Wat is een urineanalyse?

Een urineonderzoek is een veel gebruikte test om de inhoud en chemische samenstelling van uw urine te analyseren. Hoewel het standaard wordt uitgevoerd vóór de operatie om eventuele nierproblemen te identificeren, kan een urinalyse worden gebruikt op het kantoor van een arts als een nierinfectie, urineweginfectie of andere urinair gerelateerde aandoening wordt vermoed.
Een urinalyse moet niet worden verward met een urinedrugscreening, gebruikt om te controleren op recent illegaal drugsgebruik, of een zwangerschapstest voor thuis, gebruikt om het zwangerschapshormoon hCG in urine te detecteren.

Doel van de test

De urinewegen bestaan uit de nieren, urineleider, blaas en urethra. Zijn primaire rol is om afval te filteren en de balans van water, elektrolyten, eiwitten, zuren en andere stoffen in het lichaam te reguleren.
Als een onderdeel van dit systeem beschadigd of aangetast is, zal het de chemische samenstelling en / of het volume van de urine veranderen. De urineanalyse is een direct middel om deze veranderingen te beoordelen.
Hoewel een urinalyse niet diagnostisch is (wat betekent dat het niet de oorzaak van een ziekte kan bepalen), kan het de aard van een ziekte suggereren en kan het worden gebruikt ter ondersteuning van een diagnose..
Een urinalyse kan ook worden gebruikt voor het bewaken en beheren van een breed scala aan aandoeningen, met name nier- (nier-) aandoeningen. Onder zijn toepassingen kan een urineonderzoek worden gebruikt om:

Hulp bij het diagnosticeren van medische aandoeningen zoals urineweginfectie (UTI), nierstenen, ongecontroleerde diabetes, chronische nierziekte (CKD), acuut nierfalen, polycystische nierziekte (PKD) en nierontsteking (glomerulonefritis)
Scherm op ziekten zoals nierziekte, diabetes, hoge bloeddruk (hypertensie), leverziekte en andere aandoeningen waarbij de urinewegen betrokken zijn
Bewaak ziekteprogressie en uw respons op behandeling voor nierfalen, diabetische nefropathie, lupus nefritis en hypertensie-gerelateerde nierinsufficiëntie, onder andere
Geef een pre-operatieve beoordeling van uw nierfunctie voorafgaand aan een operatie
Controleer op zwangerschapsafwijkingen, waaronder blaas- of nierinfectie, uitdroging, pre-eclampsie en zwangerschapsdiabetes, onder anderen

Een urinalyse wordt ook vaak opgenomen als onderdeel van een routine fysiek.

Types

Wanneer we naar een urineanalyse verwijzen, nemen we meestal aan dat dit betekent plassen in een beker op het kantoor van uw arts. In werkelijkheid is dat slechts een van de manieren waarop urineonderzoek wordt uitgevoerd in de klinische praktijk.
Een urinalyse kan verwijzen naar:

EEN complete urineanalyse uitgevoerd in een laboratorium om de fysieke, chemische en microscopische kenmerken van uw urine te beoordelen
EEN snelle urineanalyse uitgevoerd op het kantoor van uw arts met behulp van teststrips om routinematig te controleren op algemene nierafwijkingen
EEN 24-uurs urine-inzameling waarin gedurende 24 uur urine wordt verzameld om uw arts een duidelijker beeld te geven van uw algehele nierfunctie, inclusief de output en de samenstelling

Terwijl een urinecultuur (waarbij een urinemonster in een groeimedium wordt geplaatst om bacteriën of schimmels te controleren) is technisch gezien geen vorm van urineanalyse, maar kan een verlengstuk zijn van de test als een UTI wordt vermoed. Het kan zelfs worden uitgevoerd met hetzelfde urinemonster.

Risico's en contra-indicaties

Een urineonderzoek wordt beschouwd als een veilige en niet-invasieve testmethode. Het enige risico dat het kan opleveren is voor diegenen die katheterisatie nodig hebben om een urinemonster te verkrijgen. Een Foley-katheter, een flexibele buis die in de urethra wordt ingebracht om de blaas af te voeren, is het meest voorkomende type dat wordt gebruikt bij mensen met urineretentie, urine-incontinentie of andere aandoeningen die normale plasbeheersing verstoren.
De risico's van urinekatheterisatie omvatten infectie, bloedingen, pijn en blaasschade.

