Een studie van traditie 2

In 12-stapsgroepen bestaat er niet zoiets als individuele autoriteit. Geen enkel lid "leidt" of "controleert" de acties van de andere leden van de groep.

Traditie 2. Voor ons groepsdoel is er maar één ultieme autoriteit - een liefhebbende God zoals Hij zich kan uitdrukken in ons groepsgeweten. Onze leiders zijn slechts betrouwbare dienaren; ze regeren niet.

Groepsbeslissingen zijn precies dat, groepsbeslissingen. Na een bespreking van alle aspecten van een bepaalde situatie, inclusief de minderheidsstandpunt, stemt de groep over de kwestie en wordt een akkoord bereikt met de meerderheidsstemming. Deze stemming wordt een 'groepsgeweten' genoemd.

Elke groep is een gemeenschap van gelijken. Ongeacht de achtergrond, het onderwijs of de professionele expertise van een individueel lid, geen enkel lid heeft autoriteit "over" de groep. Op deze manier reikt de fellowship iedereen aan die zijn troost zoekt en de sfeer geeft van een gevoel van "verbondenheid" met alle leden..

Maar er zijn leiders ...

Deze traditie is vaak verkeerd geciteerd als "we hebben geen leiders". Maar er staat duidelijk dat elke groep zijn leiders heeft, ze hebben gewoon geen gezag over de rest van de groep. Of ze nu de vertegenwoordiger van de groep in het gebied of district zijn, of de secretaris of penningmeester, ze zijn belast met de verantwoordelijkheid om de groep te dienen, geen beslissingen te nemen.

Groepen hebben duidelijk ook andere 'leiders'. Er zijn er, die door hun wijsheid en kracht te delen in de samenkomsten, die stil worden erkend door de groep als 'spirituele leiders'. Er zijn leden die zo goed gefundeerd zijn in de principes en tradities van het programma, dat de groep zich wendt tot het moment dat zich vragen voordoen met betrekking tot mogelijke schendingen van die principes en tradities. Ook deze zijn leiders, maar ze regeren ook niet.

Hier zijn de verhalen van bezoekers van deze site die hun ervaringen met traditie 2 hebben gedeeld:

Een gevoel van thuishoren

Voordat ik in Al-Anon kwam, had ik nooit echt het gevoel dat ik 'bij' een groep hoorde. Ongeacht welke commissie, raad van bestuur, stuurgroep of welke groep ik ook lid was, ik had altijd het gevoel dat iedereen daar 'thuishoorde', maar ik bezocht op de een of andere manier gewoon - of indruiste zelfs.

Om mijn lage zelfbeeld te compenseren, heb ik meestal overcompenseerd. Ik moest altijd degene zijn die de meeste tickets verkocht, het meeste geld ophaalde, de meeste tijd aanbood of wat dan ook.

Dit was mijn manier om te proberen het punt te bereiken waarop mijn lidmaatschap van de groep 'gerechtvaardigd' was. Zodat ik zou voelen dat ik echt een deel van het team was. Maar het werkte nooit echt.

In Al-Anon leerde ik het concept dat de 'ontmoeting' niemand toebehoorde, behalve degenen die kwamen opdagen en eraan deelnamen. Er was niemand die dingen 'rende'. Niemand was "de baas". Onze leiders waren slechts betrouwbare dienaren, zij regeerden niet.

Terwijl ik terug bleef komen naar de verschillende samenkomsten, ontdekte ik dat Al-Anon echt meende wat het zei. Elke vergadering die ik ooit bijwoonde, was net zo goed "mijn" vergadering als het maar iemand was.

Het duurde even om in te zakken, maar uiteindelijk kreeg ik dat gevoel erbij te horen en het is overgedragen naar andere delen van mijn leven. Ik weet nu dat ik, gewoon door lid te zijn en op te komen en deel te nemen, net zo goed deel uitmaak van de groep als de oudste 'oud-timer'. En mijn meningen krijgen evenveel aandacht, en zijn net zo welkom, als iedereen in groepsdiscussies is.

Wendy

Een groepsgeweten als noodzakelijk

Het was een van die gedenkwaardige vergaderingen waar we soms het voorrecht hebben om aanwezig te zijn. In Australië geven mensen zich niet vrijwillig uit om te spreken tijdens een Anonieme Alcoholisten-bijeenkomst, maar worden ze bij naam genoemd of worden ze door de voorzitter aangewezen. Enkelen gaan voorbij door simpelweg te zeggen dat ze zich "gewoon identificeren" met hun naam en het feit dat ze een alcoholist zijn, maar de meesten komen naar voren en gaan delen.

De persoon in de stoel was een Aussie gast die voornamelijk mannen noemde om te spreken. Nadat de eerste paar mannen spraken, werden de vrouwtjes rusteloos na de volgende paar mannen, sommige vrouwen raakten echt opgewonden en na een paar meer meestal mannelijke telefoontjes ontplofte een van de vrouwen letterlijk.

Ze stond op en schreeuwde: "Nee, dat is het, jij seksistisch varken! Zijn we onzichtbaar? Niet de moeite van het horen waard?" Onze voorzitter zei: "Kijk, ik sta op de stoel en ik zal iedereen roepen die ik moet laten kiezen en het is niet jij, ga zitten en respecteer de vergadering!"

Oh Oh! Niet precies het juiste ding om te zeggen tegen deze feministische voormalige straatmens in herstel! In haar toorn maakte ze de leiding van de voorzitter met duidelijke moordaanslagen! Anderen juichten of uitschelden toen er pandemonium uitbrak.

Een oldtimer sprong op, hief de handen hoog en schreeuwde "Group Conscience, Group Conscience ..." als een gezang. Een paar anderen namen het gezang op en een korte stilte viel.

"Traditie twee op de banner daar geeft aan dat ik lid was van deze groep kan bellen voor een Group Conscience-vergadering op elk gewenst moment en ik roep er nu een op!"

De vrouw werd gevraagd: "Wilt u alstublieft uw zaak voorleggen aan ons allen". Zij deed. Ze zei dat eerlijkheid vereiste dat vrouwelijke sprekers afwisselden met mannen totdat de vrouwen allemaal de kans hadden gehad om te slagen of te spreken.

De man in de stoel werd vervolgens gevraagd zijn zaak te vermelden. Hij zei dat hij had vastgesteld dat er vijf keer meer mannen in de kamer waren dan vrouwen, dus hij dacht dat het eerlijk zou zijn om een ​​vijfde van de tijd een beroep te doen op vrouwen.

Anderen werden om andere opmerkingen gevraagd. Er waren nog een paar vrouwen die zich gekleineerd voelden en slechts één vriend van de voorzitter die het met hem eens was. Er was een moment van stille reflectie nodig om onze respectieve hogere machten te vragen ons te begeleiden bij het stemmen en vervolgens werd iedereen gevraagd hun ogen te sluiten, behalve de benadeelde vrouw en de voorzitter die samen de opgeheven handen tellen voor elke methode.

De "boy-girl" alternatieve methode van de vrouw was duidelijk overweldigend goedgekeurd en we hebben ons allemaal neergelegd voor een mooi tweede deel van de bijeenkomst.

Het is niet de eerste keer dat ik een "groepsgeweten" heb gezien tijdens een vergadering, maar het was het meest dramatisch.

Aussie Chuck

Terug naar The Twelve Traditions Study