Wat leerde hulpeloosheid en waarom gebeurt het?
Wanneer er slechte dingen gebeuren, willen we graag geloven dat we alles doen wat nodig is om de situatie te veranderen. Onderzoek naar wat bekend staat als aangeleerde hulpeloosheid heeft aangetoond dat wanneer mensen het gevoel hebben dat ze geen controle hebben over wat er gebeurt, ze de neiging hebben om gewoon hun lot op te geven en hun lot te accepteren.
Wat leerde hulpeloosheid?
Geleerde hulpeloosheid doet zich voor wanneer een dier herhaaldelijk wordt onderworpen aan een aversieve stimulus dat het niet kan ontsnappen. Uiteindelijk zal het dier stoppen met proberen de stimulus te ontwijken en zich gedragen alsof het volkomen hulpeloos is om de situatie te veranderen. Zelfs wanneer kansen om te ontsnappen worden gepresenteerd, zal deze aangeleerde hulpeloosheid elke actie verhinderen.
Hoewel het concept sterk verbonden is met dierpsychologie en -gedrag, kan het ook van toepassing zijn op veel situaties waarbij mensen betrokken zijn.
Wanneer mensen voelen dat ze geen controle hebben over hun situatie, kunnen ze zich op een hulpeloze manier gaan gedragen. Deze passiviteit kan ertoe leiden dat mensen kansen op verlichting of verandering over het hoofd zien.
De ontdekking van geleerde hulpeloosheid
Het concept van aangeleerde hulpeloosheid werd per ongeluk ontdekt door psychologen Martin Seligman en Steven F. Maier. Ze hadden aanvankelijk hulpeloos gedrag waargenomen bij honden die klassiek waren ingesteld om een elektrische schok te verwachten na het horen van een toon.
Later werden de honden in een shuttlebox geplaatst die twee kamers bevat gescheiden door een lage barrière. De vloer was aan de ene kant geëlektrificeerd, en niet aan de andere. De honden die eerder waren onderworpen aan de klassieke conditionering deden geen poging om te ontsnappen, hoewel het vermijden van de schok eenvoudigweg bestond uit het springen over een kleine barrière.
Om dit fenomeen te onderzoeken, hebben de onderzoekers vervolgens een ander experiment bedacht.
- In groep één werden de honden voor een bepaalde tijd in harnassen vastgebonden en vervolgens vrijgelaten.
- De honden in de tweede groep werden in dezelfde harnassen geplaatst maar werden onderworpen aan elektrische schokken die konden worden vermeden door een paneel met hun neus aan te drukken.
- De derde groep kreeg dezelfde schokken als die in groep twee, behalve dat degenen in deze groep niet in staat waren om de schok te beheersen. Voor die honden in de derde groep leken de schokken volkomen willekeurig en buiten hun controle.
De honden werden vervolgens in een shuttlebox geplaatst. Honden uit de eerste en tweede groep leerden snel dat het versperren van de barrière de schok elimineerde. Degenen uit de derde groep hebben echter geen pogingen ondernomen om uit de buurt van de schokken te komen. Vanwege hun eerdere ervaring hadden ze een cognitieve verwachting ontwikkeld dat niets dat ze deden de schokken kon voorkomen of elimineren.
Leerde hulpeloosheid bij mensen
De impact van aangeleerde hulpeloosheid is aangetoond bij verschillende diersoorten, maar de effecten ervan zijn ook bij mensen te zien.
Overweeg één vaak gebruikt voorbeeld: een kind dat slecht presteert op wiskundetests en opdrachten, zal dat snel gaan voelen niets hij heeft enig effect op zijn wiskundige prestaties. Wanneer hij later geconfronteerd wordt met elk soort wiskundegerelateerde taak, kan hij een gevoel van hulpeloosheid ervaren.
Geleerde hulpeloosheid is ook in verband gebracht met verschillende psychische stoornissen. Depressie, angst, fobieën, verlegenheid en eenzaamheid kunnen allemaal verergerd worden door aangeleerde hulpeloosheid.
