Kraakbeenregeneratie en artrose

Kraakbeenregeneratie probeert beschadigd articulair (gewrichts-) kraakbeen te herstellen. Verschillende technieken zijn gebruikt voor kraakbeenregeneratie. Terwijl sommige van deze tegenwoordig worden gebruikt, blijven onderzoekers nieuwe manieren onderzoeken om kraakbeen opnieuw te laten groeien in een poging om mensen verlichting te bieden van de pijn van artrose..

Wat is articulair kraakbeen?

De matrix van kraakbeen bestaat uit collagenen, proteoglycanen en niet-collageenachtige eiwitten. Hoewel kraakbeen een zeer georganiseerde structuur is, is ongeveer 85 procent van het kraakbeen water. Dit daalt tot ongeveer 70 procent bij oudere mensen. Chondrocyten zijn de enige cellen gevonden in kraakbeen en dit produceert en onderhoudt de kraakbeenmatrix.
Gewrichtskraakbeen dient als kussen en schokdemper binnen het gewricht. Het doet dit omdat het de uiteinden van de twee botten bedekt die het gewricht vormen. Kraakbeenschade kan worden veroorzaakt door verschillende aandoeningen, waaronder:

• Gewrichtsschade
• Avasculaire necrose
• Osteochondritis dissecans
• artrose
• Reumatoïde artritis

Gewrichten getroffen door kraakbeenschade worden pijnlijk, stijf en hebben een beperkte bewegingsvrijheid.
Het probleem is dat kraakbeen niet in staat is om zichzelf te genezen. Daarom is gewrichtskraakbeen de focus geworden van veel onderzoekers en weefselingenieurs die ernaar streven nieuw kraakbeen te laten groeien en het transplanteren in plaats van beschadigd of versleten kraakbeen..

Vooruitgang met kraakbeenregeneratie

Er zijn verschillende technieken ontwikkeld die vooruitgang laten zien in de regeneratie van kraakbeen.

• Debridement of Abrasion - Een chirurg verwijdert arthroscopisch los kraakbeen dat bloedingen veroorzaakt aan het botoppervlak en de groei van fibrocartilage (fibreus kraakbeen of littekenweefsel). In sommige gevallen is de fibrocartilage mogelijk niet sterk genoeg om het gewricht effectief te beschermen.
• Microfractuur - Een chirurg haalt de getroffen plek arthroscopisch op en maakt verschillende perforaties in het bot. Dit is ook bedoeld om het bloeden en de groei van fibrocartilage te stimuleren.
• Mosaicplasty of Osteochondral Autograft Transplantation Surgery - Een chirurg verwijdert een plug van bot met kraakbeen die een gezond gedeelte van het gewricht bedekt en transplanteert het naar het beschadigde gebied.
• Periosteal Flap - Een chirurg verwijdert een deel van het periost (het bindweefsel dat alle botten bedekt) van het scheenbeen en transplanteert het naar het gebied van kraakbeenschade.
• Autologe Chondrocytenimplantatie (ACI) - Een chirurg verwijdert arthroscopisch een klein deel van het kraakbeen van de knie. Het weefsel wordt vervolgens naar een laboratorium gestuurd om te worden gekweekt. Een tweede operatie is vereist, zodat de in het laboratorium gekweekte cellen kunnen worden geïmplanteerd op de plaats van het beschadigde kraakbeen.

• Osteochondrale allografts - Het bot van een donor wordt gebruikt om het beschadigde kraakbeen te herstellen.
• Matrix Associated Chondrocyte Implantation (MACI) - De FDA heeft deze procedure in 2017 goedgekeurd voor gebruik bij mensen onder de 55 met "focale chondrale defecten" - laesies die kunnen leiden tot artrose van de knie. Het is vergelijkbaar met ACI maar vereist minder invasieve chirurgie en de chondrocyten worden teruggestuurd naar de chirurg op een patch die fungeert als een steiger over het beschadigde gebied.

Alle procedures leveren gemengde resultaten op. Er zijn nog steeds veel vragen die pest pogingen tot kraakbeenregeneratie. Meer klinische onderzoeken zijn nodig om definitieve antwoorden te vinden en om procedures te ontwikkelen die de symptomen van artritis verlichten en een duurzame vervanging voor beschadigd kraakbeen produceren..

Het onderzoek gaat door

De uitdaging om met een betere oplossing voor de regeneratie van kraakbeen te komen, is volgens veel onderzoekers. Over de hele wereld blijven nieuwe onderzoeken en technieken deze kwestie onderzoeken en de eerste resultaten lijken veelbelovend.
In 2008 ontdekten bijvoorbeeld bio-ingenieurs aan Rice University dat intense druk (vergelijkbaar met die gevonden over een halve mijl onder het oppervlak van de oceaan) kraakbeencellen stimuleert om nieuw weefsel te laten groeien. Dit nieuwe weefsel bezit bijna alle eigenschappen van natuurlijk kraakbeen.
De onderzoekers geloven dat deze ontwikkeling veelbelovend is voor de behandeling van artritis. De hoofdonderzoeker waarschuwde voor een aantal jaren voordat het proces klaar zou zijn voor klinisch testen bij mensen.
Stamcellen worden ook gebruikt om nieuw kraakbeen voor artritische heupen te kweken in een techniek die wordt ontwikkeld aan de Washington University School of Medicine vanaf 2017. In samenwerking met Cytex Therapeutics is de hoop van deze onderzoekers dat dit een alternatief zal worden voor heupprothese.
Deze techniek toont de meeste belofte voor diegenen onder de 50. Het gebruikt "3-D, biologisch afbreekbare synthetische scaffold" en komt in wezen terug in het heupgewricht om de pijn te verzachten. Voor arthritische patiënten kan het de behoefte aan een nieuwe heup vertragen of zelfs elimineren.