symptomen

De kenmerken van het DiGeorge-syndroom kunnen enorm variëren, zelfs bij familieleden die zijn gediagnosticeerd met de stoornis. Veel voorkomende klachten en symptomen zijn:

Aangeboren hartafwijkingen (zoals hartgeruis, aortische regurgitatie, ventriculair septumdefect en tetralogie van Fallot)
Cyanose (blauwachtige huid door slechte bloedcirculatie)
Gespleten gehemelte of lip
Orbitaal hypertelorisme (wijd uitgezette ogen)
Palpebrale kloven (vernauwde oogleden)
Micrognathia (onderontwikkelde kin)
Laag aangezet oren
Brede neus
Moeilijkheden met voeden en een mislukking om te gedijen
Uitgestelde groei en ontwikkelingsmijlpalen
Korte gestalte
Misvormingen van het skelet
Leerstoornissen (inclusief ADHD of Attention Deficit-Hyperactivity Disorder en autisme-achtig gedrag)
Taalvertragingen en spraakproblemen (inclusief nasale spraak)
Lage parathyroid-functie leidend tot acute hypocalciëmie (laag calciumgehalte)
Nierfunctiestoornissen
Gehoorverlies
Epileptische aanvallen

Aangezien het DiGeorge-syndroom vaak de thymusklier aantast, waar immuuncellen (ook bekend als T-cellen) worden geproduceerd, hebben mensen met de stoornis vaak een slechte immuunfunctie en zijn ze vatbaar voor frequente, ernstige infecties. Dit plaatst ook hen met een groter risico op auto-immuunziekten, waaronder reumatoïde artritis, de ziekte van Grave en auto-immuun hemolytische anemie.
In termen van cognitief functioneren hebben kinderen met het DiGeorge-syndroom meestal minder dan normale IQ's, maar ze kunnen vaak naar de reguliere school of speciaal onderwijs gaan..
Als volwassenen hebben mensen met DiGeorge een verhoogd risico op psychiatrische problemen, waarbij één op de drie minimaal één episode van psychose heeft en één op vier voldoet aan de klinische definitie van schizofrenie..

Oorzaken

DiGeorge-syndroom, beter bekend als 22q11.2 deletiesyndroom, wordt veroorzaakt wanneer delen van chromosoom 22 (bekend als genen) ontbreken.
Iedereen heeft twee kopieën van chromosoom 22, één geërfd van elke ouder. Met het DiGeorge-syndroom zullen overal 30 tot 40 genen ontbreken.
Het bereik en de ernst van de symptomen zijn grotendeels afhankelijk van het type verwijderde genen.
DiGeorge-syndroom is geclassificeerd als een autosomale dominante aandoening, wat betekent dat slechts één van de twee chromosomen hoeft te worden beïnvloed om symptomen te ontwikkelen. In ongeveer 90 procent van de gevallen zal de deletie spontaan optreden tijdens de vroege stadia van de ontwikkeling van de foetus. De resterende 10 procent wordt geërfd van het genetische materiaal van één ouder, meestal de moeder.
DiGeorge-syndroom is zeldzaam en treft slechts één op de 4000 kinderen. De kans dat iemand met het DiGeorge-syndroom een getroffen kind heeft, is 50 procent voor elke zwangerschap. Hoewel sommige mensen slechts matig worden getroffen, zal bijna iedereen met het DiGeorge-syndroom behandeling door een verscheidenheid aan medische specialisten nodig hebben.

Diagnose

DiGeorge-syndroom wordt typisch gediagnosticeerd bij de geboorte of kort na de geboorte op basis van de tekenen en symptomen van de stoornis. Genetische tests kunnen vervolgens worden uitgevoerd om deleties op chromosoom 22 te bevestigen.
Bij sommige kinderen zullen alle klassieke kenmerken van het DiGeorge-syndroom bij de geboorte zichtbaar zijn. In andere kan de presentatie subtiel zijn en alleen worden herkend wanneer een lichamelijke of ontwikkelingsstoornis duidelijk wordt.
Vanwege de variabiliteit van de symptomen, moeten genetische tests worden uitgevoerd om de diagnose te bevestigen. Dit kan lastig zijn, omdat het patroon van verwijderingen vaak zo verschillend is, zelfs tussen gezinsleden. De meest betrouwbare vormen van genetische testen zijn:

fluorescentie in situ hybridisatie (FISH), waarin een fluorescent agens bindt aan een chromosoom om zijn genetische sequentie te helpen identificeren
Kwantitatieve polymerasekettingreactie (qPCR), die het aantal chromosomen versterkt en hun sequentie evalueert met behulp van radioactieve bindmiddelen
Multiplex ligatie-afhankelijke probe amplificatie assay (MLPA), een nieuwere variant van de PCR