Vóór de test

Hoewel de voorbereidingen voor een urinalyse minimaal zijn, zijn er een paar dingen die u moet weten voordat u een monster aflevert.
timing
Een optimale urinemonster wordt meestal verkregen in de vroege ochtend wanneer de concentratie op zijn hoogst is. Probeer indien mogelijk de collectie voor deze tijd in te plannen en houd hem vast totdat je er bent als je kunt. De verzameling zelf duurt maar een paar minuten.
Voor een 24-uurs urinecollectie, zou je idealiter een periode van 24 uur moeten kiezen als je thuis kunt blijven, zodat je de monsters niet mee hoeft te nemen of een verzameling hoeft te missen.
Plaats
Een urinalyse kan worden uitgevoerd op het kantoor van uw arts, in de kliniek of in het laboratorium of bij opname in het ziekenhuis. In sommige gevallen kunt u een steriele plastic beker en deksel krijgen om het monster thuis te verzamelen, waarna u het monster binnen een uur naar het laboratorium zou brengen. (Als u een urinecollectie uitvoert die 24 uur per dag duurt, moet u als uw arts monsters laten afzetten.)
Eten en drinken
Meestal is geen vasten vereist voordat een urinemonster wordt verzameld. De enige uitzondering zou zijn als andere tests worden uitgevoerd die vasten vereisen, zoals een cholesteroltest of nuchtere glucosetest in plasma. Raadpleeg uw arts als u niet zeker bent van de dieetbeperkingen. De test is uiteraard gemakkelijker met een volle blaas, dus sommigen drinken graag vloeistoffen van tevoren.
medicijnen
De meeste standaardmedicijnen kunnen voor een urineonderzoek worden ingenomen, tenzij uw arts u anders vertelt. Het is echter belangrijk om uw arts te adviseren over alle medicijnen die u gebruikt, ongeacht of deze op recept verkrijgbaar zijn, vrij verkrijgbaar zijn, traditioneel, homeopathisch of recreatief..
Aangezien de test een visueel, chemisch en microscopisch onderzoek van de verzamelde urine inhoudt, kunnen bepaalde stoffen de resultaten afwerpen. Voorbeelden zijn:

Anthraquinone laxeermiddelen
Azulfidine (sulfasalazine), gebruikt voor de behandeling van colitis ulcerosa en reumatoïde artritis
Levodopa (L-Dopa), een geneesmiddel tegen de ziekte van Parkinson
Metronidazol, een antibioticum
Nitrofurantoin, een antibioticum
Phenazopyridine, gebruikt om UTI's te behandelen
Robaxin (methocarbamol), een spierverslapper
Vitamine B2 (riboflavine)
Vitamine C-supplementen

Vraag uw arts of u een van deze moet stoppen voordat u de test uitvoert.
Kosten en ziektekostenverzekering
Een urine-analyse is een gebruikelijke en relatief goedkope test. Standaard testpanels kunnen variëren van $ 5 tot $ 30, die gedeeltelijk of volledig door een ziekteverzekering kunnen worden gedekt. Als u bent ingeschreven in een plan, raadpleegt u de voorwaarden van uw polis of spreekt u met een medewerker van de klantenservice van uw verzekeringsmaatschappij voor volledige informatie, waaronder uw aftrekbare en mede-betalen kosten.

De test doen

Op de dag van de test, breng identificatie en uw verzekeringskaart om te registreren. U kunt ook worden gevraagd om een patiëntinformatieformulier in te vullen als dit uw eerste bezoek is, met vermelding van eventuele gezondheidsproblemen of medicijnen die u mogelijk gebruikt. Als u de test afneemt als onderdeel van de afspraak met een arts, is dit misschien niet nodig.
Verzameling
U krijgt vervolgens toegang tot een eigen badkamer met een steriele plastic beker en deksel, een hygiënisch reinigingsdoekje en instructies voor het verkrijgen van een "midstream clean-catch" -monster. De clean-catch-techniek voorkomt dat bacteriën of schimmels uit de penis of vagina per ongeluk in de urine terechtkomen.

Hoe u een schone vangst kunt krijgen

Vrouwen moeten rond de urethra schoonmaken door de schaamlippen te verspreiden en van voor naar achter af te vegen (in de richting van de anus).
Mannen moeten de punt van de penis schoonmaken en de voorhuid intrekken.
Na het reinigen, urineer voor een paar seconden om ervoor te zorgen dat eventuele verontreinigingen in de urethra worden gewist.
Plaats het kopje onder de urinestraal en verzamel ten minste 30 tot 60 milliliter (ongeveer drie tot vijf eetlepels).
Leeg de rest van je blaas in het toilet.

