Kun je te veel trainen na een hartinfarct?
Het idee dat er zoiets bestaat als "te veel" bewegen na een hartaanval is een nieuwe. Of beter gezegd, het is een nieuwe formulering van een oud idee - 50 jaar geleden werden hartaanvalslachtoffers routinematig behandeld met wekenlang bedrust en werden daardoor vaak permanente invaliditeit. Dat er misschien zoiets bestaat als te veel bewegen na een hartinfarct is opnieuw opgeworpen door een onderzoek dat in augustus 2014 verscheen in de Mayo Clinical Proceedings. Dit artikel suggereert dat, hoewel regelmatige lichaamsbeweging na een hartaanval het risico op overlijden aanzienlijk en aanzienlijk vermindert, de voordelen van lichaamsbeweging kunnen beginnen terug te draaien zodra een bepaalde drempel is bereikt.
In het bijzonder suggereren de auteurs dat overlevenden van een hartaanval die meer dan ongeveer 50 kilometer per week lopen of die een stevige loop van meer dan ongeveer 45 kilometer per week hebben, een hoger sterfterisico hebben dan lopers (of wandelaars) die minder trainen dan die bedragen . (Ze zijn echter nog steeds aanzienlijk beter af dan overlevenden van hartaanvallen die sedentair zijn.)
Het bewijs voor een trainingsdrempel
Dit bewijs komt van de National Runners 'Health Study en de National Walkers' Health Study. Deze onderzoeken wierven meer dan 100.000 deelnemers, die een reeks vragenlijsten over hun medische geschiedenis en trainingsgewoonten hadden ingevuld. Van deze deelnemers meldden 924 mannen en 631 vrouwen dat ze eerdere hartaanvallen hadden, en dit waren de mensen die deelnamen aan de studie die we bespreken.Dit is wat de onderzoekers vonden. Na ongeveer 10 jaar gevolgd te zijn, leden deelnemers die liepen tot 8 mijl per week of liepen tot 12 mijl per week (dat is ongeveer de afstand die iemand zou bereiken die volgt typische richtlijnen voor de post-hartaanval oefening), verminderde hun hartziekte -gerelateerde sterfte met 21%, vergeleken met sedentaire overlevenden van de hartaanval. Het sterftecijfer daalde met 24% voor mensen die 8-16 mijl liepen of 12-23 mijl per week liepen; met 50% voor degenen die 16-24 mijl renden of 23-34 mijl per week liepen; en met 63% voor mensen die 24-31 mijl renden of 34-46 mijl per week liepen.
Echter, bij overlevenden van hartaanvallen die echt hun oefening duwden, tot het punt dat ze meer dan 50 kilometer renden of meer dan 46 mijl per week liepen, werd slechts een 12% reductie in mortaliteit gezien - wat slechts ongeveer de helft is van het voordeel dat bereikt wordt door mensen die "slechts" de huidige richtlijnen voor oefeningen hebben gevolgd. Dus uit deze studie blijkt dat hoe meer oefening je doet na een hartinfarct, hoe groter het voordeel is - tot op zekere hoogte. Maar verder dan dat punt - zodra een schijnbare inspanningsdrempel is bereikt - begint het sterftevoordeel van de oefening feitelijk om te keren.
De auteurs van een redactioneel verschijnen in hetzelfde nummer van de Mayo Clinical Proceedings gespeculeerd dat er misschien zoiets bestaat als "cardiale overbelastingsblessure", waarbij te veel lichaamsbeweging daadwerkelijk de hartgezondheid kan verminderen (misschien door littekenweefsel in het hart te produceren en dus een cardiomyopathie). Als dat zo is, kan er inderdaad zoiets zijn als 'te veel' lichaamsbeweging, althans bij mensen die een hartaanval hebben gehad.
Is dit echt waar?
Het kan inderdaad waar zijn dat het doen van 'te veel' lichaamsbeweging na een hartaanval een groot deel van het voordeel dat u wint door regelmatige lichaamsbeweging te verminderen. Er zijn echter belangrijke beperkingen aan deze studie die ons ertoe brengen om de conclusies ervan in het juiste perspectief te plaatsen.Ten eerste werd deze studie alleen door een vragenlijst gedaan. We moeten het woord van de deelnemers nemen voor de hoeveelheid oefening die ze hebben uitgevoerd, en misschien nog belangrijker voor het feit dat ze daadwerkelijk hartaanvallen hebben gehad. (Artsen gebruiken de term 'hartaanval' soms losjes en onnauwkeurig en hun patiënten komen misschien met een verkeerde indruk). Op een bepaald niveau kan de nauwkeurigheid van de gegevens zelf in twijfel worden getrokken. Dit is natuurlijk een inherente beperking van elk medisch onderzoek dat uitsluitend op vragenlijsten voor zijn gegevens berust.
Misschien nog belangrijker is een bevinding die duidelijk wordt wanneer men de tabel met gegevens bekijkt die met het artikel zelf is gepubliceerd. Uit die tabel blijkt dat overlevenden van hartaanvallen die meer dan 50 kilometer per week liepen, gemiddeld een stuk jonger waren dan mensen die minder renden. In feite waren ze gemiddeld slechts 51 jaar oud. En bovendien lieten ze blijkbaar hun hartaanvallen gemiddeld 13 jaar duren voordat ze werden opgenomen in deze studie, of (gemiddeld) op de leeftijd van 38 jaar. De auteurs van het artikel gaan niet direct in op de implicaties van deze leeftijdsverschillen.
Maar we weten dat mensen met hartaanvallen op jonge leeftijd vaak een relatief agressieve vorm van CAD hebben en dat hun hartaandoening progressiever en moeilijker te behandelen is dan voor typische patiënten met CAD. Dus de stijging van de mortaliteit bij mensen die meer dan 50 kilometer per week liepen, werd misschien niet veroorzaakt door de oefening. In plaats daarvan was dit misschien maar een andere populatie van patiënten met een hartaanval.
Het komt neer op
De krantenkoppen die op grote schaal werden uitgezonden als resultaat van deze studie beweren dat "te veel bewegen na een hartaanval je kan doden!" Hoewel het waar kan zijn dat te veel bewegen na een hartaanval de voordelen van de oefening kan verzachten, we moeten een paar dingen in gedachten houden als we nadenken over wat deze studie echt betekent.Ten eerste bewijst deze studie niets; het is een onvolkomen studie om meer te doen dan een nieuwe hypothese te genereren die in prospectieve klinische onderzoeken moet worden getest.
Ten tweede, de "oefendrempel" die blijkbaar in deze studie werd geïdentificeerd, waarboven oefening na een hartaanval schadelijk kan worden, is echt behoorlijk hoog. Iedereen die meer dan 50 kilometer loopt of meer dan 46 kilometer per week aflegt, heeft waarschijnlijk zijn hele leven gereorganiseerd rond hun trainingsroutines. Zeer weinig overlevenden van hartaanvallen oefenen chronisch overal in de buurt van het niveau waar er reden tot bezorgdheid is.
En het allerbelangrijkst, ongeacht of er zoiets bestaat als "te veel" bewegen na een hartaanval, deze studie bevestigt eens te meer dat regelmatige lichaamsbeweging na een hartaanval - zelfs niveaus van inspanning die de meeste overlevenden van hartaanvallen nooit zouden proberen te handhaven - is gerelateerd aan een substantiële verbetering in cardiale uitkomsten. Regelmatige lichaamsbeweging, bevestigt deze studie, is uiterst belangrijk voor uw gezondheid na een hartaanval.