De tests kijken naar een specifiek deel van chromosoom 22 genaamd positie 22q11.2. Ze hebben alleen een bloedmonster nodig en zijn voor 95 procent nauwkeurig. Testresultaten worden meestal binnen drie tot veertien dagen geretourneerd.
Andere tests kunnen worden gebruikt voor prenatale of postnatale screening, waaronder array-vergelijkende genomische hybridisatie (array-CGH), een test die het volledige genoom van foetale cellen kan scannen en resultaten binnen vijf dagen kan opleveren.

Differentiële diagnoses

Voor diegenen met symptomen van het DiGeorge-syndroom maar negatieve testresultaten kunnen aanvullende tests worden uitgevoerd om atypische deleties op chromosoom 22 te identificeren. Als er geen worden gevonden of de testresultaten niet doorslaggevend zijn, kan een aantal vergelijkbare omstandigheden worden onderzocht, waaronder:

CHARGE-syndroom, een zeldzame genetische aandoening die meerdere organen aantastte, veroorzaakte een mutatie op chromosoom 8
Opitz-G / BBB-syndroom, een mutatie van het X-chromosoom gekenmerkt door ontwikkelingsvertragingen, vergelijkbare gelaatstrekken en problemen met het strottenhoofd, de slokdarm, de gespleten geslachtsorganen en het hart
Blootstelling aan isotretinoïne, waarbij blootstelling van de foetus aan isotretinoïne (zoals die voor acne) vergelijkbare kenmerken van het DiGeorge-syndroom tot gevolg kan hebben
Niet-syndromale anomalieën, waarin meerdere, niet-gerelateerde medische aandoeningen voorkomen zonder een verenigende genetische oorzaak

Behandeling

Er is geen remedie voor DiGeorge-syndroom. Er zijn echter behandelingen beschikbaar om de verschillende aspecten van de aandoening aan te pakken. De sleutel is om elk symptoom te identificeren en aan te pakken onder de hoede van een coördinerende arts.
Het zorgteam kan bestaan uit specialisten in de maternale en foetale geneeskunde, kindergeneeskunde, cardiothoracale chirurgie, leerstoornissen, endocrinologie, immunologie, spraakpathologie en audiologie. Een geneticus en een genetische counselor zijn belangrijke leden van het team.
Afhankelijk van de symptomatische presentatie van de ziekte, kunnen verschillende behandelingen worden voorgeschreven voor de volgende aandoeningen:

Hartafwijkingen worden meestal snel na de geboorte behandeld om het hart te herstellen en problemen met de bloedcirculatie te corrigeren.
Gespleten gehemelte kan meestal chirurgisch worden gerepareerd.
Problemen met de bijschildklier worden meestal behandeld met levenslange calcium- en vitamine D-supplementen om voedingsdeficiënties te corrigeren.
Milde thymusdisfunctie kan meestal worden aangepakt door kinderen te vaccineren tegen de overvloed aan ziekten die hun immuunsysteem zal kunnen bestrijden. Antibiotica worden vaak voorgeschreven.
Ernstige thymusdisfunctie, waarbij de stoornis ernstig is of de thymus volledig ontbreekt, kan een thymus of een beenmergtransplantatie vereisen.
Problemen met de ontwikkeling van kinderen vereisen een multidisciplinaire aanpak, vaak inclusief logopedie, speciaal onderwijs, ergotherapie en ontwikkelingstherapie.
Problemen met de geestelijke gezondheid kan therapie en farmaceutische medicijnen vereisen om aandoeningen als ADHD, depressie, autismespectrumstoornissen en schizofrenie te beheersen.