Eenmaal gevuld, plaatst u het deksel op de beker, wast u uw handen en bezorgt u het monster aan de verpleegkundige of begeleider. Sommige faciliteiten kunnen u vragen om de beker in een daartoe bestemde kast te deponeren.
Als je het monster thuis hebt verzameld en het niet binnen een uur naar het laboratorium kunt brengen, kun je het misschien in de koelkast bewaren. Praat met het lab om ervoor te zorgen dat dit in orde is. Als dit het geval is, plaatst u de verzegelde kop in een afgesloten plastic zak om besmetting te voorkomen.
Een urinemonster mag niet langer dan 24 uur worden gekoeld. Het mag nooit worden ingevroren of op ijs worden bewaard, maar eerder worden bewaard bij temperaturen van ongeveer 39 graden.

Interpretatie van de resultaten

Hoewel de evaluatie van een urineanalyse drie verschillende stappen omvat, zult u over het algemeen uw resultaten in slechts een paar dagen krijgen. Als u het proces begrijpt waarmee u naar uw resultaten bent gekomen, kunt u ze beter begrijpen en begrijpen.
Visueel onderzoek
Tijdens het visuele examen zal de laborant de kleur en helderheid van de urine karakteriseren. Variaties kunnen tekenen zijn van een afwijking.
Urinekleur wordt als normaal beschouwd als het wordt beschreven als geel, strokleurig of bijna kleurloos. Abnormale kleuren kunnen het gevolg zijn van een ziekte, iets dat je hebt gegeten, of iets dat je hebt genomen.
Voorbeelden zijn:

Donker gele urine kan een indicatie zijn van uitdroging.
Fel gele urine wordt vaak veroorzaakt door multivitaminesupplementen.
Rode of roze urine kan een teken zijn van een bloeding of gewoon een gevolg zijn van het eten van bieten.
Bruine of groenbruine urine kan een teken zijn van hepatitis of andere leverproblemen.
Groene urine wordt soms gezien bij mensen die sedert lange tijd op de kalmerende Diprivan (propofol) zitten.

Urine duidelijkheid verwijst naar nu wissen de urine is. Onder normale omstandigheden wordt verwacht dat de urine relatief helder of slechts licht troebel is. Grote bewolking wordt vaak veroorzaakt door abnormale of overmatige stoffen in de urine, zoals:

Bacteriën, inclusief seksueel overdraagbare bacteriën
Calciumkristallen, een mogelijk teken van nierstenen
Overtollige eiwitten (proteïnurie)
Paddestoel, inclusief gist (Candida)
Pus, een teken van infectie
Prostaatvloeistof
Sperma, een teken van retrograde ejaculatie
Rode bloedcellen (RBC's), een mogelijk teken van bloeding
Witte bloedcellen (WBC's), een mogelijk teken van infectie
Urinezuurkristallen, een mogelijk teken van jicht

Chemisch onderzoek
Om het chemische onderzoek uit te voeren, gebruikt het laboratorium commercieel bereide teststrips (reagensstrips genoemd) geïmpregneerd met reactieve chemicaliën. De technicus dipt elke strip in de urine. Elke afwijking in de urinesamenstelling triggert een kleurverandering binnen seconden of minuten. Er zijn ook machines die dit allemaal tegelijk kunnen doen en binnen enkele minuten een automatisch resultaat opleveren.
De 10 meest uitgevoerde reagentietests zijn:

Bilirubine, een geelachtig pigment geassocieerd met leverproblemen
Erytrocyten (rode bloedcellen), een teken van bloeding
Glucose, verhogingen die diabetes suggereren
Ketonen, verhogingen die ook diabetes suggereren
Leukocyten (witte bloedcellen), een teken van infectie
Nitrieten, suggestief voor een bacteriële infectie
pH, die meet hoe zuur de urine is
Eiwit, verhogingen die een nierfunctiestoornis suggereren
Soortelijk gewicht (SG), dat de urineconcentratie meet
Urobilinogeen, gezien met hepatitis en leverziekte

Vitamine C (ascorbinezuur) reagensstrips worden soms gebruikt om te zien of een afwijking in de resultaten wordt veroorzaakt door een ziekte of een vitaminesupplement dat u mogelijk hebt ingenomen.
Microscopisch onderzoek
Een microscopisch onderzoek kan al dan niet worden uitgevoerd als de resultaten van de visuele en chemische onderzoeken normaal zijn. Als het wordt gebruikt, wordt het urinemonster bereid door het in een centrifuge te plaatsen en het met een hoge snelheid te laten draaien, zodat de gehele inhoud op de bodem van de buis wordt gesedimenteerd..
Een druppel of twee van het sediment wordt vervolgens op een glaasje onder de microscoop geplaatst. Cellen, kristallen en andere stoffen worden geteld en gerapporteerd als "per laag vermogensveld" (LPF) of "per hoog vermogensveld" (HPF). Andere, kleinere stoffen kunnen worden gerapporteerd als 'weinig', 'matig' of 'veel'.
Sommige van de stoffen die abnormaal of in abnormale hoeveelheden worden gevonden, kunnen zijn:

Bacteriën, schimmels of parasieten
Kristallen (calcium, urinezuur, etc.)
Epitheliale cellen, mogelijk als gevolg van een infectie of maligniteit
RBC's of WBC's
Urine casts, veelkleurige deeltjes geproduceerd door de nieren in reactie op ziekte

Referentiebereiken
Uw arts zou de resultaten samen met u moeten bekijken. De laboratoriumwaarden kunnen moeilijk te ontcijferen zijn maar worden over het algemeen geëvalueerd op een schaal die een laboratoriumreferentiebereik wordt genoemd (RR).
De RR geeft de numerieke waarden weer, waartussen een testresultaat als normaal wordt beschouwd. De RR verschilt voor elke geteste stof en is gebaseerd op de verwachte waarde binnen een specifieke populatie. Die waarden hoger dan de RR worden vaak gemarkeerd als "H" voor hoog, terwijl waarden lager dan de RR mogelijk worden gemarkeerd als "L" voor laag.
Bij het beoordelen van uw resultaten zal uw arts uitleggen welke waarden normaal, borderline en / of abnormaal zijn. Vaak kan een arts een afwijking verklaren op basis van uw medische geschiedenis en een behandelplan aanbieden. In andere gevallen zijn verdere tests nodig.
Opvolgen
Er zullen omstandigheden zijn waardoor een urinalyse moet worden herhaald, om uw reactie op de therapie of de progressie van uw ziekte te controleren. Twee voorbeelden hiervan zijn chronische nierziekte (CKD), waarbij de hoeveelheid eiwit in de urine aantoont hoe snel de ziekte zich ontwikkelt en een acuut nierletsel (AKI), waarbij uit de urinetest blijkt hoe goed de nieren herstellen.
Hetzelfde kan van toepassing zijn op het monitoren van zwangerschapsdiabetes tijdens de zwangerschap. Routine urineonderzoek kan worden bevolen om te controleren of glucose, niet gebruikelijk in urine, wordt gedetecteerd. De bevindingen kunnen helpen bij het richten van prenatale behandeling en zorg.
Als u symptomen van een urineweginfectie heeft, maar het causale agens (pathogeen) niet kan worden geïdentificeerd in de initiële urinalyse, kan een bacteriële of schimmelcultuur worden uitgevoerd, samen met pathogeenspecifieke bloedtests. (Negatieve urinekweekresultaten zijn soms suggestief voor een minder vaak voorkomende virale UTI).
Beeldvormingstests, zoals een echografie, computertomografie (CT) of magnetische resonantie beeldvorming (MRI), kunnen ook worden gebruikt om te bepalen of het probleem zich vóór de nieren bevindt (pre-renaal), in de nieren (nier), of na de nieren (na de nier).
Een flexibel hulpmiddel voor optische vezels, een cystoscoop genaamd, kan worden gebruikt om goedaardige of kwaadaardige blaastumoren te controleren. Het smalle, slangachtige apparaat wordt via de urethra in de blaas gevoerd en geeft directe visualisatie van verwondingen die andere beeld- en bloedtests soms missen.
Een woord van heel goed
Een urineonderzoek met alle normale waarden is over het algemeen een sterke indicatie dat uw nieren en urinewegen normaal functioneren. Verder zijn er beperkingen ten aanzien van wat kan worden geïnterpreteerd uit de test.
De afwezigheid van abnormale waarden is niet het "alles duidelijke" teken noch een indicatie dat uw symptomen allemaal in uw hoofd zijn. Het betekent simpelweg dat het lab geen afwijkingen op basis van deze ene test kon detecteren.
Evenzo kan een urineonderzoek met abnormale waarden een aantal dingen betekenen, zowel consequent als inconsequent. Alleen in combinatie met andere tests, zoals een volledige bloedtelling, leverfunctie of nierfunctietest, kan een urineanalyse vollediger inzicht verschaffen in wat er aan de hand is. Een urinalyse wordt bijna nooit gebruikt als enige vorm van diagnose.
Hoewel een urineanalyse een belangrijk hulpmiddel is bij het stellen van de diagnose, moet u er rekening mee houden dat de waarden in de juiste context moeten worden geplaatst. Probeer geen aannames te doen totdat een ervaren clinicus in staat is om uw resultaten volledig te beoordelen. Als er geen verklaring kan worden gevonden, kunt u een second opinion vragen of een verwijzing naar een specialist vragen die mogelijk beter inzicht heeft in een mogelijke oorzaak.