Ervaringsleren theorie van David Kolb

Zoals de naam al doet vermoeden, gaat ervaringsleren gepaard met het leren van ervaringen. De theorie werd voorgesteld door psycholoog David Kolb, die werd beïnvloed door het werk van andere theoretici, waaronder John Dewey, Kurt Lewin en Jean Piaget..

Volgens Kolb kan dit type leren worden gedefinieerd als "het proces waarbij kennis wordt gecreëerd door de transformatie van ervaring." Kennis komt voort uit de combinaties van het grijpen en transformeren van de ervaring. "

De ervaringsleren-theorie verschilt van cognitieve en gedragstheorieën doordat cognitieve theorieën de rol van mentale processen benadrukken, terwijl gedragstheorieën de mogelijke rol van subjectieve ervaring in het leerproces negeren. De door Kolb voorgestelde ervaringsgerichte theorie heeft een meer holistische benadering en benadrukt hoe ervaringen, waaronder cognitie, omgevingsfactoren en emoties, het leerproces beïnvloeden.

Ervaringsmodellentheorie

In het ervaringsmodel beschreef Kolb twee verschillende manieren om inhalig ervaring:

Concrete ervaring
Abstracte conceptualisatie

Hij identificeerde ook twee manieren om transformeren ervaring:

Reflecterende observatie
Actieve experimenten

Deze vier wijzen van leren worden vaak afgebeeld als een cyclus.

Volgens Kolb levert concrete ervaring informatie op die als basis voor reflectie dient. Vanuit deze reflecties assimileren we de informatie en vormen we abstracte concepten. Vervolgens gebruiken we deze concepten om nieuwe theorieën over de wereld te ontwikkelen, die we vervolgens actief testen.

Door onze ideeën te testen, verzamelen we opnieuw informatie door ervaring, terug te fietsen naar het begin van het proces. Het proces begint echter niet noodzakelijk met ervaring. In plaats daarvan moet elke persoon kiezen welke leermodus het beste werkt op basis van de specifieke situatie.

Laten we ons bijvoorbeeld voorstellen dat u gaat leren autorijden. Sommige mensen kunnen ervoor kiezen om te leren via reflectie door andere mensen te observeren terwijl ze rijden. Een andere persoon geeft er misschien de voorkeur aan om abstracter te starten, door een rij-instructieboek te lezen en te analyseren. Weer een andere persoon zou kunnen beslissen om gewoon meteen in te stappen en achter de stoel van een auto te stappen om te oefenen met het rijden op een testcursus.

Hoe beslissen we welke vorm van ervaringsleren het beste werkt? Hoewel situationele variabelen belangrijk zijn, spelen onze eigen voorkeuren een grote rol. Kolb merkt op dat mensen die worden beschouwd als "kijkers" de voorkeur geven aan reflectieve observatie, terwijl degenen die "doeners" zijn, eerder geneigd zijn tot actieve experimenten.

"Vanwege onze erfelijke uitrusting, onze specifieke ervaringen in het vorige leven en de eisen van onze omgeving, ontwikkelen we een voorkeursmanier om te kiezen," legt Kolb uit..

Deze voorkeuren dienen ook als basis voor de leerstijlen van Kolb. In dit leerstijlmodel heeft elk van de vier typen dominante leermogelijkheden op twee gebieden. Mensen met de Diverging-leerstijl bijvoorbeeld zijn dominant op het gebied van concrete ervaring en reflectieve observatie.

Kolb suggereert dat een aantal verschillende factoren de favoriete leerstijlen kunnen beïnvloeden. Enkele van de factoren die hij heeft geïdentificeerd zijn:

Persoonlijkheids type
Educatieve specialisatie
Carrière keuze
Huidige functie
Adaptieve competenties

Ondersteuning en kritiek

Hoewel de theorie van Kolb een van de meest gebruikte leermodellen op het gebied van onderwijs is, is deze om verschillende redenen alom bekritiseerd.

Ondersteuning

Kolb's eigen onderzoek suggereert dat er een verband bestaat tussen de leerstijlen van studenten en hun gekozen afstudeerrichtingen. Mensen die universiteitsuniversiteiten en -beroepen kiezen die goed zijn afgestemd op hun leerstijl, zijn over het algemeen meer betrokken bij hun vakgebied.
Ervaren leren kan goed zijn om mensen te helpen bij het verkennen van hun eigen kracht bij het leren van nieuwe dingen.
De theorie gaat in op hoe leerlingen kunnen spelen op hun eigen sterke punten en ontwikkelende gebieden waarin ze het zwakst zijn.

Kritiek

De theorie gaat niet adequaat in op de rol dan niet-reflectieve ervaringen in het leerproces.
Hoewel de theorie goed is in het analyseren van hoe het leren voor individuen gebeurt, doet het weinig om te kijken naar leren dat voorkomt in grotere sociale groepen. Hoe beïnvloedt de interactie van het individu met een grotere groep het ervaringsgerichte leerproces?
Leerstijlen zijn mogelijk niet stabiel in de loop van de tijd. Een onderzoek heeft bijvoorbeeld aangetoond dat volwassenen boven de 65 jaar tijdens het leren meer oplettend en reflectief worden.
Andere critici suggereren dat de theorie te beperkt gericht en restrictief is.