Hoe Bacteriële vaginose wordt vastgesteld

De grootste uitdaging voor het diagnosticeren van bacteriële vaginose (BV) is dat de meerderheid van de gevallen geen symptomen zal hebben, volgens een rapport van de Centers for Disease Control and Prevention. Als een infectie wordt vermoed, kan een diagnose worden gesteld met testen die controleren op bacteriële overgroei in de vagina. De evaluatie zou ook een bekkenonderzoek, een analyse van vaginale afscheidingen en een pH-test om de zuurgraad van de vagina te controleren omvatten.
Naast laboratoriumtests zijn er zelftestkits waarmee u uw vaginale pH en andere markers van ontsteking thuis kunt controleren.

At-Home Tests

Bacteriële vaginose wordt gekenmerkt door symptomen van vaginale afscheiding, jeuk, verbranding en een karakteristieke "visachtige" geur. De symptomen kunnen gemakkelijk worden aangezien voor een schimmelinfectie en worden vaak op een verkeerde manier als zodanig behandeld.
Om te differentiëren, zullen sommige vrouwen ze zelf testen door een thuistest te gebruiken die ze online hebben gekocht of bij een plaatselijke drogisterij.
De test, die sinds 2001 gratis verkrijgbaar is, is relatief accuraat en kan voldoende bewijs opleveren om een definitieve diagnose en behandeling van een kliniek te zoeken.
Met dat gezegd, testen de bestaande tests eigenlijk niet voor BV. In plaats daarvan zoeken ze naar veranderingen in vaginale zuurgraad en bijproducten van een BV-infectie. De test wordt in twee delen uitgevoerd:

De eerste test zoekt naar bewijs van een verhoogde vaginale pH. Hoewel een hoge pH als een duidelijk teken van een infectie wordt beschouwd, kan deze worden veroorzaakt door een aantal andere aandoeningen, waaronder trichomoniasis.
De tweede test zoekt naar een enzym, bekend als sialidase, dat vaak wordt gezien bij BV en andere vormen van vaginitis.

Hoewel een negatieve test een goede indicatie is dat u geen BV hebt, moet deze niet als definitief worden beschouwd.
Als u uiteindelijk drie of meer symptomen van BV heeft, moet u toch een arts raadplegen, vooral als deze ernstig, persistent of recidiverend is..
Hoewel een thuistest de vertrouwelijkheid en controle kan bieden die u zoekt, kan het behoorlijk duur zijn met ongeveer $ 100 per set.

Labs en tests

De diagnose van bacteriële vaginose bestaat meestal uit vier delen:

Uw medische geschiedenis wordt beoordeeld om na te gaan of u al eerder vaginale infecties heeft gehad, inclusief seksueel overdraagbare aandoeningen.
Een bekkenonderzoek wordt uitgevoerd om visueel te controleren op tekenen van infectie.
Een pH-test, uitgevoerd met een papieren teststrip, wordt gebruikt om de vaginale zuurgraad te meten. Een pH van meer dan 4,5 is een sterke aanwijzing voor een bacteriële infectie.
Vaginale secreties zouden dan onder een microscoop worden geanalyseerd om ofwel te controleren op "aanwijzingcellen" of om de aanwezigheid van bepaalde bacteriën te bevestigen met behulp van een gramkleuring..

Bacterial Vaginosis Doctor Discussion Guide

Ontvang onze afdrukbare gids voor de volgende afspraak met uw arts om u te helpen de juiste vragen te stellen.

Download PDF

Clue Cells vs. Gram-kleuring

Clue-cellen beschrijven vaginale cellen die, als ze onder een microscoop worden waargenomen, de kenmerken hebben van een bacteriële infectie. In dit geval kijkt de arts specifiek naar epitheelcellen (het type dat holle organen vormt). Als er een bacteriële infectie is, worden de randen van deze cellen doorspekt met bacteriën. Hun fuzzy uiterlijk zou de "aanwijzingen" geven die nodig zijn om de diagnose te stellen.
Gram-kleuring is daarentegen een veel gebruikte techniek om onderscheid te maken tussen groepen bacteriën. Bij BV wordt verwacht dat bepaalde "goede" bacteriën laag zijn (met name lactobacillen), terwijl bepaalde "slechte" bacteriën in overvloed aanwezig zijn (meestal Gardnerella of Mobiluncus stammen). Door deze bacteriën te differentiëren met kleurstoffen en hun aandeel onder een microscoop te beoordelen, kunnen artsen bepalen of ze voldoen aan de criteria voor een BV-infectie..

Klinische criteria

Een arts kan een definitieve diagnose van bacteriële vaginose stellen met een van de twee evaluatiemaatregelen: de Amsel-criteria of gram-vlekcorrectie.
De Amsel-criteria Houd rekening met de fysieke bevindingen naast het resultaat van de diagnostische tests. Op grond van dit criterium kan BV worden bevestigd als aan de volgende vier voorwaarden is voldaan:

Er is een witachtige of gele vaginale afscheiding.
Aanwijzingscellen worden onder de microscoop bekeken.
De vaginale pH is groter dan 4,5.
Er is een afgifte van een visgeur als een alkalische oplossing wordt toegevoegd aan vaginale afscheidingen.

Gram-kleuring is een alternatieve methode waarbij het type en de hoeveelheid bacteriën worden gebruikt om de diagnose te bevestigen. De diagnose is gebaseerd op de volgende cijfers:

Graad 1: Normale samenstelling van vaginale bacteriën
Graad 2: Lactobacilli gemengd met Gardnerella en / of Mobiluncus bacterie
Graad 3: Weinig lactobacillen en meestal Gardnerella en / of Mobiluncus

Graad 3 kan worden beschouwd als een definitieve diagnose voor bacteriële vaginose.

Differentiële diagnoses

Omdat de symptomen van bacteriële vaginose vergelijkbaar zijn met andere infecties, kunnen artsen andere oorzaken onderzoeken als de testresultaten borderline zijn of als de klinische symptomen vaag zijn.
Differentiële diagnoses voor BV kunnen omvatten:

Candidiasis (een schimmelinfectie veroorzaakt door de Candida schimmel)
Trichomoniasis (een seksueel overdraagbare aandoening veroorzaakt door Trichomonas vaginalis)
Herpes simplex-virus (HSV) van de geslachtsorganen
Andere seksueel overdraagbare infecties, zoals chlamydia of gonorroe
Aërobe vaginitis (een aandoening vergelijkbaar met BV maar die wordt veroorzaakt door bacteriën die de vagina niet aantasten, waaronder Staphylococcus aureus en Escherichia coli)
Cervicitis (ontsteking van de cervix met zowel infectieuze als niet-infectieuze oorzaken)

Behandelingsopties voor bacteriële vaginose