Bijvoorbeeld, een vrouw die zich verlegen voelt in sociale situaties kan uiteindelijk beginnen te voelen dat er niets is dat ze kan doen om haar symptomen te overwinnen. Dit gevoel dat haar symptomen niet meer onder haar directe controle vallen, kan haar ertoe brengen te stoppen met proberen zich in sociale situaties te engageren, waardoor haar verlegenheid nog duidelijker wordt.
Onderzoekers hebben echter vastgesteld dat aangeleerde hulpeloosheid niet altijd in alle situaties en situaties generaliseert. Een student die ervaren hulpeloos ervaart met betrekking tot wiskundelessen, zal niet noodzakelijk diezelfde hulpeloosheid ervaren als hij wordt geconfronteerd met het uitvoeren van berekeningen in de echte wereld. In andere gevallen kunnen mensen ervaren hulpeloosheid ervaren die zich in een breed scala van situaties generaliseert.
De rol van verklarende stijlen
Dus wat verklaart waarom sommige mensen geleerde hulpeloosheid ontwikkelen en anderen niet? Waarom is het specifiek voor sommige situaties, maar voor andere situaties meer globaal?
Veel onderzoekers geloven dat toeschrijving of verklarende stijlen een rol spelen bij het bepalen hoe mensen worden beïnvloed door aangeleerde hulpeloosheid. Deze opvatting suggereert dat iemands kenmerkende stijl van verklaren van gebeurtenissen helpt bepalen of ze al dan niet geleerde hulpeloosheid ontwikkelen.
Een pessimistische verklarende stijl wordt geassocieerd met een grotere kans om geleerde hulpeloosheid te ervaren. Mensen met deze verklarende stijl hebben de neiging om negatieve gebeurtenissen als onontkoombaar en onvermijdelijk te beschouwen en neigen ertoe persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen voor dergelijke negatieve gebeurtenissen.
Leerde hulpeloosheid bij kinderen
Geleerd hulpeloos ontstaat vaak in de kindertijd, en onbetrouwbare of niet-reagerende zorgverleners kunnen aan deze gevoelens bijdragen. Deze aangeleerde hulpeloosheid kan al heel vroeg in het leven beginnen. Kinderen die in een geïnstitutionaliseerde omgeving zijn grootgebracht, vertonen vaak zelfs tijdens de kindertijd symptomen van hulpeloosheid.
Wanneer kinderen hulp nodig hebben maar niemand te hulp komt, kunnen ze het gevoel hebben dat niets dat ze doen, hun situatie zal veranderen. Herhaalde ervaringen die deze gevoelens van hulpeloosheid en hopeloosheid versterken, kunnen ertoe leiden dat ze uitgroeien tot volwassenheid en uiteindelijk het gevoel hebben dat er niets is dat iemand kan doen om zijn of haar problemen te veranderen..
Enkele veel voorkomende symptomen van aangeleerde hulpeloosheid bij kinderen zijn:
- Negatief zelfbeeld
- Passiviteit
- Slechte motivatie
- Opgeven
- Gebrek aan inzet
- frustratie
- Uitstelgedrag
- Niet om hulp te vragen
Geleerde hulpeloosheid kan ook leiden tot angst, depressie of beide. Wanneer kinderen het gevoel hebben dat ze geen controle hebben gehad over de gebeurtenissen in het verleden van hun leven, krijgen ze de verwachting dat toekomstige gebeurtenissen net zo onbeheersbaar zullen zijn. Omdat ze geloven dat niets wat ze doen de uitkomst van een evenement ooit zal veranderen, blijven kinderen vaak denken dat ze het niet eens mogen proberen.
Academische strijd kan vaak leiden tot gevoelens van aangeleerde hulpeloosheid. Een kind dat moeite doet om het goed te doen, maar het nog steeds slecht doet, kan het gevoel krijgen dat hij geen controle heeft over zijn cijfers of prestaties. Omdat niets dat hij doet enig verschil lijkt te maken, zal hij stoppen met proberen en zijn cijfers zullen nog meer lijden. Dergelijke problemen kunnen ook andere delen van het leven van het kind beïnvloeden. Zijn slechte prestaties op school kunnen hem het gevoel geven dat niets dat hij doet goed of nuttig is, dus hij kan de motivatie om ook in andere delen van zijn leven te proberen verliezen.
