Dialyse Disequilibrium Syndroom Overzicht

Het fenomeen van het dialyse-onevenwichtssyndroom treedt vaak op nadat een nierfalenpatiënt net is geïnitieerd bij dialyse (hoewel dit niet noodzakelijk het geval is en dit kan later ook gebeuren). Omdat vocht en toxines met dialyse uit het lichaam worden verwijderd, beginnen fysiologische veranderingen die een aantal neurologische symptomen kunnen veroorzaken, te ontstaan. De symptomen kunnen variëren van lichte symptomen zoals hoofdpijn tot de meest ernstige vormen waarbij patiënten coma kunnen ontwikkelen, of zelfs de dood. Hier is een niet-inclusieve lijst met symptomen:

• Misselijkheid
• Hoofdpijn
• desoriëntatie
• Verwarring
• krampen
• Duizeligheid
• Epileptische aanvallen
• Coma, of de dood in ernstige gevallen

Oorzaken

Je zou denken dat met een dialyse van ongeveer een halve eeuw, we nu al de negatieve effecten ervan zouden begrijpen. Bij dialyse-onevenwichtigheid is dat echter niet het geval en is het exacte mechanisme nog steeds een kwestie van onderzoek. We hebben echter wel enkele aanwijzingen: 

1. Een van de theorieën die is voorgesteld, is iets dat wordt genoemd omgekeerde osmotische verschuiving of omgekeerd ureumeffect. In wezen betekent dat wat betekent dat zodra dialyse wordt gestart, verwijdering van toxines (bloedureum) leidt tot relatieve toename van de hoeveelheid waterconcentratie in het bloed. Dit water kan dan in hersencellen terechtkomen waardoor het opzwelt en zo iets veroorzaakt hersenoedeem. Deze zwelling van de hersencellen via dit mechanisme is gedacht als een van de mogelijke redenen voor de gebruikelijke neurologische problemen die samenhangen met dialyse-onevenwichtssyndroom.
2. Verlaagde pH van de hersencellen. In termen van leken zou dit betekenen dat de hersencellen een hoger niveau van "zuur" hebben. Dit is voorgesteld als een andere mogelijke oorzaak. 
3. Idiogene osmolen geproduceerd in de hersenen (de details van nummers 2 en 3 vallen buiten het bestek van dit artikel).

Risicofactoren

Gelukkig is dialyse-onevenwichtssyndroom een ​​relatief zeldzame entiteit en de incidentie blijft dalen. Dit wordt verondersteld te zijn toe te schrijven aan het feit dat patiënten nu worden geïnitieerd bij dialyse bij een veel lagere concentratie van ureum in het bloed.
Hier zijn enkele situaties waarin een patiënt als een hoog risico kan worden beschouwd voor de ontwikkeling van het dialyse-onevenwichtssyndroom:

• Oudere patiënten en kinderen 
• Nieuw begint bij dialyse
• Patiënten die al een neurologische aandoening hebben zoals toevallen of een beroerte
• Patiënten bij hemodialyse (het syndroom wordt niet gezien bij patiënten met peritoneale dialyse)

het voorkomen

Omdat wordt gedacht dat dialyse-onevenwichtssyndroom verband houdt met de snelle verwijdering van toxines (ureum) en vocht uit de nieuw gedialyseerde patiënt, kunnen bepaalde preventieve maatregelen nuttig zijn. Het identificeren van de hoog-risico patiënt, zoals hierboven vermeld, is de eerste stap. Verder zijn er bepaalde strategieën die kunnen helpen:

• Langzame start van dialyse, bij voorkeur beperkt tot de eerste sessie tot ongeveer 2 uur, met langzame bloedstroomsnelheden
• Herhaling van de sessie gedurende de eerste 3-4 dagen, dagelijks, wat misschien niet de typische frequentie op de lange termijn is (vandaar vaker, maar "zachtere" sessies)
• Infusie van iets dat mannitol wordt genoemd 

Behandeling

De behandeling is meestal symptomatisch. Misselijkheid en braken kunnen medisch worden behandeld met behulp van medicijnen zoals ondansetron. Als toevallen ooit voorkomen, is de gebruikelijke aanbeveling om de dialyse stop te zetten en antiseizuurmedicatie te starten. De intensiteit en de agressiviteit van dialyse moet mogelijk worden verlaagd voor toekomstige behandelingen.