Wat we weten over bijna-doodervaringen

Bijna-doodervaringen zijn een onderwerp van groeiende belangstelling en populariteit, vooral op de hielen van populaire films en boeken die vertellen over uittredingen en andere sensaties die mensen ervaren tijdens levensbedreigende situaties. Van bijzonder belang zijn twee boeken die door artsen zijn geschreven over bijna-doodervaringen.

Bijvoorbeeld, in "Bewijs van de hemel", vertelt Dr. Eben Alexander wat hij heeft meegemaakt in een coma van een week veroorzaakt door meningitis. Ondertussen, in "To Heaven and Back", bespreekt Mary C. Neal haar bijna-doodervaring terwijl ze ondergedompeld wordt in een rivier na een kajakongeval. Beide boeken brachten een aanzienlijke hoeveelheid tijd door op de New York Times Bestsellerlijst die aantoont dat dit een onderwerp is dat niet alleen de interesse van het land boeit, maar ook extra onderzoek door de medische gemeenschap vereist.

Na zijn bijna-doodervaring bestudeerde Dr. Alexander zijn eigen medische kaarten en kwam tot de conclusie dat hij in zo'n diepe coma verkeerde dat zijn hersenen volledig stilstonden. Hij gelooft dat de enige manier om uit te leggen wat hij meemaakte, te accepteren dat zijn ziel zich losmaakte van zijn lichaam en reisde naar een andere wereld.

Wat is een bijna-doodervaring?

Van felle lichten en warmte tot een onthechting van het lichaam, flashbacks en ontmoetingen met engelen en andere wezens, dit zijn dingen die mensen die bijna-doodervaringen hebben ervaren, vertellen. Wat meer is, mensen die deze ervaringen hebben gehad, melden dat hun ervaring niet droomachtig was, noch was het een hallucinatie, maar in plaats daarvan meer echt dan het echte leven zelf.

Hoewel deze bijna-doodervaringen algemeen erkende fenomenen zijn, zijn er genoeg mensen die twijfelen aan de geldigheid van bijna-doodervaringen. Voor critici, de verhalen over bijna-doodervaringen, of uit-het-lichaam-ervaringen zoals ze soms worden genoemd, rangschikt zich precies daar met verhalen over paranormale vermogens, poltergeisten, buitenaardse ontvoeringen en andere verhalen..

Voor veel mensen zijn bijna-doodervaringen gewoon moeilijk te geloven. Toch zijn deze ervaringen te talrijk en goed gedocumenteerd om volledig gefabriceerd te worden.

Populaire theorieën

De hersenen zijn zowel verfijnd als delicaat. Als zuurstof bijvoorbeeld met een kleine hoeveelheid wordt verminderd, zullen de hersenen vrijwel onmiddellijk reageren. Dientengevolge suggereren veel wetenschappers dat bijna-doodervaringen het resultaat zijn van fysieke veranderingen in de hersenen, zoals het gebrek aan zuurstof, dat plaatsvindt wanneer de hersenen gestrest of stervend zijn.

Verlies van zuurstof

Ze theoretiseren dat deze ervaringen worden veroorzaakt door een verlies van zuurstof, problemen met anesthesie en de neurochemische reacties van het lichaam op trauma's. Maar mensen die zeggen dat ze een bijna-doodervaring hebben gehad, zeggen dat deze verklaringen ontoereikend zijn en verklaren of komen zelfs niet in de buurt van het erkennen van wat ze hebben meegemaakt.

Het is duidelijk dat bijna-doodervaringen interessant en wetenschappelijk intrigerend zijn. Plus, met vooruitgang in medische vaardigheden en technologieën, zijn artsen nu in staat mensen nog meer terug te brengen van de rand van de dood. Het lijkt dus aannemelijk dat er een toename is in de verslagen van bijna-doodervaringen.

Overleven tegen de verwachtingen in

Er zijn bijvoorbeeld meldingen van mensen die volledig herstellen na urenlang zonder adem of pols te hebben gezeten, begraven in de sneeuw of ondergedompeld in erg koud water. Chirurgen maken zelfs deze voorwaarden zelfs opzettelijk. Ze koelen niet alleen het lichaam van een patiënt of stoppen hun hart om een ​​gevaarlijke operatie uit te voeren, maar ze zijn ook begonnen deze technieken uit te proberen bij ernstig gewonde traumapatiënten. Ze houden ze tussen leven en dood totdat hun wonden adequaat zijn gerepareerd.

Anesthesie Bewustzijn

Daarom hebben mensen vaak een verhaal te vertellen over hun ervaring. Vaak schrijven artsen deze uittredingen vaak toe aan 'anesthesiebewustzijn', wat volgens hen ongeveer één patiënt per 1000 patiënten beïnvloedt. Anesthesiebewustzijn treedt op wanneer patiënten onder narcose zijn maar nog steeds flarden van gesprekken kunnen horen of muziek kunnen horen spelen in de operatiekamer.

Wat het onderzoek zegt

De eerste schriftelijke verslagen van bijna-doodervaringen stammen uit minstens de middeleeuwen, terwijl sommige onderzoekers beweren dat ze zelfs terug te voeren zijn tot de oudheid. Sterker nog, het medische tijdschrift reanimatie publiceerde een kort verslag van de oudst bekende medische beschrijving van een bijna-doodervaring geschreven door een 18e-eeuwse Franse militaire arts. Het meest moderne onderzoek naar bijna-doodervaringen zou echter in 1975 zijn begonnen.

