Initiatief versus schuld begrijpen
Initiatief versus schuldgevoel is de derde fase van Erik Erikson's theorie van psychosociale ontwikkeling. Deze fase vindt plaats tijdens de voorschoolse jaren, tussen de 3 en 5 jaar. Tijdens de fase van initiatief versus schuld beginnen kinderen hun kracht en controle over de wereld te doen gelden door spel en andere sociale interactie te sturen..
Laten we eens kijken naar enkele van de belangrijkste gebeurtenissen die plaatsvinden in dit stadium van psychosociale ontwikkeling.
Snel overzicht:
- Psychosociaal conflict: Initiatief versus schuldgevoel
- Belangrijke vraag: "Ben ik goed of slecht?"
- Basic Virtue: Doel
- Belangrijke gebeurtenissen): Verkenning, spelen
Een nadere kijk op het initiatief versus het schuldgevoel
Volgens de theorie van Erikson hebben de eerste twee stadia van de ontwikkeling van kinderen te maken met vertrouwen versus wantrouwen en autonomie versus schaamte en twijfel. Tijdens deze eerste twee periodes ligt de focus op kinderen die een gevoel van vertrouwen in de wereld vormen, evenals op gevoelens van onafhankelijkheid en autonomie. Elk van deze fundamentele fasen speelt een rol in de latere fasen die zullen volgen.
Het is als kinderen de voorschoolse jaren ingaan dat ze beginnen aan de derde fase van psychosociale ontwikkeling gericht op initiatief versus schuld. Als ze de eerdere twee fasen met succes hebben afgerond, hebben kinderen nu het gevoel dat de wereld betrouwbaar is en dat ze onafhankelijk kunnen handelen. Nu is het belangrijk voor kinderen om te leren dat ze macht over zichzelf en de wereld kunnen uitoefenen. Ze moeten de dingen zelf proberen en hun eigen kunnen verkennen. Door dit te doen, kunnen ze ambitie en richting ontwikkelen.
Hoe ontwikkelen kinderen een initiatief??
Kinderen moeten controle en macht over het milieu gaan uitoefenen door zelf initiatieven te nemen door activiteiten te plannen, taken uit te voeren en uitdagingen aan te gaan. Tijdens deze fase is het belangrijk voor zorgverleners om onderzoek te stimuleren en om kinderen te helpen bij het maken van goede keuzes. Mantelzorgers die ontmoedigend of afwijzend zijn, kunnen ervoor zorgen dat kinderen zich voor zichzelf schamen en overdreven afhankelijk worden van de hulp van anderen.
Deze fase kan soms frustrerend zijn voor ouders en zorgverleners wanneer kinderen meer controle beginnen te krijgen over de dingen die hun leven beïnvloeden. Dergelijke beslissingen kunnen variëren van de vrienden waarmee ze spelen, de activiteiten die ze ondernemen en de manier waarop ze verschillende taken benaderen. Ouders en andere volwassenen willen misschien kinderen naar bepaalde vrienden, activiteiten of keuzes leiden, maar kinderen kunnen zich verzetten en erop staan hun eigen keuzes te maken. Hoewel dit soms tot conflicten met de wensen van ouders kan leiden, is het belangrijk om kinderen een kans te geven om dergelijke keuzes te maken. Het is echter belangrijk dat ouders veilige grenzen blijven afdwingen en kinderen aanmoedigen om goede keuzes te maken door middel van modellering en versterking.
Zoals je zou kunnen raden, spelen spel en verbeelding in dit stadium een belangrijke rol. Kinderen hebben hun zin voor initiatief versterkt door de vrijheid en aanmoediging om te spelen te krijgen. Wanneer pogingen om deel te nemen aan fysiek en fantasierijk spel worden onderdrukt door zorgverleners, beginnen kinderen te voelen dat hun zelf-geïnitieerde inspanningen een bron van schaamte zijn.
Kinderen die door volwassenen worden overgeleid kunnen moeite hebben om een gevoel van initiatief en vertrouwen in hun eigen kunnen te ontwikkelen.
Succes in deze fase leidt tot een gevoel van doel, terwijl falen resulteert in een schuldgevoel. Wat bedoelt Erikson met schuldgevoelens? In wezen kunnen kinderen die in dit stadium geen gevoel van initiatief ontwikkelen, tevoorschijn komen met de angst nieuwe dingen te proberen. Wanneer ze directe inspanningen leveren voor iets, kunnen ze het gevoel hebben dat ze iets verkeerd doen. Hoewel fouten onvermijdelijk zijn in het leven, zullen kinderen met initiatief begrijpen dat er fouten worden gemaakt en dat ze het gewoon opnieuw moeten proberen. Kinderen die schuldgevoelens hebben, zullen in plaats daarvan fouten interpreteren als een teken van persoonlijk falen, en kunnen achterblijven met het gevoel dat ze "slecht" zijn.