Leerde hulpeloosheid in geestelijke gezondheid
Geleerde hulpeloosheid wordt verondersteld bij te dragen aan angstgevoelens en kan het begin, de ernst en de persistentie van aandoeningen zoals gegeneraliseerde angststoornis (GAD) beïnvloeden. Wanneer je chronische angst ervaart, kun je uiteindelijk stoppen met het vinden van verlichting omdat je angstige gevoelens onvermijdelijk en onbehandelbaar lijken. Hierdoor kunnen mensen die psychische problemen ervaren zoals angst of depressie medicatie of therapie weigeren die hun symptomen kan helpen verlichten.
Naarmate mensen ouder worden, kan aangeleerde hulpeloosheid een soort vicieuze cirkel worden. Bij problemen zoals angst of depressie, kunnen mensen het gevoel hebben dat er niets gedaan kan worden om deze gevoelens te verzachten. Mensen falen dan om op zoek te gaan naar opties die kunnen helpen, wat vervolgens bijdraagt aan grotere gevoelens van hulpeloosheid en angst.
Overkomen leerde hulpeloosheid
Dus wat kunnen mensen doen om de aangeleerde hulpeloosheid te overwinnen? Onderzoek wijst uit dat geleerde hulpeloosheid met succes kan worden verminderd, vooral als interventie optreedt tijdens het vroege begin. Langdurige aangeleerde hulpeloosheid kan ook worden verminderd, hoewel dit op de langere termijn wellicht een inspanning vereist.
Therapie kan effectief zijn bij het verminderen van symptomen van aangeleerde hulpeloosheid. In één onderzoek werden bijvoorbeeld sommige deelnemers gevraagd om een onoplosbare taak te voltooien. Degenen die een therapeutische interventie kregen na het falen van de taak hadden meer kans om het opnieuw te proberen en een vervolgtaak met succes te voltooien. Degenen die geen interventie kregen, hadden meer kans om aangeleerde hulpeloosheid te ervaren en op te geven.
Dus wat kunnen mensen doen om de aangeleerde hulpeloosheid te overwinnen? Cognitief-gedragstherapie is een vorm van psychotherapie die nuttig kan zijn bij het overwinnen van de denk- en gedragspatronen die bijdragen aan aangeleerde hulpeloosheid. Het doel van CGT is om patiënten te helpen negatieve denkpatronen te identificeren die bijdragen aan gevoelens van aangeleerde hulpeloosheid en deze gedachten vervolgens te vervangen door meer optimistische en rationele gedachten. Bij dit proces moet je zorgvuldig analyseren wat je denkt, deze ideeën actief uitdagen en negatieve denkpatronen betwisten.
Een woord van heel goed
Geleerde hulpeloosheid kan een diepgaande invloed hebben op de geestelijke gezondheid en het welzijn. Mensen die ervaren hulpeloosheid ervaren, zullen waarschijnlijk ook symptomen van depressie, verhoogde stressniveaus en minder motivatie ervaren om voor hun lichamelijke gezondheid te zorgen..
Niet iedereen reageert op dezelfde manier op ervaringen. Sommige mensen hebben meer kans om geleerde hulpeloosheid te ervaren in het licht van oncontroleerbare gebeurtenissen, vaak als gevolg van biologische en psychologische factoren. Kinderen die door hulpeloze ouders zijn grootgebracht, hebben bijvoorbeeld ook meer kans om aangeleerde hulpeloosheid te ervaren.
Als u denkt dat geleerde hulpeloosheid een negatieve invloed kan hebben op uw leven en gezondheid, overweeg dan om met uw arts te overleggen over stappen die u kunt nemen om dit soort denken aan te pakken. Verdere evaluatie kan leiden tot een nauwkeurige diagnose en behandeling die u kunnen helpen uw negatieve gedachtepatronen te vervangen door positievere. Met een dergelijke behandeling kunt u in plaats daarvan gevoelens van aangeleerde hulpeloosheid vervangen door een gevoel van geleerd optimisme.