Onderzoekers aan de Universiteit van Southampton

Hoewel er zeer weinig objectieve studies over bijna-doodervaringen bestaan, zijn er verschillende die een eerste inzicht hebben verschaft in deze ervaringen. Onderzoekers van de University of Southampton voerden bijvoorbeeld een vier jaar durende internationale studie uit bij meer dan 2.000 patiënten met hartstilstand. Hun resultaten en eerste conclusies werden gepubliceerd in reanimatie.

Tijdens de studie, die AWARE werd genoemd (bewustzijn tijdens reanimatie), bestudeerden de onderzoekers een breed scala aan bewustzijns- en mentale ervaringen in verband met hartstilstand. Van de 2.060 patiënten die deelnamen aan het onderzoek, 330 overleefden en 140 kunnen we gestructureerde interviews over hun herinneringen aan het evenement te voltooien.

Bewustzijn versus herinneringen

Wat de onderzoekers ontdekten, is dat bijna 40 procent van deze personen enige bewustwording van de tijd voorafgaand aan reanimatie beschreef, of wanneer hun harten stopten met kloppen. De meerderheid van deze patiënten had echter geen specifieke herinneringen aan de gebeurtenis. Dit suggereert dat veel mensen wel mentaal actief zijn tijdens hartstilstand, maar vaak hun herinneringen aan die activiteit verliezen na herstel. Volgens de artsen die het onderzoek uitvoeren, kan dit te wijten zijn aan hersenletsel of verdovende middelen.

Zo is bekend dat ketamine, een medicijn dat vaak wordt gebruikt voor sedatie en algemene anesthesie, ervoor zorgt dat mensen een sterk gevoel van onthechting van hun lichaam voelen, evenals een gevoel van vrede of vreugde. In feite is de staat van rust die zij ervaren door het gebruik van ketamine vaak erg vergelijkbaar met bijna-doodervaringen.

Interessant is dat uit de studie ook bleek dat 46 procent van de mensen herinneringen aan de dood ervoer die niet compatibel waren met hoe mensen bijna-doodervaringen beschrijven. Sommigen meldden dat ze angstig waren of het gevoel hadden dat ze door diep water werden gesleept. Slechts 9 procent van de mensen had ervaringen die vergelijkbaar waren met bijna-doodervaringen en 2 procent had een out-of-body ervaring inclusief het horen en zien van gebeurtenissen.

Ervaringen van patiënten

In het geval van één patiënt was er een bewustzijn en bewustzijn dat leek op te komen gedurende een periode van drie minuten zonder hartslag. De onderzoekers vonden deze ontdekking paradoxaal omdat het brein meestal stopt met functioneren binnen 20 tot 30 seconden nadat het hart stopt en niet lijkt te worden hervat totdat het hart opnieuw is opgestart. Het feit dat er wat hersenactiviteit is geweest, suggereert dus dat er iets aan de hand is.

Over het algemeen konden onderzoekers niet ontkennen dat bijna-doodervaringen met absolute zekerheid plaatsvinden. Evenzo was er zo'n kleine groep die ervaringen meldde dat ze niet in staat waren om de realiteit of de betekenis van de ervaringen van de patiënten te bepalen.

De patiënten suggereerden dat termen zoals bijna-dood en uittredingen niet voldoende zouden kunnen zijn om de werkelijke ervaring van de dood te beschrijven en wat er in de hersenen gebeurt..

Ten slotte suggereren ze dat toekomstige studies zich zouden moeten concentreren op hartstilstand, die biologisch synoniem is met de dood in plaats van medische toestanden die soms worden aangeduid als 'bijna-dood'.

Onderzoek aan de George Washington University

Ondertussen onderzocht een andere studie de hersenactiviteit van zeven kritisch zieke patiënten die waren verwijderd uit de levensondersteuning. Met behulp van een EEG om neurale elektrische activiteit vast te leggen, vonden onderzoekers een piek in neurale activiteit op of nabij het tijdstip van overlijden, hoewel er vlak voor de piek een bloeddrukverlies en een daling van de hersenactiviteit plaatsvond.

Volgens de onderzoekers vinden deze pieken plaats op een moment dat we het meest zouden verwachten dat de hersenen zouden sterven vanwege een gebrek aan bloedstroom. Kort nadat de hersenactiviteit was gestopt, werden de patiënten dood verklaard.

Onderzoekers speculeren dat als de bloedstroom vertraagt ​​en de zuurstof op raakt, de cellen niet langer in staat zijn om hun lading te behouden. Wat er daarna gebeurt is een waterval van activiteit die door de hersenen golft. Als deze 'aanvallen' plaatsvinden in de geheugengebieden van de hersenen van een persoon, kan dit de levendige herinneringen verklaren die mensen melden wanneer ze worden gereanimeerd.

Een woord van heel goed

Verhalen over bijna-dood en uit-het-lichaam-ervaringen hebben mensen in het hele land gedurende jaren geboeid. In feite houden mensen ervan om te horen wat anderen hebben gezien terwijl ze zo dicht bij de rand van de dood stonden. Er is echter nog zoveel over bijna-doodervaringen die niet wordt begrepen en ook niet kan worden verklaard. Het is duidelijk dat er behoefte is aan aanvullend, echt onderzoek rond het verschijnsel van bijna-doodervaringen en uittredingen. Tot die tijd nemen veel mensen eenvoudig troost in de wetenschap dat deze ervaringen deel uitmaken van het leven zelf.