De kijk op de behandeling kan variëren naargelang de ernst van de symptomen; er is geen ziektepad of verwachte uitkomst.
Veel van de karakteristieke symptomen hebben echter de neiging om met de juiste behandeling in de loop van de tijd op te lossen of beheersbaar te worden. Anderen, met name geestelijke gezondheidsproblemen, kunnen zich in de loop van de tijd ontwikkelen en verergeren, met name psychose en schizofrenie. Vroege identificatie en interventie kunnen de impact van deze aandoeningen sterk verminderen.
In tegenstelling tot sommige chromosomale deleties, is het DiGeorge-syndroom niet inherent geassocieerd met een verkorte levensduur. Veel mensen kunnen lang en gezond leven en zelfs kinderen krijgen.

het voorkomen

DiGeorge-syndroom is een heterozygote chromosomale aandoening, wat betekent dat het wordt veroorzaakt door de deletie van genen waarbij slechts één van de twee kopieën van chromosoom 22 ontbreekt. Er is geen geval bekend van beide kopieën die worden beïnvloed (een aandoening die homozygotie wordt genoemd).
De enige manier om het DiGeorge-syndroom te voorkomen is door het voorkomen van het doorgeven van de chromosomale mutatie aan een baby.
Aangezien slechts ongeveer 10 procent van de gevallen direct verband houdt met familiale overerving, is dit moeilijker dan het lijkt.
Als zodanig zijn de inspanningen minder gericht op primaire preventie (het voorkomen van ziekte voordat deze optreedt) en meer op secundaire preventie (het voorkomen van symptomen en complicaties zodra een ziekte wordt gediagnosticeerd). Daarom wordt genetisch testen aanbevolen voor ouders van wie het kind positief is gediagnosticeerd met het DiGeorge-syndroom.
Over het algemeen worden ernstigere cardiale, bijschildklier- en thymusgerelateerde aandoeningen gezien bij kinderen voor wie een familielid een 22q11.2-deletie heeft.

omgaan

Het hebben van een kind met het DiGeorge-syndroom kan een uitdaging zijn. Als ouder kan het nodig zijn om meerdere behandelingsproblemen met meerdere aanbieders te behandelen terwijl u de speciale behoeften van uw kind aanpakt. Bovendien zou je je eigen verwachtingen moeten beheersen voor een stoornis die geen duidelijke koers heeft. Dit kan enorme stress veroorzaken bij ouders die vaak wankelen tussen hoop en tegenslagen.
Om het DiGeorge-syndroom in je leven te normaliseren, begin je met het opleiden van jezelf door nauw samen te werken met je medische team en hoogwaardige medische informatie te zoeken in duidelijke en gemakkelijk te begrijpen taal..
Een goede plek om te beginnen is door contact op te nemen met de non-profitorganisaties zoals de International 22q11.2 Foundation in Matawan, New Jersey of de 22q Family Foundation in Apto, Californië. Naast praktisch advies kunnen beide organisaties u verwijzen naar lokale of online ondersteuningsgroepen van ouders, gezinnen en personen met het DiGeorge-syndroom
Er is zelfs een groeiend aantal gespecialiseerde klinieken gewijd aan kinderen met het DiGeorge-syndroom. Ze omvatten de 22q Clinic in het Phoenix Children's Hospital, de 22q Deletion Clinic in het SickKids Hospital in Toronto en de 22q Children's Clinic in het Massachusetts General Hospital in Boston..

Een woord van heel goed

Als uw baby is gediagnosticeerd met DiGeorge-syndroom, probeer dan niet het ergste te verwachten. Als u dit doet, kunt u in een constante staat van angst blijven, anticiperend op het feit of er een nieuw symptoom aan het ontwikkelen is of niet.
Als je niet in staat bent om het hoofd te bieden, probeer dan niet in stilte te lijden. Vraag in plaats daarvan uw arts om een verwijzing naar een therapeut die ervaring heeft met het werken met gezinnen met een handicap. In sommige gevallen kan een-op-een-counseling en potentieel voorgeschreven medicijnen u helpen gevoelens van uitzichtloosheid, depressie en angst te overwinnen..
U kunt baat hebben bij mind-body-therapieën die zijn gericht op het verminderen van stress, waaronder meditatie, geleide beeldvorming, bewust ademen en progressieve spierontspanning (PMR). Door voor jezelf te zorgen, ben je beter in staat om voor anderen te zorgen.
Soorten gespleten gehemelten