The Double Life of a Secret Smoker
Het verslaan van nicotineverslaving is moeilijk, maar als je niet de steun hebt van degenen om je heen omdat ze niet weten dat je rookt, maakt het de taak dubbel zo moeilijk.
Deze aangrijpende beschrijving van het verhaal van een geheim roker illustreert de stress die het gebied met zich meebrengt en de ondersteuning die een online gemeenschap kan bieden op weg naar herstel.
Gefeliciteerd, ga naar About Smoking Cessation-forumlid Nope55 en bedankt voor het delen van haar verhaal hier.
Ik begon met roken toen ik 12 jaar oud was - pakjes sigaretten kopen met mijn papieren routegeld.
Ik ben opgegroeid in een tijd dat roken over het algemeen acceptabel was.
Allebei mijn ouders rookten, maar mijn vader zei wel dat als hij me betrapte op roken, hij me een heel pak rookte, dus ik zou zo ziek zijn dat ik nooit meer zou willen roken.
Helaas werd ik nooit betrapt en ging het roken door. Terwijl iedereen om me heen rookte, kon niemand het op me ruiken.
Ik zat al snel op de middelbare school een pakje per dag te roken - mijn lunchtijd door te brengen in de badkamer met de andere "coole kinderen".
Al mijn vrienden rookten en op school kon ik zelfs in colleges roken. Het leven ging verder en ik ontmoette mijn toekomstige echtgenoot. Hij rookte, dus ik vertelde hem dat ik een sociaal roker was (als er zoiets was) met een op feestjes enz. Weinig wist hij dat ik toen al ruim een pak roker rookte.
Ik stopte met roken twee uur voordat hij thuiskwam, meerdere malen per dag gedoucht en mijn kleren sneller verwisseld dan ik ze kon wassen. Ik verstopte sigarettenpakken in sokken weggestopt achter laden, op de bodem van de kledingmand of in zakken met jassen helemaal achter in de kast. Ik heb nooit een asbak gehad - ik stopte de peuken in natte papieren handdoeken, stopte ze in een zak en gooide ze in de vuilnisbakken in winkels.
Al snel was ik in de dertig en bijna iedereen die ik kende was gestopt met roken.
Ze werden zwanger of stopten omdat hun ouders ziek waren door aan roken gerelateerde ziektes. Ik ging verder omdat ik niet dacht dat ik sterk genoeg was om te stoppen en ik nog jong was.
Het lukte me om te stoppen met mijn twee zwangerschappen, maar begon kort daarna opnieuw. Ik vertelde iedereen dat ik niet rookte, omdat ik me schaamde dat ik zo zwak was. Ik keek naar de gezichten van mijn kleintjes en dacht na "Ik moet stoppen voor hen - ze hebben hun moeder nodig."
Ik begon mijn eerste stop in 2003. Ik gebruikte Zyban en het drong helemaal weg om te roken. Het was bijna te gemakkelijk. Ik maakte geen huiswerk en al snel kreeg ik stress en bam - ik stopte in de winkel en rookte die dag een heel pak. Ik zei tegen mijzelf - "Ik zal binnenkort weer stoppen."
Ik vond het vreselijk om een kastroker te zijn.
Ik vreesde gezinsvakanties omdat ik niet kon roken. Ik haatte het weekend omdat iedereen in de buurt was. Ik maakte eindeloze uitstapjes naar de winkel, zodat ik onderweg kon stoppen en rook. En het ergste van alles is dat ik de kinderen soms geld gaf om naar de film te gaan, zodat ik thuis kon blijven en kon roken. Ik vermeed ook knuffels van hen als ze vroeg thuiskwamen omdat ik wist dat ik zou worden ontdekt.
Ik denk soms dat mensen sigarettenrook op me hebben geroken, maar niemand heeft ooit gereageerd.
Snel naar 2009. Ja, het duurde zo lang om de tweede keer te proberen. Je zou gedacht hebben dat, omdat ik twee ouders had die binnen negen maanden na elkaar overleden als gevolg van aan roken gerelateerde ziektes, ik eerder zou stoppen, maar de stress maakte me gewoon meer roken.
Deze keer gebruikte ik nicotinevervangende therapie. Het was niet zo eenvoudig als Zyban, maar het lukte me wel een paar weken. Toen drukte stress en de auto was op autorit naar de winkel om opnieuw een pakket te kopen.
Ik raakte nu geobsedeerd door te stoppen. Ik wist dat genetica niet aan mijn kant stond en dat ik een leeftijd bereikte waarin ik snel iets moest doen. Maar er was altijd een reden waarom vandaag of deze maand niet zou werken omdat er iets aan de hand was in mijn leven.
Toen deed ik op een dag vrijwilligerswerk en moest ik iemand naar het ziekenhuis brengen voor bestralingstherapie. Ze keek rond de 65 en was erg fragiel en kon nauwelijks spreken. Ze vertelde me hoe oud ze was en dat ze longkanker had en terminaal was. Ik was helemaal in de war. Ze was jonger dan ik en had minder jaar en minder sigaretten gerookt dan ik.
Ik ging naar huis, rookte een laatste sigaret en gooide het pak weg. Ik googled met online groepen en vond dit forum. Sindsdien heb ik nooit meer achterom gekeken.
Ik gebruikte nicotinevervangende therapie tijdens de eerste maand en het was moeilijk, maar niet zo moeilijk als ik dacht. Ik deed mijn huiswerk en las Allen Carr elke dag. Hij zit nog steeds in mijn nachtkastje. De combinatie van dit alles heeft me tot op de dag van vandaag een jaar rookvrij gemaakt en heeft me bevrijd uit de gevangenis van nicotineverslaving en het vreselijke dubbele leven dat ik leidde.
Dank aan iedereen die me onderweg heeft geholpen, en aan al die mensen die zorgen voor een anonieme persoon die aan de andere kant van de wereld woont. De afgelopen twee maanden waren zeer uitdagend voor mij omdat ik op een ander eiland woon van mijn familie die een huis opzoekt - er is geen tv, meubels, koelkast, computer, etc. Het was stressvol om in mijn voormalige stad Christchurch te wonen, toont nog steeds de verwoesting van de aardbevingen, inclusief mijn huis. Maar ik blijf rookvrij.
Kia Kaha (Maori voor blijvend sterk)
