The Runner's High - Is It Real of Just a Myth?

Het idee dat lange afstanden lopen kan, voor sommige mensen, een gevoel van euforie veroorzaken dat vergelijkbaar is met de hoge geboden door sommige psychedelica, is geen nieuw concept. De high van de runner gebeurt niet bij elke runner, in feite gebeurt dit niet bij de meeste lopers. Maar voor degenen die het hebben meegemaakt, zijn de gerapporteerde sensaties onmiskenbaar: gevoelens van extreme vrede, zwevende sensatie, euforie, gelukzaligheid en zelfs veranderde staten van bewustzijn en verhoogde pijntolerantie. Tot nu toe bleef het een beetje een mysterie. Was dit fenomeen een echt bijproduct van een of ander fysiologisch proces, gewoon de perceptie van de sporter, of iets daartussenin?  

Endorfines gekoppeld aan "Runner's High"

Het idee van een toename in endorfine niveaus in de hersenen als de oorzaak van de "runner's high" is al decennialang besproken, maar tot voor kort was er geen manier om daadwerkelijk endorfine niveaus in de hersenen zelf te meten. Dat veranderde allemaal in 2008, toen Duitse onderzoekers, geleid door Dr. Henning Boecker, positronemissietomografie of PET-scans gebruikten om te kijken naar de niveaus van endorfines in de hersenen van hardlopers voor en na lange afstanden.

Endorfines meten in Runner's Brains

Voor dit onderzoek hadden tien hardlopers een psychologische test en een PET-scan voor en na een looptijd van twee uur. Vervolgens vergeleken de onderzoekers de PET-scanbeelden om te bepalen welke gebieden van de hersenen de meeste endorfine-activiteit hadden. Ze vroegen de hardlopers ook om hun humeur te beoordelen, inclusief hun niveau van euforie. De gerapporteerde gevoelens van euforie werden vervolgens vergeleken met de veranderingen in de endorfineniveaus in bepaalde gebieden in de hersenen.

De resultaten van deze studie toonden het volgende:

1. Endorfines werden geproduceerd in de hersenen tijdens het sporten.
2. De endorfines gehecht aan receptoren in de delen van de hersenen die vaak geassocieerd worden met emoties (het limbisch systeem en prefrontale gebieden).
3. De hoeveelheid endorfines geproduceerd in de hersenen kwam overeen met de mate van de stemmingsverandering gemeld door de hardloper. Dus, zoals een hardloper een grotere euforie en positieve stemmingsverandering beschreef, werden meer endorfines gezien op zijn PET-scan.

Deze bevinding leverde het ontbrekende bewijs dat hielp om precies te begrijpen wat er gebeurde in de hersenen van sporters die euforie en uittredingen rapporteren. Het opende ook de deur naar het bestuderen van verschillende hersenchemicaliën, waaronder adrenaline, serotonine, dopamine en andere, die ook kunnen bijdragen aan deze gevoelens van euforie bij sporters. Dit onderzoek is net begonnen.

Boecker en zijn collega's bestuderen ook pijnperceptie bij marathonlopers en niet-hardlopers, waarbij zelfgerapporteerde pijnperceptie wordt vergeleken met feitelijke hersenscans om te zoeken naar chemische activiteit gerelateerd aan pijnperceptie en trainingsintensiteit.

De grootste mysterieonderzoekers moeten nog ontrafelen waarom sommige hardlopers meer kans hebben om een ​​hoog niveau van deze 'goed voelen' hersenchemicaliën te ervaren dan anderen en hoe lang en hoe hard een atleet moet oefenen om de productie van endorfines te activeren. Het is ook onduidelijk waarom hardlopers deze kans veel vaker ervaren dan andere atleten. Natuurlijk, fietsers en zwemmers krijgen highs, maar het is veel minder gebruikelijk dan bij hardlopers.

Bron